De Stuart Highway

Na 5 dagen Bali vliegen we naar Darwin in Noord Australie. We verkennen de stad die in 1974 voor 90% werd verwoest door de Cycloon Tracy. Dus alles is nieuw gebouwd. We bezoeken een museum over de lokale Aboriginal bevolking en de gebeurtenissen tijdens het verwoestende effect van Tracy. Als we teruglopen naar ons hotel voelen we de 40 graden goed op ons hoofd branden. S'avonds eten we aan de waterfront perfecte oesters en een dikke Ausi-steak. Het valt ons op dat de aboriginals die we hier zien allemaal op de grond zitten en geen enkel oogcontact met ons maken. Ze zien er erg in zichzelf gekeerd uit. Vanuit Darwin is de grootste attractie Kakadu National Park. Zo'n 250 kilometer verderop. De Australiers denken wat anders over afstanden dan wij Nederlanders. Het is alsof je de Belgische Ardennen bij de bezienswaardigheden van Amsterdam schaart. We halen in Darwin dus onze huurauto op en rijden naar Jabira midden in dit park. Als we ons daar melden voor een toegangskaart zegt de mevrouw dat er een cycloon waarschuwing geldt. Nog 2 dagen te gaan en dan moeten we misschien schuilen. We kijken rond in het park, zo groot als Nederland! en maken wat mooie hikes en zien rotstekeningen van de Aboriginals en Kangoeroes en ook veel Kaketoes. De Kangoeroes zijn ook op het bord verwerkt tot een lekkere steakschotel. Nog voor de cycloon kan losbarsten rijden wij naar het zuiden naar Katherine. Daar maken we een boottocht in de Gorges. Niet zwemmen want er zitten hier Saltwater Crocodiles en die zijn niet erg mensvriendelijk. We eten s'avonds in de Countryclub waar we ons officieel moeten melden en inschrijven en ID moeten laten zien. Aan de systematiek van eten bestellen hier moeten we even wennen. Als je aan een tafeltje gezeten wat rondkijkt valt al snel op dat er weinig bedienend personeel is. Na 10 minuten stellen we vast dat het de bedoeling is dat je bij een loket een bestelling doet, afrekent en dan een standaard met nummer krijgt, die duidelijk zichtbaar op de tafel moet staan. Daarna wordt het eten netjes naar je tafel gebracht. Drankjes moeten weer elders worden besteld en afgerekend en deze moet je dan weer zelf naar de tafel meenemen. Voordeel is natuurlijk wel dat als je klaar bent je zo weer weg kunt lopen. We ontmoeten daar 3 jonge Zuid Afrikaners die geemigreerd zijn naar Australie. We hebben een leuk gesprek met ze en wisselen ook wat Zuidafrikaanse woorden uit. Drankjes zoals wijn of bier zijn hier zowieso niet eenvoudig te krijgen. Elke plaats waar je inrijdt meldt niet de maximale snelheid die je mag rijden maar de regels rondom aanschaf van alcohol. Alleen te verkrijgen in een speciale bottleshop onder overlegging van een ID en registratie in de computer. Elk persoon mag maximaal 1 fles wijn per dag kopen. Voor ons genoeg maar als je een feestje wilt geven?! In de supermarkt kun je geen wijn of bier kopen, zelfs de deodorant staat achter slot en grendel omdat er alcohol in zit. Vanuit Katherine rijden we via Tennant Creek naar Alice Springs. Over de Stuart Highway die van Darwin naar Aidelaide loopt. Dwars door de outback. Erg weinig auto's op deze weg.
Als je elk halfuur een tegenligger ziet is het veel. Soms een roadtrain, een vrachtwagen met 4 opleggers er achter. Kan 50 meter lang zijn. Verder veel aangereden dieren langs de weg en af en toe een verlaten auto. Tank goed vol houden, want 200 kilometer of meer tussen tankstations komt voor. In Alice Springs bezoeken we een museum over de Flying doctors en een dessert park. Vanuit Alice Springs rijden we naar Kings Canyon en daarna Ayers Rock. Dus even de Stuart Highway af naar het westen (900 kilometer haha). In Kingscanyon maken we een Hike door de Canyon. Eerst 300 meter omhoog klimmen en dan 6 kilometer over woest terrein. De juffrouw van het hotel raadt ons aan om 5.00 uur te vertrekken in verband met de warmte. We kijken haar ongelovig aan, dan moeten we om 4.00 op!!! Om 9.00 uur wordt deze trail gesloten dus wij dachten aan een uur of 8! Maar als we die middag zien dat het 43 graden is besluiten we toch maar 6.00 uur te starten. En dat betreuren we niet, wat een klim!!, maar een prachtig gebied waar we door lopen. De nieuw aangeschafte hoed op en een vliegennet over het hoofd. Want hier zijn niet een paar vliegen, nee duizenden met een strakke voorkeur voor oor, neus mond en ogen. Daarna gaan we naar Uluru, vroeger Ayers Rock, en daar weer lopen. Om de rots heen, ruim 10 kilometer en dan nog maar een paar korte tochten erachteraan en dan zijn we echt wel moe. De outback hebben we nu wel gezien. Terug naar de Stuart zoals we hem nu noemen. We overnachten in Eldrunda in een roadhouse en eten daar een outback mixed grill met e
gebakken ei erop, nog maar 1300 kilometer op de Stuart te gaan!!