Bruna

Na een hobbelige KLM vlucht vol turbulentie vlogen we half maart weer terug naar Amsterdam. Bij de autoverhuur kregen we zomaar een upgrade naar een trendy Fiat 500 Cabrio, het dakje kon gelijk open want het was lente in Nederland. Het was heerlijk om onze dochters en familie weer te zien, alhoewel we flink geplaagd werden door een enorme jetlag. Een tijdsverschil van 7 uur is toch wel veel, maar na een week konden we op Gozo verder gaan uitrusten en daar ook de draad weer oppikken. Het was er ook rond de 20 graden, dus lekker wandelen, 's avonds een hapje eten in één van de talloze restaurants en onze vrienden hier bezoeken. Het voorjaar is hier een enerverende tijd; veel feestdagen, soms ter ere van een heilige, soms een Maltese happening zoals "Freedom Day", onafhankelijksdag dus. Hordes Maltezers komen op deze vrije dagen dan naar Gozo en door het mooie weer overal topdrukte. Ook organiseert onze eigen "maestro"Colin Attard, een dirigent, in april en mei het Gaulitana festival: een lange serie gratis concerten, vaak afgesloten door een opera, Tosca dit jaar. Hoe dit allemaal kan op zo'n klein eilandje? De concertzaaltjes bevinden zich vaak in de kerk, en anders zijn het gemeenschappelijke ruimtes, ter beschikking gesteld door de plaatselijke gemeentes. Verder sponsoren banken, winkels, particulieren en wie weet allemaal meer dit spektaken en treden de -professionele- artiesten vaak voor niets op. Na een paar mooie vioolconcerten besloten we naar een vocaal gebeuren te gaan in een klein zaaltje in Victoria, ons hoofdstadje. Deze locatie is prachtig , voorzien van oude schilderijen van de Maltezer ridders, maar heeft helaas geen podium. Daar heeft Colin, onze maestro, iets op gevonden: gewoon 6 betonblokken neerleggen ( met kieren ertussen) en voilá. Het werd een Italiaanse avond; uit Bari kwamen een pianist, sopraan en mezzo-sopraan optreden. Het gezelschap kwam 10 minuten voor aanvang aan, slonzig gekleed. Achter de schermen klonken wat toonladders, men kleedde zich om en dat was dan de voorbereiding. Het eerste nummer werd ten gehore gebracht door Bruna, de mezzo-sopraan. Wij wisten niet wat we zagen. De gezette Italiaanse had zich in een nauwsluitende knalrode jurk gehesen met duizelingwekkend decoleté, met bijpassende torenhoge pumps met plateauzolen en een wilde lange haardos. Vele nep-sieraden glinsterden ons tegemoet en toen ze het "podium"betrad vreesden we dat ze tussen de spelonken van de betonblokken zou blijven haken met haar naaldhakken. Ze boog dramatisch, hand voor de boezem, veiligheidshalve. Wat lacherig keken we elkaar aan, het was net een parodie. Maar toen begon Bruna te zingen met een fenomenale stem, Verdi, Puccini en later Napolitaanse liederen. De pianist en sopraan waren ook fantastisch, maar totaal ondergeschikt aan dit zangwonder. Iedereen was diep onder de indruk en uit menige ooghoek rolde er af en toe een traantje ( ook bij mij, Christa). Bruna was natuurlijk een echte drama-queen, maar wát een avond! De rest van het Gaulitana programma gaat helaas onze neus voorbij, want over een paar dagen vliegen we weer naar Griekenland, naar de boot. Maar als jullie ooit in het voorjaar op Gozo zijn: gaat dat zien!