Dust op de Duster

We logeren de eerste drie dagen in Muizenberg vlak bij Kaapstad. Er is een mooi strand waar je goed kunt zwemmen. Er zijn hier veel kite- en windsurfers. Ons Guesthouse heet "De Muize" en is prima en de auto kan achter het hek worden geparkeerd. Dat in verband met de veiligheid, iedereen doet dat hier. We bezoeken de Tafelberg en de Waterfront-area in de stad. De Tafelberg geeft een prachtig uitzicht over de omgeving. Het Waterfront is aardig maar de stad verder imponeert ons niet erg. Veel auto's en dus erg druk. Na drie nachten verlaten we Muizenberg en rijden naar Clan-William in de Cederbergen. 250 kilometer naar het noorden. De weg is prima en eenmaal buiten Kaapstad neemt het verkeer strak af. De Duster rijdt ook fijn en met een uur of drie melden we ons bij Clan-William guesthouse. Inderdaad de fantasie van de Zuid-Afrikaan om een naam te verzinnen lijkt beperkt. Ook dit is een keurig onderkomen, echter de bouw lijkt kwalitatief wat op die van Malta. Als ik mijzelf even opfris raak ik per ongeluk met mijn elleboog de douchedeur aan, die vervolgens met een daverende klap uit het frame valt, kantelt en met de bovenhoek een knol van een gat in de hardboard badkamerdeur maakt. Oinkie, denk ik, daar zullen ze niet blij mee zijn. Maar de eigenaresse maakt er weinig van, zulke dingen gebeuren, zegt ze. Later op de avond staan onze Zweedse buren te knoeien om hun kamerslot open te krijgen, lukt niet voordat er een handyman is gearriveerd. Men is hier dus wel wat gewend. We wandelen wat rond in het plaatsje en zien dat de kerk naast ons toebehoord aan de Nederlands gereformeerde gemeente. Ook veel huizen en straatnamen dragen Nederlandse namen. De door ons uitgezochte restaurants blijken allemaal gesloten in verband met prive feestjes. Uiteindelijk belanden we boven het tankstation in restaurant "De Kelder"!!?? en eten daar een voortreffelijke steak met uitzicht op de, in de avondzon, roodkleurende Cederbergen. De volgende dag rijden we naar Springbok. Ons logement aldaar zijn 6 cabins midden in een droog en ruig landschap. We moeten erheen over een bonkige gravel-road. We zijn blij met de bodem-clearance van de Duster. De cabins zijn van alle gemakken voorzien maar we kunnen daar niet in de accommodatie dineren het is hier zelf catering. Overigens is dat hier vaak het geval, de Zuid Afrikaners rijden hier vaak met een 4 wd en een karretje erachter met van alles erin en gaan s'avonds aan de braai. Wij hobbelen naar het plaatsje Springbok en eten een erg kazige pizza en doen boodschappen voor de volgende dag bij de superspar. De volgende morgen hoeven we maar 140 kilometer te rijden naar Vioolsdrift en besluiten eerst een vlakbij gelegen National Park te bezoeken, waar verschillende hikes zijn te maken. Bij het park aangekomen adviseert een dame de korte hike te doen van 6 kilometer, want het is nu al 44 graden en het gaat naar de 48 graden en er zit nogal wat klimwerk in verwerkt. Moedig rijden wij naar het begin van de wandeling en gaan op pad. Na 1 kilometer klauteren neem ik een slok water uit mijn flesje, warmer dan de douche thuis!! We kijken elkaar aan, dat wordt niks terug naar de Duster, lekker met de airco aan de auto-trail rijden. Prachtig landschap maar weinig wild te zien op een enkele hagedis en wat springbokken na. Vanuit het park rijden we naar Vioolsdrift om daar te tanken. We verwachten een leuk stadje, of op zijn minst een dorp met een tankstation. Niets van dat alles er is alleen de grensovergang naar Namibie. Ons overnachtings etablisement ligt 20 kilometer verderop langs de Oranjerivier, weer over een knobbelige gravelroad. Als we er aankomen is het erg warm, het loopt vandaag op naar de 50 graden, meldt de eigenaar, maar dat is hier heel gewoon. We slapen in een superluxe tent met airco en alles erop en eraan. De gastvrouw kookt ons s'avonds een voortreffelijk diner met gebraden vlees en springbok worst. We hebben prettig gezelschap van Werner, een Duitser die hier vaker komt. Onze tent kijkt uit op de rivier en aan de overkant zien we Namibie al liggen. De volgende dag gaan we de grens over. Half uurtje schatten we in. Maar dat blijkt een misvatting. Eerst naar loket 2, dan naar loket 1 en dan naar loket 3. en de verschillende beambten werken met de snelheid van een trage slak. Dus na een half uur zijn we pas klaar in Zuid Afrika en mogen dan over de brug naar Namibie. Daar gaat het niet veel vlotter. Bovendien moet eerst het Douane hokje worden schoongemaakt door een ploeg van drie dames. Daarna verschijnt de douane-mevrouw die haar werkplek weer op orde moet brengen. Maar okay, na nog eens drie kwartier rijden we dan toch Namibie in. Meteen even tanken en geld uit de muur halen en dan rijden we naar Fish River Canyon. De weg van Zuid naar Noord Namibie is een prima asfaltweg. Verder zijn de meeste wegen van gravel. Soms in goede staat en soms wat minder. Snelheid varieert dan ook van 100 kilometer tot 30 kilometer per uur. Niet voor de Namibiers zelf, die rijden altijd 100 over gravel. Ik vind het echter niet fijn al mijn vullingen los te voelen komen op die wasbord wegen. Na het bekijken van de Canyon rijden we naar Keetmanshoop om daar te overnachten. De volgende dag na een lange reisdag op gravelnaar Sesriem de ingang tot de Sosusvlei. Een spectaculair woestijnlandschap met zandduinen tot 300 meter hoog. Wij klimmen en klauteren daar rond en glijden in een jolige bui 100 meter, op ons achterwerk, naar beneden. Onderaan blijkt de onderbroek vol zand en dat is minder fijn. We logeren ook hier weer prachtig in het Desert Quiver Camp, midden in de woestijn in een prachtig huisje. De eerste avond eten we luxe in de 4 kilometer verderop gelegen Lodge en de tweede avond bestellen we een braaipakket en eten we voor ons huisje bij ondergaande zon en roodkleurende woestijn en gekke beestgeluidjes, Kudu, Onyx en Struisvogel biefstuk vanaf onze barbecue, erg lekker. Na 2 nachten gaan we een lange dag maken naar Swakopmund in totaal hebben we dan 700 kilometer aaneengesloten gravel achter de rug. Erg veel dust op de Duster.