Vind maar eens een taxi

Vanuit Naungshwe gaan we met de bus naar Bagan. Tien uur rijden met onderweg 2 maal een stop. In de bus ontmoeten we een aardig Nederlands stel van een jaar of dertig. Het aardige van het reizen met de bus is dat je het land goed kunt zien en altijd wel contact krijgt met andere reizigers of lokale mensen. Het eerste deel van de reis gaat door berglandschap en het tweede deel door een vlakte die erg droog lijkt. Onderweg zien we af en toe een olifant waar iemand op zit. Ook wordt er een olifant in een open vrachtwagen geladen, zeg maar zoiets als bij ons een paardentrailer. In Bagan aangekomen staan er op het busstation een paar taxies te wachten naast een bord 7000 Kiat (lokale munt) naar de stad. Ok zeggen wij tegen de taxi chauffeur, 7000 naar New Bagan? No 7000 per persoon zegt een vervelend mannetje. Dat is een nieuwe benadering voor ons en we gaan daar niet mee akkoord. Het mannetje blijft vervelend zeuren en ik vertel hem dan ook dat ik hem een vervelende vent vind. Maar dat mag niet baten, dan besluiten we met de 2 andere Nederlanders en een aangesloten francaise naar de weg te lopen om daar een taxi te zoeken. De wereld verandert meteen, het mannetje kiest eieren voor zijn geld en met z'n vijven rijden we nu voor 12000 kiat naar de stad. Ook daar weer een leuk hotel met aardige mensen. We huren in Bagan een echte electrische snorscooter!!! Fantastisch geen geluid en we zoeven van de ene oude pagode of tempel naar de andere. Er ligt hier een vlakte met duizenden oude heilige gebouwen. Bij zonsondergang gaan we dan naar een tempel waar je op kunt klimmen en bewonderen alles in het steeds roder wordende licht. Wel zaak om zo snel mogelijk daarna terug te rijden want de meeste Myanmarianen?? rijden graag zonder verlichting op brommer, fiets, ossenkar of auto, We brengen zo 2 dagen door en gaan dan richting Mandelay. Een lang gekoesterde wens van Christa om daar te kijken. Ditmaal zitten we 5 uur in een minibus. Erg vol, erg krap en erg vies. Maar het goede nieuws is dat je wordt opgehaald bij het hotel en ook nog eens afgeleverd bij het hotel in Mandelay. Mandelay is een grote stad. We bekijken het koninklijke paleis en een oud houten boedistisch klooster en natuurlijk weer een pagode en een tempel. Wel altijd je schoenen/slippers uit als je daar naar binnen gaat. Op dit moment hebben we dit zo vaak gedaan dat onze voeten niet meer schoon lijken te willen worden. Bij het lopen op blote voeten goed uitkijken voor fluimen en Bethelpruimsap want dat spuugt men hier elke 5 minuten graag op de grond. De volgende dag huren we een taxi die ons naar 2 antieke steden in de omgeving brengt. Onze chauffeur spreekt geen woord engels dus we hoeven niet met hem te praten. Lekker rustig, ik vind het altijd erg vermoeiend als iemand de gids wil spelen terwijl ik hem eigenlijk niet versta. Na 10 keer "sorry, what??", vind ik het toch altijd wel ongemakkelijk worden voor beide partijen. Ook op deze dag weer heel mooie oude boedistisch houten kloosters. Om 10.30 krijgen de monniken daar dan hun ontbijt. Dat weten alle touroperators in de buurt ook met als gevolg dat er honderden toeristen omheen staan, met camera's alsof ze fotograaf van National Geografic zijn. Nogal beschamend vind ik persoonlijk, het lijkt wel op zeehonden voeren in artis, maar als alternatief fotografeer ik de toeristen, veel leuker, want die zien er echt niet uit, in hun birmese jurkjes en met hun witgemaakte wangetjes en hun fotocamera om de nek. Het is in Myanmar voor het eerst dat we een dergelijke ophoping van toeristen zien. Allemaal mee met een georganiseerde reis waarbij men in noodtempo door het land reist van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Ze zien er dan ook erg moe uit. Vanuit Mandelay gaan we Myanmar weer verlaten. We vliegen over Bangkok naar Chiang Rai in Noord Thailand. Met airasia want dat is goedkoop, echter 1 nadeel je mag maar 7 kilo als handbagage meenemen. Dit vereist altijd wat planning. Koffertje moet 7 kilo zijn, dus in de handtas van Christa en mijn draagtasje moet alles wat meer als gemiddeld zwaar is. En dan ook nog regenjas zakken vol met rommel en dan door het checkpoint zien te komen, het lukt nu ook weer. Wij willen geen ruimbagage want de reis valt in het water als dat wegraakt bij transfervluchten. Om half tien sávonds komen we aan in Chiang Rai. Voor de taxistand staat een oeverloos lange rij mensen te wachten. Iedereen krijgt een volgnummer. Wij 38. Aan de beurt is nummer 18 en er komen 2 taxies per halfuur aan. Je hoeft geen wiskundige te zijn om te zien dat dit niet goed gaat. We lopen wat chagerijnig heen en weer en vragen elke 5 minuten aan de balie wanneer we aan de beurt zijn. Dan roept de juffouw van de balie vrolijk "we close no more taxi". Grrrrr, dan zien we een werknemer van de luchthaven naar zijn pickup truck lopen. Mogen we meerijden vragen we. De man spreekt geen woord engels maar zwaaien met wat Baht (lokale munt) en hard roepen hoe ons hotel heet werpt voor hem licht op de zaak. Een zuid Koreaanse man die ook vertwijfeld rondkijkt vraagt of hij met ons mee mag, natuurlijk. Koffertjes in de laadbak en met z'n drieen in de krappe voorcabine. Erggg klein. De ander 30 reizigers staan nog vertwijfeld te kijken hoe ze naar de stad moeten komen, als de Thai met bloedstollende vaart en met een keiharde geluidinstallatie met een discodreun wegscheurt. Er volgt een waanzinnige rit, terwijl onze Koreaanse vriend probeert de chauffeur uit te leggen waar zijn guesthouse is. Hier raakt de chauffeur erg van in de war, zodat ons hotel vinden moeizaam wordt. SSSSST!! zeg ik tegen de koreaan. Eindelijk ziet Christa die voorin zit bij toeval een bordje met een hoop krulletters, maar ook in onze taal, ons hotel. De koreaan heeft geen Thais geld bij zich (ook de money exchange op de airport was gesloten en geen ATM) dus ik zeg, blijf ook in dit hotel ik betaal de taxi jij geeft mij wat andere muntjes ter compensatie. Ik begrijp daarna uit zijn gebrekkig engels dat hij erg blij met ons is. "You make me safe!!! zegt hij. Weer een vriend erbij. Hij heet ??????," you call me familiyname, Oh, shortest name world " zegt hij.