12000 kilometer verderop

Na een geslaagde kerstviering en een gezellig oud en nieuw met onze kinderen en kleinkinderen trekken we op 2 januari om 16.00 uur de deur van onze flat op Scheveningen achter ons dicht. We stappen op de tram lijn 9 naar Santiago de Chili. Ruim 24 uur later stappen we met ieder 2 ogen in onze respectievelijke broekzakken het hostal Mery binnen en vallen op bed om even bij te komen. De reis verliep goed in 24 uur 12000 kilometer afgelegd, dus 500 kilometer per uur. Niet gek voor 2 ouden van dagen. Ons hotel hier in Santiago is eenvoudig maar goed. Nette kamer, aardige mensen en prima ontbijt in de gezamenlijk keuken die naast de familie ook de gasten mogen gebruiken. Een heel gewoon concept in Zuid- Amerika, zagen wij al op onze eerdere reizen in dit werelddeel. We verblijven hier vier nachten en verkennen de stad en wennen wat aan de Chileense cultuur. De mensen hier zijn erg vriendelijk en hulpvaardig. We vinden dan ook al snel onze weg in de stad. We bezoeken musea, de moderne kunst hier staat veelal in het beeld van de gebeurtenissen in de 70 er en 80 er jaren onder Pinochet. Mooi maar schrijnend en soms pijnlijk om naar te kijken. We zien videokunst waarbij een gewonde en in verband gehulde vrouw met wijdopen mond hard klassieke muziek zingt. Haar mond is bloederig met hier en daar een tand. Erg aangrijpend beeld. Later bezoeken we het museum voor de rechten van de mens en woirden geconfronteerd met wat er onder hert regime van Pinochet met de mensen hier is gebeurd. Dan begrijpen we waarom de moderne kunst veel gruwelijke beeldvorming kent. Het huidige Chili is echter best vrolijk. Het straatleven is levendig. Veel Chilenen proberen wat bij te verdienen door straatmuziek te maken of te jongleren. Op werkelijk elke straathoek vindt wel wat plaats. Er zijn hier ook tot ons groot genoegen goede restaurants. We eten fantastische sushi, wel op zijn Chileens met mango en avocado maar heerlijk. We eten ook in Peruaanse restaurants, erg populair hier en erg lekker. Dat dan begeleidt door goede Chileense wijn en de tijd vliegt dus om. Na vier dagen pakken we de bus naar Valparaiso aan de kust. Een oude havenstad met, naar gezegd, pitoreske wijken. Het allereerste wat ons opvalt is dat het hier duidelijk kouder is dan in Santiago, een graad of twintig. En de tweede indruk is dat het allemaal best erg oud is, maar ook wel een verwaarloosde boel. Valparaiso is gebouwd op heuvels aan een baai en om de hoogteverschillen te overbruggen zijn er veel finuculaires, maar van de twintig blijken er slechts drie operationeel. De tweede dag dat we de stad bekijken raken we gewend aan de verwaarlozing en de graffity en worden toch gecharmeerd van het levendige gebeuren. Ook hier weer veel muziek en goede restaurants en ook wel heel mooie houten huizen. Deze zijn voornamelijk leuk als je er langs loopt. Wij logeren ook in iets dergelijks. Casa Lastra heet het en onze kamer is van een onwerkelijke eenvoud. De wanden zijn van heel dun geschaafd hout of gematteerd glas. Als de buren snachts het licht aandoen dan baadt onze kamer ook in het licht. We horen alle geluiden uit alle andere kamers en de familie die het hostal runt is ook niet bepaald rustig te noemen. Zeg maar de nachten zijn hier zwaar en duren erg lang. Boevendien is onze badkamer alleen te bereiken door het oversteken van de gang en langs de receptie te lopen. Daar gaan opa en oma dan weer in de onderbroek door de gemeenschappelijke gang langs de receptie om een plasje te plegen ha ha. Maar het kan nog erger merken we als we doorreizen naar Vina del Mar. Ook hier logeren we weer in een romantisch oud houten huis. Een piepklein kamertje hebben we daar. Aan het plafond zie ik al dat de oorspronkelijk kamer in tweeen is gedeeld doormiddel van een bordkartonnen wandje. Dat belooft weer geen perfecte geluidsisolatie meld ik aan Christa. Gelukkig hebben we rustige buren maar ze snurken wel erg hard. De oorstoppen komen weer goed van pas. Vina del Mar is wel een leuke plaats. Een gezellig centrum en een prettig strand. Na 2 nachten in dit hotel verschijnen er bij mij grote paarse bulten op mijn handen. Christa heeft weer nergens last van. We denken aan muggesteken. Daar reageer ik wel vaker allergies op. Dus kopen we een grote spuitbus "muggenkiller". Maar na de derde nacht realiseren we ons BEDWANTSEN!!!!!! Dat is ons nog nooit eerder overkomen. Zeker 30 dieppaarse bulten ontsieren mijn lijf. Naar de apotheek zalfjes halen. Op internet lezen we dat die bulten soms 10 dagen blijven. Zo word ik er niet mooier op verzucht ik en Christa wil instemmend knikken, maar zegt snel, dat valt wel mee hoor. Gelukkig verlaten we dit hotel vandaag en gaan met de bus naar La Serena 500 kilometer naar het noorden. Daar aangekomen blijken we nu voor de verandering een fris en schoon, door duitsers gerund hostal, te hebben geboekt. Even van genieten maar.