Brasileiros

Montevideo bleek een soort Buenos Aires in-t-klein te zijn. Goede restaurants en musea, markten met ´antiek´en in de avond danst men er de tango op de pleinen, begeleid door blikkerige muziek. Nou ja, de tango..... de meeste dansen een langzame foxtrot en kijken daar heeeel serieus bij, dus zo kan het ook! We willen eerst doorreizen naar Punta del Este , een beroemde badplaats in Uruguay, maar omdat de hotel daar idioot duur zijn gaan we verder, naar Punta del Diablo. Als we daar met de bus aankomen blijken we de enige personen boven de 25 jaar te zijn, dat belooft wat. Edoch, na een stoffige wandeling over de zandpaden komen we geheel bezweet aan bij onze accomodatie en daar blijken meer leeftijdsgenoten te zitten. Het eerste appartement dat we aangeboden krijgen lijkt nergens op, een donker hol zonder airco en een bedompt terras, we kijken wat zuur en krijgen onmiddelijk iets anders: op de eerste verdieping een groot appartement met keuken, airco en terras met zeezicht, fantastisch dus. Punta lijkt heel erg op Texel, een breed zandstrand, mooi duingebied en daarachter het bos, we voelen ons er dus al snel thuis! Bovendien ontdekken we er een frans restaurant met in de avond live ~funky~muziek. Maar ja, we willen naar Brazilie, dus eerst met de bus naar Chui, de grensplaats. Als we er de weg vragen, blijken we al in Brazilie te zitten! Oei, geen stempel uit Uruguay in de pas dus..... gelukkig maken ze er later bij de braziliaanse grens geen probleem van. Na een lange reis komen we aan in Punta Alegre, onze eerste braziliaanse stad. Weer wennen aan de drukte, maar genieten van de ~gratis~muea, waar ze heerlijke groene sapjes verkopen, dat moet volgens ons wel gezond zijn. In de grote overdekte markt staat een oude piano waar iedereen naar hartelust op mag spelen, ik ook natuurlijk! Grote pret met de piano-lerende kinderen! Wat minder te spreken zijn we over de restaurants, we eten de verchrikkelijkste pizza ever en later, bij Mr Papoo, is het al niet veel beter ( kun je natuurlijk weten bij zo´n naam). Na een paar dagen nemen we de bus naar het eiland Santa Catarina, getooid met 21 prachtige stranden! Met de hulp van een aaridige Braziliaanse dame ( ons portugees moet nog opgepoetst worden want we begrijpen de kaartjesverkoper echt niet) komen we aan in de badplaats Armencao, schuilen er bij de plaatselijke poffertjesbakker ivm donderbuien . Die regen houdt maar niet op, dus hij brengt ons voor een luttel bedrag naar onze pousada, prachtig in de natuur gelegen. Het bevaalt ons er zo goed dat we zelfs bijboeken want het strand is schitterend evenals het nabijgelegen meer. Gisteren toch maar weer op pad, naar Blumenau, een voormalig duitse kolonistenstad. En dat is te merken! Vakwerkhuizen, lederhoen en bier,, en dat allemaal bij 32 graden. We kunnen hier heerlijk ongestoord rondlopen want sinds we in zuid amerika zijn denk iedereen dat we Brazileiros zijn.Wel zo makkelijk.