Van Quito naar Gozo

Als we met de KLM op 2 maart, vanuit Quito, landen op Schiphol zijn we door onze manier van "licht"reizen binnen 1,5 uur met het openbaar vervoer weer in onze flat op Scheveningen. We kijken tevreden terug op een fantastische reis. Zuid Amerika is een fantastisch werelddeel om op onze manier te bereizen. Goed openbaar vervoer en zeer behulpzame mensen. Prachtige natuur en interessante culturen. We hebben nu alleen hier nog Venezuela (nog maar even wachten) en Brits en Frans Guyana te gaan. Dat is eigenlijk wel jammer want twee keer naar hetzelfde is niet helemaal onze stijl. Veel mensen vragen ons wel eens wat we nu eigenlijk helemaal mee kunnen nemen in dat kleine koffertje. Nou heeeel veel. Ik heb bijvoorbeeld op reis mee, 1 lange broek, 2 korte broeken, 6 onderboeken, 6 paar sokken, 3 overhemden korte mouw, 1 overhemd lange mouw, 2 T shirts, 1 zwembroek, 1 handdoek, 1 trui, 1 warm jack, volle tas toiletspullen, een verrekijker, een fotocamera, een laptop (om s'avonds Netflix te kijken), 1 paar dichte schoenen, 1 paar sandalen, 1 paar teenslippers, een E-reader, een lonely planet boek van het te bereizen gebied, een paraplu en een smartphone. Beetje handig inpakken en tot 3 maanden reizen is geen probleem mits je bereidt bent af en toe de was te doen (of een enkele maal te laten doen). Voordeel, je hebt altijd zicht op je spullen en bent zo weer het vliegtuig uit en als je een stuk moet lopen is dat niet erg want de wieletjes onder het koffertje doen het meeste werk. Maar goed we zijn weer in Nederland en gaan na 2 weken op naar onze woonplaats Gozo. Al vaker gezegd een wonderlijke maatschappij daar, maar wel heel gezellig en we vinden het fantastisch om daar regelmatig te verblijven. Wel gaat op Gozo altijd weer anders dan je als Hollander bent gewend. We landen op Malta en hebben een taxi geregeld, de chauffeur meldt trots dat hij al 88 jaar is!!!. En met een slakkengang gaan we richting de veerboot naar Gozo. we missen zeker 2 haalbare boten. Daar aangekomen is het al dik na 10 uur s'avonds en we hebben honger. Op naar onze favoriete Pizza in Zebbug. !0.30 zou nog net kunnen denken wij. De tent gesloten, de luiken naar beneden en de eigenaar zit vermoeid met zijn kok aan de koffie. We kijken teleurgesteld en hij vraagt wat moet je hebben? " Een grote pepperoni, take away", zeggen we hoopvol. De kok staat op gooit de keuken weer open en na 10 minuten gaan we met de peperoni naar huis. Afrekenen 4,80 euro. We moeten in het voorjaar altijd naar onze accountant Malcolm Meilak, belastingzaken regelen. Altijd weer een gezellig samenzijn waarbij het voornamelijk over onze reizen en zijn familie gaat en ook nog even over zaken. Daarna een "big hug" voor mij en drie dikke zoenen voor Christa. Een prima vent die eventueel de door ons aan de belasting verschuldigde bedragen, als we niet in de gelegenheid zijn, even zelf voorschiet. Wel moeten we standaard elke email naar zijn kantoor 2 maal versturen. De tweede maal vraag je dan of hij de eerste al heeft ontvangen. Anders moet je echt heel lang wachten op antwoord. We hebben ook een lift in ons appartement gebouw. Daarin zitten 4 plafondlampjes waarvan altijd 2 stuk zijn. Als er nog maar 1 werkt melden we dat aan Manuel onze housekeepor. "Ï already called them!!, but they did not come", is zijn standaard antwoord. Een paar dagen later is de lift helemaal zonder verlichting, spooky. Dan wordt er toch weer een van de lampjes gemaakt. Maar als we niet thuis zijn geeft Manuel wel onze plantjes op het balkon water en zorgt voor onze post. Ik moet ook weer naar de tandarts, voor mijn nieuwe voortandje. Eerst even happen, in een kleiachtig goedje wat heel snel en strak opdroogt. Als de tandarts het weer uit mijn mond probeert te wrikken blijft mijn andere kroon erin zitten. Hij kijkt verschrikt en roept iets in het Maltees. Het klinkt niet blij en ik voel nu echt een groot gat waar bij anderen voortanden zitten. Snel peutert hij de kroon uit de klei te voorschijn en lijmt hem weer op zijn plaats. Ik weet zeker dat hij de vorige keer werd geschroefd, maar denk laat maar, misschien gaat het zo ook wel. Twee weken later als ik bij de mondhygienist ben geweest wordt de uit Italie gearriveerde tand, 5 dagen eerder dan verwacht, geplaatst, want er was een Gozitan (niet ongebruikelijk) niet op zijn afspraak verschenen. Dus ik mocht even tussendoor. Het ziet er allemaal weer als nieuw uit. Ik ben binnenkort jarig en krijg van Christa een nieuw horloge. Eerst dacht ik, niet op Malta kopen. Het vorige horloge dat ik daar kocht gaf precies na 2 jaar en 1 maand de geest. Kort nadat mijn vaste horlogier het batterijtje had verwisseld. Water in het tot 100 meter diep waterdichte horloge. En jullie raden het al, de garantie termijn was 2 jaar!! Toch weer gezwicht en afgelopen dinsdag een nieuwe Seiko besteld, "moet van Malta komen" zei de horlogier. "Op vrijdag is hij er zeker". Vrijdag, voor de zekerheid laat heen, tegen sluitingstijd. "They did not bring it", de meneer van het postbedrijf had onverwachts 3 dagen vrij genomen om te gaan jagen. (Jagen zullen jullie denken op Gozo? Ja, natuurlijk niet op groot wild, maar men jaagt hier op hele kleine vogeltjes. Op Gozo heeft een op de vier mannen heen geweer voor de jacht. Volledig in camouflage kleding gehuld schieten ze graspiepers en mussen uit lucht. We vroegen wel eens aan een Gozitan vriendin, wat doen ze toch met die dode vogeltjes? Enigszins geirriteerd zei de dame in kwestie, "We make birdsoup of it ofcourse"!!??) "Dat is jammer want over drie dagen gaan wij naar Griekenlang zeg ik. Verschrikt wordt er gebeld naar vrienden en familie leden of er nog iemand voor maandag nog naar Malta gaat. Er wordt mij verzekerd dat ik maandag morgen het horloge zeker thuis in Marsalforn krijg bezorgd. "Hoe moet het dan met de betaling", vraag ik. "Ooh dat komt van de zomer wel". Waarschijnlijk wordt het niets en dat betekent dat, zoals mijn goede vader altijd zei, dan heb je je geld nog lekker in je zak. Dinsdag vliegen we naar Griekenland, het is altijd weer jammer om van Gozo weg te gaan, maar nieuwe avonturen lokken.