Anchor Dooooooown!!!!

We varen deze zomer weer vrolijk onze rondjes op de Ionische Zee. Een van onze favoriete plaatsen hier is Eufimia op Keffalonia. Een aardig plaatsje met een kade waar ongeveer 50 boten kunnen afmeren. In Griekse stijl, dat wil zeggen anker uit en achterkant naar de kade en dan met twee landvasten vast maken. Standaard steekt er in de middag een stevige bries op in de haven, tunnelend door het dal waarvan aan het uiteinde Eufimia ligt. Windkracht 5 beaufort valt mee, 7 is geen uitzondering. De kade ligt dwars op de wind. De procedure van afmeren vereist strakke coordinatie tussen degene die de ankerlier bedient (Christa) en de stuurman (Rob). Op de kade staat Georgos of Maki, de havenmeesters, te schreeuwen waar je moet gaan afmeren. Meestal op een plekje van krap 4 meter breed. De stuurman houdt dan oog op de havenmeester die aangeeft naar links of naar rechts om het anker niet over de ketting van de buurboten te laten vallen. De wind komt half in dus even geen snelheid en de boeg waait onheilspellend snel weg. Maar na enig pogingen krijgen we dan de boeg op de juiste locatie, recht voor de afmeerplaats ongeveer 50 meter uit de kant. De haven meester roept dan met overslaande stem "Anchor doooooown!!!". Als Christa dan even aarzelt grijpt hij verwildert zijn hoofd en schreeuwt "listen to me Captan!!". Dat doe ik dus wel, maar ja ik sta niet bij de ankerlier. Procedure begint opnieuw. Dan gaat het anker erin! Op de juiste plek, ketting loopt, nu moet de boot naar achteren worden gevaren. Boeg verwaait maar na 20 meter ketting zet Christa de ankerlier stop. Even checken of het anker in de grond pakt. Met een schok komt de boot tot stilstand en het achterschip draait opzij. Georgos ziet niet goed wat er gebeurt, grijpt zijn hoofd weer en begint in het Grieks onduidelijk kreten te slaken. Wij gaan gewoon door met onze taken. Christa laat de ankerketting weer lopen en ik vaar iets naar voren om het weggewaaide achterschip weer recht voor de afmeerplaats te krijgen. Georgos schreeuwt "backwards captan!!". Dat snap ik ook wel, maar eerst wil ik recht liggen. Dan gaan we langzaam naar achteren richting de kade. Christa laat de ankerketting nu met een zodanige snelheid zakken dat de boeg niet verwaait. Onze boot reageert achteruit varend traag. De omliggende booteigenaren vermoeden een aanstaande ramp en komen aangerend met stootwillen om hun kostbaar bezit te redden. Georgos maakt ze niet kalmer door te schreeuwen "faster backwards!!". Maar nu luister ik niet meer naar hem, Christa en ik weten precies hoe de achterkant van onze Garuda nu in het afmeer gaatje moet komen. Dan komt er op het laatste moment nog even een klein bootje achterlangs met Nederlandse toeristen, die roepen " komen jullie helemaal van Texel, kijkend naar het achterschip waar inderdaad Texel opstaat, "en hoe lang deden jullie daarover???". "Opzij", sis ik om daarna met een mooie langzame draai van het achterschip naar de kade te varen. "Well done Captan", zegt Georgos. En de rust aan de kade keert weer terug tot er een andere boot komt afmeren. We liggen deze keer naast een Zuid Afrikaanse dame die kortgeleden met de havenmeester Georgos is getrouwd. Waarom begrijpen we niet, hij is niet echt mooi en wat klein uitgevallen. Maar van goede wil. Christa heeft rugpijn en haar pillen zijn op. Georgos biedt onmiddellijk aan om naar het cafe te gaan waar volgens hem de dokter koffie drinkt en dan regelt hij wel een recept. Komt voor elkaar roept hij vrolijk. Even later komt hij terug met een somber gezicht, de dokter had gezegd dat diazepam in Griekenland alleen aan gekken wordt voorgeschreven. Christa zegt," Ja dat is toch goed". Gelach alom en Georgos zegt dat ze zijn pillen voor zijn zere been wel mag hebben. Dat lijkt niet zo aantrekkelijk maar zijn Zuid Afrikaanse echtgenote heeft een soort massage apparaat met stroomstootjes. Die mag Christa gebruiken zolang als we in Eufimia blijven. goed nieuws want daarmee knapt de pijn aardig op. S'avonds eten we bij het familierestaurant van Steki. Er is life music en onze favoriete accordeon speler is erbij. Hij speelt fantastisch en zingt nog beter. En bovenal lijkt hij als 2 druppels water op een, helaas te vroeg overleden neef van mij, die wij stiekem Koko Petalo noemden, de zigeunerkoning. Het is weer een mooie avond de eigenaresse danst met een oude Griek van negentig jaar, uit het dorp, die af en toe een gratis maaltijd krijgt. Oma gekleed in een zwart jurkje zit chagerijnig vanuit de keuken het restaurant in te kijken. En vakantievierende Grieken beginnen massaal los te gaan op de dansvloer erg gezellig allemaal. Jammer dat Christa niet mee kan doen vanwege de rugpijn. We blijven drie dagen in Eufimia. Er zijn mooie strandjes met glashelder water, je kunt er mooi wandelen. Ook hier weet ik een paar wilde vijgenbomen te staan, ze zijn rijp dus dat wordt gemarineerde vijgen met blauwkaas als snack bij de wijn voordat het diner aanvangt in de Taverna. Als we na drie dagen vertrekken moet de haven betaald worden. Omdat wij hier regelmatig komen horen we bij de Old Friends en betalen niet voor water en elektriciteit. We nemen afscheid van Maki en Georgos en zijn Zuid Afrikaanse echtgenote en gaan weer verder met rondjes varen op de Ionische Zee. Op 13 juli vliegen we naar Nederland. Even weer wat anders en even niet op het weer letten met de voortdurende vraag, waar gaan we heen om veilig te liggen.