Oh ja, allemaal nog een gelukkig 2017!!

Vierentwintig uur na vertrek uit Scheveningen checken we in in het ons vertrouwde Maytower hotel in Kuala Lumpur. En dan realiseer ik mij dat ik jullie geen gelukkig nieuwjaar heb gewenst, dus bij deze! Dit is al weer de vijfde keer in ons leven dat we hier logeren, het hotel is wat morsig en in chinees eigendom maar de lokatie is fantastisch. Aan de rand van Little India en op loopafstand van Chinatown en de Petronastowers. Als we onze kamer betreden valt het Christa als eerste op dat er volgens haar een penetrante rookgeur hangt. ik ruik niets mijn neus is nog erg verstopt en ga lekker even op bed liggen. Christa stampt verontwaardigt naar de receptie en komt even later terug met een nieuwe sleutel, een upgrade, roept ze vrolijk en we verhuizen naar de 25e verdieping naar een heel grote kamer met zitje!. En volgens Christa geen rookgeur. Na een kort moment van rust gaan we op zoek naar ons favoriete Indiase vegetarische restaurant. Het is er nog en we eten een heerlijke maaltijd, Navratma Kurma voor Christa en ik spinazie curry met aardappel?! Wat naanbrood en samosaas erbij en we zijn weer voldaan en gaan aansluitend naar bed, kijken of we de jetlag kunnen kwijt raken. De volgende dag wandelen we wat rond door de oude stad en smiddags gaan we naar de door mij zeer bewonderde Petronastowers, erg hoog en geheel van roestvaststaal, prachtig en geen roestplekje te zien. Als we s'avonds naar ons hotel lopen zien we een fraaie rolls royce staan en vragen we de omstanders wat er aan de hand is. "De koming komt eraan melden ze". Wij kijken elkaar aan, het zal toch niet? Vijf jaar geleden stonden we langs de straat in Melakka toen de president van Maleisie langs liep. Christa stond toen vooraan in de mensen massa en toen hij haar zag stapte hij naar haar toe gaf een hand en heette haar hartelijk welkom in Maleisie. En ja, daar kwam een heel oud heerje aangelopen en hij knikte ons minzaam toe maar helaas verdween hij zonder handschudden in de Rolls, maar de koning hebben we gezien. De volgende dag gingen we weer op pad naar het vliegveld en vlogen naar Yangon in Myanmar. Het land staat sinds enige jaren weer meer open voor toeristen, nu het militaire regime naar de achtergrond is verschoven en er een gekozen regering is. Als we in Yangon aankomen blijkt ons hotel in het midden van het oude centrum te liggen. We zien zuidoostazie zoals we dat van 40 jaar geleden kennen. De vrouwen in traditionele kleding en de mannen met een lange dotti (rok) om hun benen. Overal stalletjes met eten en rommel, geuren van fruit en riool door elkaar. fietstaxies, bergen bananen voor ons hotel, keiharde chinese muziek en heel veel toeterende autoos. De dames hebben bijna allemaal witte ronde plekjes op hun wangen (ze zeggen tegen de zon en als make up) en sommige mannen hebben dit ook. De mensen hier zijn allemaal ontzettend vriendelijk en voorkomend tegen ons. De 2 dagen daarop bekijken we de stad. Het land is zeet boedhistisch dus waar je ook kijkt er is altijd een tempel in zicht. Een aantal bezoeken we. Het valt ons op dat hier weinig toeristen zijn en die we zien worden vaak begeleidt door een gids. Volgens ons nergens voor nodig. Iedereen hier is zeer behulpzaam en niemand doet moeilijk. S'avonds eten we streetfood bij stalletjes of eenvoudige restaurants, erg smakelijk, maar de geur van het riool in de straten is niet altijd een feest tijdens het eten. Na drie dagen gaan we op pad naar Kalaw 600 kilometer verder op. Met de bus. Daar hebben we qua luxe geen hoge pet van op en als we met de taxi op het chaotische busstation aankomen zien overal oude vehikels staan, Tot we bij de "famous" busondernemig aankomen. Daar staat onze bus glimmend en gepoetst mooi te zijn. Airco, comfortabele stoelen, een stewardes aan boord en waterflesjes en lekkere cakejes worden vriendelijk uitgedeeld. Bijzonder is dat er op weg buiten de stad nauwelijks autoos te zien zijn terwijl in Yangon er werkelijk waanzinnig veel zijn. Het verkeer staat daar voornamelijk muurvast en de luchtvervuiling is ongehoord en sloeg op onze keel en ogen. Maar op de grote weg rijden dus eigenlijk alleen bussen en wat antieke vrachtautoos. Na 11 uur komen we in Kalaw aan. Daar blijven we een dagje over wandelen wat in en rond het plaatsje. Daarna gaan we met de trein (upper class kaartjes maar dat hielp qua comfort niet veel, wel een toilet altijd handig als je al een paar dagen aan de noodles en rijstprutjes zit) naar Shwenaung en dan met de taxi naar Naungshwe???? Ik heb ook geen idee wat dat allemaal betekent, maar dan zitten we wel aan het beroemde "Inle-lake". De volgende dag gaan we daar met een prive afgehuurde korjaal op varen. Het is een groot meer maar gemiddeld maar 1,5 meter diep. Er wordt gevist en de vissers peddelen met een peddel aan een been gebonden staand op de voorkant van hun bootje. Heel bijzonder gezicht. De mensen wonen op het meer in hutten op palen. Hele dorpen, scholen en tempels staan in het water. Er worden groenten in drijvende tuinen verbouwd. We varen de hele dag wat rond en hebben nog een merkwaardige ontmoeting was met een dame met een heel lange nek die was opgerekt door metalen ringen om haar nek te plaatsen. Dit volk schijnt ook in de omgeving van dit meer te wonen. Alhoewel ze er in onze ogen zeer apart uitzag was het een heel leuke persoonlijkheid, sprak vloeiend engels en maakte vrolijk grapjes. De volgende dag huren we fietsen en fietsen we langs de rand van het meer nemen een bad in een (very) "hot spring" en steken met een korjaal met fietsen en al over naar de andere kant van het meer. Helaas begeeft halverwege de tocht de motor van de boot het, zodat we een uurtje in de brandende zon zitten, terwijl de jonge man, die dit blijkbaar gewend is, met sleutels in de weer gaat. Hij klaart uiteindelijk de klus, anders hadden we wellicht door het ondiepe meer nog wel verder kunen waden. Kans op verdrinken leek mij in ieder geval niet erg hoog. Langs de andere zijde van het meer fietsen we weer terug naar ons hotel waar we met verse sap worden binnen gehaald. Als we de volgende dag vertrekken om met de bus naar Bagan te gaan (uur of tien) krijgt Christa van de hotel mevrouw nog 2 sjaaltjes kado.