Het is zo wat, alweer een wat!

Een "Wat" is een boedhistische Tempel. Daar hebben we de laatste drie weken erg veel van gezien, Prachtig en sfeervol, maar het wordt tijd om weer eens richting de kust te gaan. Momenteel zitten we op de luchthaven van Luang Prabang in Laos. Straks vliegen we via Bangkok naar Phuket in Thailand om vandaar uit te kijken hoe we verder gaan met deze reis. Het laatste verslag werd geschreven in Chiang Rai. Een plaats waar we 40 jaar geleden ook al waren. Als we door de stad fietsen en wandelen, herkennen we werkelijk niets meer. Het is een relaxte stad met betrekkelijk weinig toeristen. De meesten doen vanuit hier een track naar de Golden Triangle organiseren. Dat hebben we dus lang geleden al gedaan en dat hoeft nu niet meer. Wij nemen hier dus een ontspannen dagje rust. S'avonds wandelen we naar het centrum en hebben een fantastische maaltijd in een leuke tent met live music, we gaan terug met de Tuc tuc voor 80 baht. De volgende morgen doen we dezelfde afstand met de taxi en betalen 60 baht. Daarom was de Tuc tuc driver dus zo vrolijk en riep "Kung Hai Fat Choi" ofwel gelukkig nieuwjaar in het chinees! Op het busstation wacht ons een echte ouderwetse chickenbus die ons naar naar Chiang Kong gaat brengen, aan de grens met Laos. Onderweg biedt een loatiaan ons een hapje van zijn gebakken baby zwaluw aan. Nou erg aardig maar dat liever niet. Men eet hier trouwens graag erg rare dingetjes. een soort hamsters die met pen door hun lijfje worden geroosterd. Gebakken sprinkhaan en larven van insecten zijn erg gewild. Als je hier een soepje eet moet je er ook niet teveel bij nadenken wat ze erin gedaan zouden kunnen hebben. In Chiang Kong aangekomen gaan we met de Tuc tuc naar de grensovergang waar we uitgestempeld worden en steken met een bus de "vriendschapsbrug" naar de grenspost van Laos over. We hebben ons goed voorbereid, je moet een pasfoto bij je hebben en 35 dollar per visum betalen. Snel vullen we een immigratieformuliertje in wat we zien liggen en gaan in de rij staan. Als we aan de beurt zijn blijkt dat de verkeerde rij. Eerst terug naar een ander loket. Weer in de rij, aan de beurt, no,no, ook nog een tweede immigratieformuliertje invullen. Sjjjjgrrrr!! Ok, gaan we doen, eerste vraag van welk ras ben je?? We vragen ons af of Donald Trump ook president van Laos is geworden. Daarna gaat het soepel en krijgen we een heel inlegvel in ons paspoort en mogen verder. Met een grote Tuc tuc naar Huang Xai. Daar hebben we een guesthouse aan de rivier (de Mekong). Prachtig uitzicht. We maken een wandeling en komen onze jonge vriend Robin tegen die we eerder al in Mandelay hebben ontmoet. We drinken samen een kop koffie Daarna kopen we alvast een bootticket voor de tweedaagse reis met een slowboat, over de Mekong, naar Luang Prabang. We krijgen ticket 01 en 02. Mooi we zijn de eersten en zullen ongetwijfeld de beste plaatsen hebben. De volgende dag gaan we naar de boot en zien dat onze plaatsen achter een houten schot zitten en we dus in het geheel geen uitzicht hebben. De nummers van de plaatsen zijn op losse papiertjes geschreven, dus even later hebben we de papiertjes 01 en 02 op 2 betere stoelen gelegd en hebben wel uitzicht. De boot raakt ondertussen aardig vol, maar dan komt er nog een groep van 50 man aan die de reis via een lokale agent hebben georganiseerd. Allemaal een sticker op de borst maar de organisator heeft de bootoperator niet geinformeerd. Uiteindelijk zitten er zeker 40 man in de stinkende afgesloten hete machinekamer zonder uitzicht. Wijze les, regel in deze landen alles zelf, ben je ook niet afhankelijk van het organisatievermogen van anderen. Wij zitten goed en ook nog tussen leuke mensen. Naast lokalen zijn er veel reizigers uit allerlei landen aan boord. Naast ons zit Hans uit Zwitserland, met veel gevoel voor humor. Voor ons een amerikaans stel, hij is schrijver, even gegoogled, klopt, drie boeken uitgegeven. Samen veel gelachen om hun nieuwe president. Er is een vrolijke fransman met gitaar die "o champs Elysee" zingt!?. Kortom het is een gezellige boel op de boot. S'avonds komen we aan in Pak Beng en gaan naar ons guesthouse. Ook weer prima. De volgende dag zijn er twee boten om de rivier af te varen en dus zitten we allemaal wat ruimer. De Zwitser en de Amerikanen blijven ons trouw en weer een prettige dag met uitzicht op de rivier, de dorpen erlangs en de natuur. Als we in Luang Prabang aankomen valt de duisternis al weer in. We gaan naar ons guesthouse en ontdekken dat we er goed aan hebben gedaan dit ruim tevoren te bespreken. Het is komende 29 januari namelijk chinees nieuwjaar en bijna alle accommodatie is volgeboekt met chinezen en zuid Koreanen. Menige reiziger zien we verontrust rondlopen om nog een slaapplaats te vinden. We brengen hier drie leuke dagen door. We bekijken wat "Wats". Bekijken de zonsondergang vanaf een "Wat" op een heuvel tussen iets teveel Zuid Koreanen die kakelend ieder 1000 fotoos schieten met hun Mega camera. We hebben een gezellig diner bij een indiaas restaurant met Claire, een soloreizigster uit Nederland. We nemen uitgebreid haar relatie met haar vriend, haar ouders en zijn ouders door. Voor ons ook wel weer leerzaam hoe de generatie na ons dit soort dingen ervaart. En besluiten dan om naar de kust te vliegen. Eerst maar eens de zee in en bijkomen daarna zien we wel.