Nog 9500 kilometer te gaan.

In Puerto Lopez regent het veel. Het is regentijd! Ons hostal Nantu ligt direct aan het strand en in de droge uurtjes, die er af en toe zijn, zitten we op het strand en zwemmen we in het warme zeewater. S'avonds gaan we op zoek naar eens wat anders te eten en vinden een Italiaans restaurant met een echte Italiaan uit Venetie. Daar gaan we de pizza eens proberen. Pizza's in Zuid Amerika bestaan veelal uit heel veel goedkope kaas, op een kleffe bodem met heel weinig tomatensaus. Daardoor krijg je een pizza die verdacht veel naar nat karton smaakt. Niet bij deze Italiaan. Hij ziet er weliswaar wat moedeloos uit, maar het valt dan ook niet mee hier een business te draaien. De clientele moet bestaan uit Amerikanen en Europeanen waarvan er hier niet echt veel zijn. De Ecuadorianen gaan zeker geen 10 dollar voor een pizza of pasta met tomatensaus betalen. Zijn pizza's zijn goed. Vooraf doen we een salade Caprese. Die gaat bijna in een keer goed, hij moet nog even terug want wij zien geen Tricolore, de basilicum ontbreekt! Zuchtend meldt de goede man dat hij eigenlijk elke schotel die uit de keuken komt zelf moet controleren. Als de salade terugkomt is deze voorzien van basilicum en smaakt erg goed. Zoals jullie weten reizen wij met handbagage in het rond en dat betekent dat we elke dag de onderbroek en het shirt moeten wassen en droog zien te krijgen. Dat valt niet mee in de regentijd. In het plaatsje Olon, 40 kilometer verder op schijnt het droger te zijn. Dus pakken we de natte boel bij elkaar en stappen in de taxi, die met grote snelheid vertrekt. Onderweg maant Christa de chauffeur verschillende malen iets normaler te rijden, met beperkt resultaat. In Olon hebben we een Guesthouse gerund door een Hollander, Gijs. Een aardige vent die probeert hier het hoofd boven water te houden. Hij krijgt bij de beoordeling op Booking regelmatig een 10, met zijn bedrijf. Daar kijken we toch wel wat van op. De kamers zijn zeer eenvoudig en het zwembad benadert de afmetingen van onze badkuip thuis. Het is duidelijk dat zijn enthousiasme en welwillendheid de sleutel is voor deze hoge waarderingen, meer dan de kwaliteit van het pand en de locatie. Desalnietemin hebben we er een leuke tijd. Het is hier inderdaad droger en we vermaken ons op het mooie strand en wandelen wat in de omliggende natuur. We ontmoeten in het guesthouse een paar aardige Canadezen van onze leeftijd die een huis hebben gekocht in Ecuador. Vijf jaar geleden is het contract getekend en de aanbetaling gedaan. Ze hopen dat de bouw nu in 2018 eindelijk van start gaat. Er is telkens een andere reden voor uitstel. Nieuwe government, nieuwe reglementen, verkoop van de objecten valt tegen. Meewarig horen we het aan. Project ontwikkelaars he! Only in it for the money. we gaan een avond met de bus naar het volgende badplaatsje, Montanita. Volgens zeggen het Sodom en Gomorra van Ecuador, drugs en herrie, maar er is een voortreffelijk Italiaans restaurant. Aangekomen zien we inderdaad een soort gekkenhuis, overal stampende muziek en het voortreffelijke Italiaanse restaurant is helaas gesloten, dus eten we bij een zogenaamde Italiaan met Ecuadoriaanse kok maar weer eens een bordkartonnen maaltijd. Na vier dagen besluiten we weer richting Guayaquil te gaan. Maar niet vooraleer bij het beste restaurant in Olon te gaan eten "MOMO" En dat hebben we geweten. Na anderhalf uur wachten kwam de hoofddis dan toch uit de keuken. Eerst mijn Lambstew, Het ziet er erg weinig kleurvol uit, donkerbruin, is de meest frivole kleur. Ik neem een hap en denk "zout"!!!! Ha, daar komt Christa haar schotel "Saltimbuca" aan. Belangstellend volg ik het proefproces, hapje, verbaasd kijken, dan schraapt ze de parmaham van het vlees en probeert het nog eens. "Zout" zegt ze. De lieve bedienende juffrouw komt nu aangelopen en zegt dat de kok graag wil weten of het niet wat te zout is geworden. Haha, zeggen wij, zout? Zo zout hebben we het nog nooit gegeten!! Zullen we het nog eens proberen vraagt ze lief, Nou nee laat maar zitten, nog eens anderhalf uur trek ik niet, we gaan wel naar de pannaderia voor een stukje brood en een glas melk. We hoeven niet te betalen en hebben dus weer eens een fijne goedkope avond. De volgende dag gaan we met de bus weer naar Guayaquil naar het voortreffelijke hotel Continental waar men ons nog kent. De portier heeft de vorige keer mijn trui gehad, die ik in Chili voor een paar euro had gekocht om het koude klimaat in de Andes te weerstaan. Hij is nog steeds blij met ons. We zijn hier maar een nacht en gaan nog eens een pizza proberen. Bij de Pizzahut. Ik bestel een Pizza, Christa in een moment van zwakeheid, kip in champignonsaus. Nou die gaat ook weer terug naar de keuken en we genieten daarna samen van mijn pizzaatje. Kortom het uit eten op zo'n reis valt niet altijd mee. De volgende dag vliegen we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. 1 nachtje en meteen door naar Mindo, gelegen in een natuurreservaat. We gaan daar drie dagen wandelen langs trails naar watervallen en we gaan vogelspotten. Het is er prachtig, we zien Toekans, Kolibries. Ik sta oog in oog met een soort hert op 2 meter afstand en we kijken elkaar zeker 5 minuten aan zonder te bewegen. Ik zie een soort beer voor mij uit rennen over het pad. Het zijn lange wandelingen, 4 tot 5 uur langs soms moeilijk begaanbare paden door de jungle. Maar we blijken nog een goede conditie te hebben. Het lukt! Ons hostal staat in een prachtige tuin weelderig begroeid. Maar veel steekbeestjes. De nachten vallen niet mee, door alle jeukbulten. Na drie nachten gaan we terug naar Quito, nog even daar kijken. Als we op het busstation aankomen, geeft de juffrouw het geld voor ons eerder gekocht busticket terug. De bus gaat niet meldt ze verdrietig. Er zijn landslides de bus kan er niet door. Tja, er staat ook een Australisch echtpaar verschrikt te kijken, die moeten vanavond met het vliegtuig naar Ford Lauderdale. Ik stel voor samen een taxi te nemen, delen we de kosten. Christa regelt in rap Spaans een taximeneer, die zegt wel een andere route te vinden en drie uur later zijn we in Quito. Onderweg inderdaad drie landslides gezien waar de taxi met enige moeite langs kan komen. Gister bezochten we de oude stad van Quito en vandaag zitten we in de startblokken voor de KLM. Nog een uur dan komt de taxi, nog 9500 kilometer te gaan!!