Los estranjeros

S'avonds in La Serena wandelen we na een goede Chileense maaltijd met veel vlees, een paradilla, nog even over de plaza de Armas. Het is er druk en er zijn wat muzikale optredens. Het viel ons al eerder op dat de muzikaliteit van de gemiddelde Chileen beperkt is. Toch blijven we even staan kijken bij een bandje dat traditionele muziek speelt. Na het eerste nummer spreekt de zangeres een hartelijk welkom uit en wel speciaal voor de twee estranjeros. Wij kijken verbaasd om ons heen om te zien wie dat zijn. Maar alle omstanders staan vriendelijk naar ons te knikken. En wij knikken natuurlijk vriendelijk terug. Chili wordt niet overlopen door buitenlands toerisme. En de Chilenen zien doorgaans feilloos dat wij niet vandaar zijn. Later op de reis merken we dat er eigenlijk maar 2 echte bestemmingen zijn waar de buitenlandse toerist massaal verschijnt, Patagonie en de Atacama woestijn en daar dan met name het plaatsje San Pedro, maar daarover later. Wij verkennen La Serena, bezoeken de Japanse tuin, tja wel raar natuurlijk in Zuid Amerika, maar het geldt hier als een van de hoogtepunten in termen van bezienswaardigheid. We bezoeken aardige musea en wandelen door de oude stad met de mooie koloniale gebouwen. In de middag gaan we naar het strand en s'avonds lekker eten. Tot zondagavond dan, op die avond blijken alle restaurants in Chili gesloten, op een enkele hamburgertent na. Een teleurstelling, want we hadden ons verheugd op nog eens een goede paradilla met een stevige rode wijn. Het wordt dus een hamburger. Bij het betreden van de eerste gelegenheid zien we, als we naar binnen kijken, een dikke meneer een hamburger geserveerd krijgen en terwijl hij mes en vork in aanslag brengt zakt hij door zijn stoel. Dus op naar de volgende burger tent. Die vinden we maar ternauwernood want ook deze eetgelegenheden beginnen nu te sluiten. Het is niet veel, constateren we achteraf. Misschien wel de slechtste hamburger ooit. Terug in ons fijne hostal, Valle Mistral, ziet de eigenaar onze teleurgestelde gezichten en prompt trekt hij een goede fles wijn open en wordt het toch nog gezellig. Tegelijkertijd zet hij muziek van Andre Rieu op, die hij als een van de grootste artiesten van dit moment beschouwd. Het is ons al eerder op onze reizen opgevallen dat Andre in de hele wereld ontzettend populair is. Tijdens menige busreis werd de muziek van Andre gedraaid, van Azie tot Zuid Amerika. Na drie dagen La Serena vliegen we naar Antofagasta. Dit omdat dit alleen met een nachtbus kan. We vinden busreizen leuk, je ziet veel, maar s'nachts met de bus vinden we maar niets. In Antofagasta hebben we een goed hotel midden in het centrum. We kijken er wat rond. Het is een stad, groot geworden door de mijnbouw activiteiten in de Atacama woestijn, waar wij de volgende dag in willen gaan met de bus naar San Pedro. De plaats van waaruit je goed trips kunt maken om deze droogste woestijn ter wereld te verkennen. In de bus ontmoeten we Nederlanders, Jarie en Nienke, ondanks het immense leeftijdsverschil ( zij 18 en 21, wij nou ja dat weten jullie wel) hebben we het erg gezellig tijdens de reis. Ons hostal in San Pedro wordt weer gekenmerkt door een zeer eenvoudige stijl, maar is brandschoon. Tijdens de drie dagen dat we hier verblijven maken we mooie trips in de woestijn. San Pedro is een stadje bij een oase en ligt 2500 meter hoog. Dat merk je als je je inspant. Iets te wieinig zuurstof in de lucht. Dit wordt nog erger als we naar de heetwater bronnen en geijsers bij een hoge vulkaan gaan kijken. Ruim 4300 meter hoog. Steenkoud in de vroege ochtend, -8 graden en we happen naar lucht tijdens de wandeling met aanzienlijke hoogte verschillen. Gelukkig zien de jongeren die mee zijn er ook best beroerd uit, dus dat geeft weer moed. Met een andere trip gaan we de hete woestijn in, 40 graden, we kruipen door spelonken en grotten en beklimmen zandduinen. een fascinerend landschap. Er groeit onder de 3000 meter hoogte hier werkelijk niets. Daarboven groeit hier en daar een dorre pol gras. En meteen zijn er dan dieren, lama's en ficunia"s, een klein soort lama. De woestijn is immens groot, er wordt veel mijnbouw gepleegd, op koper en lithium. Bij een dergelijke mijn ontstaat dan een tijdelijk stadje dat later weer wordt verlaten als de te delven grondstof daar op is. Als je met de bus reist zie je regelmatig verlaten dorpjes liggen langs de overigens voortreffelijk wegen. In ons hostal mogen we ons verheugen in het gezelschap van Koreanen. Erg luidruchtig en ze eten heel veel noedels. Kommetje, gedroogde noedels erin, heet water erop en smikkelen maar. Uren later ruikt het hostal nog naar vissige geuren. Niemand bemoeit zich met de Koreanen, dus wij wel. Even zijn ze van de leg, wat nu denken ze! Maar dan breekt het ijs en zijn ze heel blij. Ik mag ook noedels, nou dat gaat wat ver, maar ze knikken voortdurend heel vriendelijk naar ons. Na San Pedro gaan we weer met de bus wat verderop. Eerst naar Calama, waar we de bus naar Iquique kunnen pakken. Totaal 8 uur rijden door de woestijn. We zitten bovenin, vooraan met prachtig uitzicht. We hebben in Iquiqeu een goed hotel uitgezocht met 24 uur receptie, want we komen pas om 10 uur s'avonds aan. Een prachtige kamer. Vandaag hebben we de stad bekeken en vanmiddag lagen we heel luxe op ligstoelen met parasol op het strand. Daarna lekker gegeten. En zojuist lagen op bed wat tv te kijken toen Christa zei: " lig nou eens stil". "Ik doe niks", zeg ik, maar allles rammelde in onze kamer en ging heen en weer. AARDEVING!!! Het duurde een minuutje en het was erg stil op straat, iedereen wachtte gespannen af, hoe erg wordt het. Toen het schudden achter de rug was ging het leven in Iqquique weer vrolijk verder. Geen schade zo te zien.