Boottochtje naar Belize

Het stadje Copan in Honduras bleek een pareltje te zijn. Prima restaurantjes, en zelfs een tentje waar ze " wijn" happy hours hielden met kaasplankje, je gelooft het niet. De Maya ruines lagen om de hoek, dus huurden we er een gids samen met een canadees echtpaar ( die de buren bleken te zijn, in Canada, van de bekende schaatser Evert van Benthem). Bijna geen toeristen hier, dus onbelemmerd genieten van de prachtige overblijfselen van de Mayas hier, enorme complexen met gedetaileerde beelden waar je vrijelijk kon ronddwalen. Het Museum was ook de moeite waard, we kregen een goed beeld van het roemrijke verleden. Als we verder willen reizen kunnen we een stukje de shuttle nemen naar Guatemala. Vlak na de grens belanden we nog in een rare situatie vanwege een " staking", brandende spullen op de weg, narigheid dus. Gelukkig van korte duur en het doel van deze aktie is werkelijk iedereen total onbekend! In Rio Hondo moeten we uit het busje stappen; iedereen gaat naar Antigua, maar wij willen de andere kant op, naar Rio Dulce. Na een uurtje wachten langs de weg kwam er gelukkig een chickenbus voorbij, die ons wel wilde meenemen. Er was alleen nog plaats op het motorblok, warm ritje dus! Helaas is het al stikdonker als we eindelijk aankomen, maar een hulpvaardige zeiler helpt ons de weg te wijzen naar de " overset" naar Hacienda el Tijax, een jungle resort dat goed bekend staat. We kunnen er een hutje huren in de jachthaven, heel bijzonder, maar worden 2 nachten uit de slap gehouden door een dreunende disco in het dorp, die zelfs door onze oorstoppen heengaat. Verkassen dus, nar een hutje in de jungle, want we willen een schitterend aangelegd pad volgen, met een superlange hangbrug, hote uitzichttoren en natuurlijke zwembron met waterval. Wederom zijn we daar de enige wandelaars, zeer relaxed dus. In de derde nacht blijkt een gezelschap amerikaanse jongeren luidruchtig feest te vieren aan het zwembad, tijd om op te krassen dus. We nemen de boot naar Livingston, aan de caraiibische zee. Het bootje vaart belachelijk hard, zeker 35 knopen, en de vullingen vallen bijna uit onze kiezen vanwege het geknal op de golven. Wel prachtige natuur hier en heel veel vogels. In Livingston vinden we een kamertje in een klein guesthouse; de half-thaise eigenaar helpt ons aan een bootkaartje voor de volgende dag en loopt mee naar de douane want we moeten uitstempelen uit Guatemala omdat we nu naar Belize gaan. Tot ons ongenoegen moeten we voor dag en dauw op, maar het thaise maneertje verzorgt nog een heerlijk ontbijtje, dus we kunnen er even tegen. Hard nodig, want ook dit bootje stuitert met een bloedgang over het water. Helaas zitten wij achterin en worden kleddernat van het warme zeewater. Heelhuids bereiken we Punta Gorda, stempelen er in en nemen de chickenbus naar Placentia, eigenlijk een small eilandje maar sinds kort verbonden met een brug naar de vaste wal. Wij nemen echter de Hokey Pokey Ferry om er te komen, ook leuk, en al kort na aankomst wordt het ons duidelijk dat het heel moeilijk gaat worden om accomodatie te vinden in Placentia, alles zit vol vanwege een " Arts Festival" komend weekend. Na lang speuren vinden we dan toch een leuk kamertje in een hotel op het schitterende strand, zowaar met koelkast, airco en koffiezetter! Placentia is zeer relaxed ( No worries mon" is de slogan van de rasta's hier) , het zit er vol met vakantievierende amerikanen die de godganse dag bier drinken en we ontmoeten er bij toeval 2 nederlanders die hier met hun zeilboot rondvaren, de " Sally Lightfoot" , welbekend onder de zeilers.