Landje nr.8

Wijs geworden door de zoektochten in Placentia hadden we voor de volgende stop, Hopkins in Belize, vantevoren een kamer geboekt ,met taxitransfer, want de bus dropte ons langs de snelweg en dan is 9 km lopen met bagage in de tropenhitte bepaald geen lolletje. Wel een lolletje was ons guesthouse, schitterend gelegen op het strand, voorzien van alle gemakken, goed restaurant om de hoek, wat wil je nog meer...We huurden er fietsen en verkenden het gebied, ook langs de rivier, waar we in de jungle een prachtig huis te koop vonden. Helaas werden we , gedurende het praatje met de verkopers, helemaal lek gestoken door de muskieten, dus schoten we snel de fiets weer op , als een haas richting zee want door de flinke passaatwinden waren daar geen insekten te bekennen. Met pijn in het hart verlieten we vroeg in de morgen Hopkins, gezelschap gehouden in de bus door de vrolijke Creoolse bevolking, meestal schoolkinderen met prachtig ingevlochten haar en perfekt gestreken schooluniformen, we waanden ons even in Afrika. Via Dangriga reden we verder naar Belize City, waar we de watertaxi namen naar Caya Caulker, een vrij zanderig eiland, waar we een leuk logies vonden bij Raoul, in een woonwijk. Tot onze verbijstering waren er geen stranden, dus boekten we een excursie met 3 snorkelstops bij het rif, want je wil toch echt even zwemmen met de temperaturen hier! Misschien hadden wij het programma zorgvuldiger moeten lezen, maar de 1e snorkelstop was zo uitputtend dat ik, Christa, er even tabak van had. Natuurlijk overaal de mooiste tropische vissen en koralen, maar bijna een uur als een haas achter onze " gids" aanzwemmen met een flinke tegenstroom valt echt niet mee. De 2e stop ging al veel beter, lekker op jezelf snorkelen, heerlijk. De 3e stop was het meest spectaculair. Onze boot-gids strooide eerst flink wat sardines rondom de boot en daarna mochten we fijn gaan zwemmen met " nurse" sharks, gem. 3 meter lang of met bijna zo grote manta's. Oke, ik ben te water gegaan, heel even, net als Rob, maar zelfs onze meest stoere snorkelaar aan boord kwam met rollende ogen het water uit nadat hij tegen zo'n haai was opgebotst. Zelfs onze onverdroten gids hield angstig zijn gewonde arm boven water, je weet maar nooit!Maar goed, je wilt avontuur en hier konden we het krijgen ook! Toen we de volgende dag overwogen weer naar het vaste land te varen om even bij te komen, lazen we in De Telegraaf dat Caya Ambergirs tot het mooiste eiland ter wereld was verkozen door Tripadvisor. Tsja, het lag een uurtje varen verder op, dus namen we wederom een stuiterboot en belandden in San Pedro op Ambergris. We logeerden er in een zompige kamer met rioollucht bij " Pedro", een engelsman die een hotel, guesthouse en resort had en bovendien een buitengewoon gezellige bar met live muziek ( natuurlijke oude amerikaanse musici) en waar je prima pizza kon eten, weggespoeld met rum-punch. Peter zelf klokte per avond een fles Jagermeister leeg, jawel ijs- en ijskoud, en dat deed hij al erg lang want langs de muren stonden rijen lege flessen van dat drankje trots opgesteld. Het spreekt dus vanzelf dat Peter aan het eind van de avond totaal niet meer aanspreekbaar was. De volgende dag huurden we weer fietsen want, jawel, hier ook geen mooie stranden! Wel een prachtig fietspad langs de kust, waar je op zandpaden reed tussen de palmbomen door, met af en toe een zwemstop, want met had lanage steigers aangelegd waar je aan het eind lekker kon zwemmen. OOk daar weer haaien, flink oppassen dus. Vanuit Ambergris namen we uiteindelijk de boot naar Mexico, 90 minuten varen en landje nr. 8 dat we bezoeken in midden-amerika. Na de nodige controles in Chetumal, waaronder de drugshond, namen we de bus naar Tulum, een drukke, toeristische stad, weer even wennen. Ook hier konden we fietsen huren om naar het schitterende strand te gaan en natuurlijk naar de Maya Ruines.