Geef even wat keukenrol door!!

De laatste twee weken van september doen we nog een rondje ionische zee. We varen naar Ithaka ankeren in de baai en eten bij Nikos en zijn vrouw Penelope. We gaan naar Keffelonia, Eufimia en eten bij To Steki met life Music en dansen. Daar ontmoeten we de italiaan Vincienzio met zijn Zuid Afrikaanse Julia. Erg gezellg, ze willen echter niet dat we na een paar dagen weggaan en als we blijven wil Vincienzo pasta voor ons koken. Daarna naar Astokos want het is weekend en dan is het daar rustig. Door de week ligt het hier vaak stijf vol met charterboten. Daar maken we mooie wandelingen door de natuur. Van Astokos weer naar Meganisi naar Babis. Die naam komt vaker langs en verdient wellicht wat meer aandacht. Op Meganisi ligt het fraaie dorp Spartakori. In de bijbehorende baai liggen 2 kleine vissershaventjes. En klein is echt klein, alleen geschikt voor bootjes van 3 meter. Naast de haventjes liggen betonnen kademuren waar je je boot met behulp van een mooringlijn kunt afmeren. Het ene haventje is geconfiskeerd door de broers Steve en Jerry. Het andere haventje door de broers Babis en Panos. De concurrentie hier is moordend. Ben je ooit afgemeerd geweest bij Steve en Jerry dan ben je nooit meer welkom bij Babis en Panos en vice versa. Niet iedere nieuwkomer is hiervan op de hoogte. Dus als een boot naar Steve en Jerry vaart en het daar vol blijkt te zijn en vervolgens zijn geluk bij Babis beproeft dan schreeuwt Babis keihard, al is er nog zoveel plaats, Full, No place go away. Bij aarzeling van de schipper schreeuwt hij er achteraan "I don't like you, go away, waarna Panos ook nog een duit in de zak doet door te schreeuwen "I don't like you too". Iedereen die wel meteen voor hun heeft gekozen behoort tot de "old friends". Er is dan bijna altijd plaats tot in de meest vreemde hoekjes weten ze boten te wriemelen desnoods door zelf te gaan sturen. Babis en Panos zorgen ervoor dat de mooringlijnen er zijn en je krijgt gratis stroom (af en toe want het zit met kroonsteentjes aan elkaar) en soms ook water. Als tegenprestatie moet je in hun "eetschuur" eten. Maar het eten is prima! En je ontmoet er altijd wel vrienden zodat je gezellig een tafel kunt delen. Na de maaltijd afrekenen, hetgeen niet altijd meevalt. Je gaat dan aan het tafeltje zitten waar een grote tupperware doos op staat en als Babis tijd heeft komt hij erbij zitten en moet je opnoemen wat je hebt gegeten. Dan roept Babis uit zijn hoofd twentie five of thirty veel tussenstanden kent hij niet. Het geld gaat vervolgens in de tupperware doos. Babis heeft altijd een verrekijker bij de hand om de naderende boten te screenen op vriend of vijand en tevens in de gaten te houden of de fiscale politie langskomt. In het laatste geval ontstaat er grote paniek en worden snel glaasjes met uitgeprinte "zogenaamde" rekeningen op de tafels gezet. Die na vertrek van de politie weer worden weggegooid. Tel daarbij op dat Babis er uitziet als een grote lelijke beer met oranje gympen, knalgele korte broek, gifgroen hemdje en felrood petje dan begrijpen jullie wel waarom we hier graag altijd weer terugkomen. Mijn naam kent hij na 8 jaar nog steeds niet maar Christina herkent hij uit duizenden en de Garuda behoort bij de selecte groep van old friends. Op Levkas eten en dansen we nog een keer bij Spiros van de Mamma Mia en daarna varen we naar de Marina van Preveza voor een paar dagen onderhoud voor we de kant op gaan.
Het griekse tweewegkraantje van het toiletsysteem, dat ik nog in het voorjaar nieuw had geplaats,t had alweer de geest gegeven. Het kostte niets en het was dus ook niets. De hendel brak af. Nu een echte tweewegkraan gekocht (10 x zo duur en uit Engeland) en deze moest nog even gemonteerd worden. Julle begrijpen het natuurlijk alweer, omdat de hendel was afgebroken kon ik de slangen vanaf de vuilwatertank niet met vers water doorspoelen. Toch moet de slang los! Terwijl ik in een onmogelijk houding zat in verband met de beperkte ruimte onder de slang en kon ik alleen nog maar roepen "geef even wat keukenrol aan" toen ik de derrie via mijn blote zwetende buik mijn mooiste korte broek zag inlopen. Ik bespaar het verder verhaal. De nieuwe kraan zit erop. En ik en de broek zijn weer schoon. Op 5 oktober ging de Garuda de kant op en op 8 oktober vlogen we naar Nederland (13 graden C) om onze (klein) kinderen en vrienden aldaar weer te zien. 19 oktober naar Gozo (29 graden C) om nog even lekker na te zomeren.