Een ritje naar Copan

We waren dus in El Salvador aangekomen, bekend als het meest criminele landje ter wereld, nou ja, we gaan het wel zien. Het eerste wat opvalt in San Salvador, de hoofdstad, zijn de lege straten s avonds, alleen bevolkt door zwaarbewapende bewakers. Gezellig! Ons hotel is echter wel leuk, knus en vol aardige mensen. Om de hoek bevindt zich de enige grote luxe shopping mall in deze contreien, dus daar gaan we de volgende daag eerst maar eens heen om een nieuwe camera te kopen. Daarna lopen we naar het Antroposofisch Museum, wat zeer de moeite waard is en waar wij de enige bezoekers zijn. De toerist is hier dus een vreemd verschijnsel en we worden met verbazing bekeken. Je ziet ze denken: wat doen die hier? maar voor de rest is iedereen super hulpvaardig en voorkomend. Vanuit de stad nemen we een lokale bus naar de kust, waar we nog 3 km over een hete, stoffige weg moeten sjouwen met onze koffertjes voordat we bij ons hotel daar aankomen. Onze beloning is een luxe verblijf in Playa San Blas, uitzicht op de oceaan en het strand ( en zwembad) voor de deur. Wederom zijn we bijna de enige toeristen, er is alleen een vreemde australische motorrijder en zijn poolse vriendin. Hier ook weer strenge bewaking, maar in de avond toch een gezellige spaanse babbel met de, met een groot schietijzer voorziene, beveiliger. We vermaken ons prima en maken een lange strandwandeling naar Playa del Tunco, een kleine badplaats die bevolkt wordt door surfende/drinkende amerikaanse jongeren. Misschien dat er daarom bij de toiletten bordjes hangen: hier niet kotsen, maar waar dan wel vraag je je af!We kunnen er, tot onze vreugde kaartjes kopen voor het volgende traject naar de Copan Ruines in Honduras, met de minibus deze keer. We besluiten om ook nog even van Playa del Tunco te gaan genieten en boeken er een eenvoudig huisje in een mooie tropische tuin. In verband met de presidentsverkiezingen schenken ze hier 3 dagen geen alcohol, met voor ons het grote voordeel van geen dronkemansgelal in de nacht, we horen alleen de vogeltjes fluiten. Het busje dat ons naar Honduras gaat brengen de volgende dag begint met ruim een uur vertraging, dan eerst terug naar San Salvador om mensen op te halen en daarna door naar Santa Ana voor meer klantjes. Al met al gaan we dus laat in de middag echt op pad en rijden we met een bloedgang door een wonderschoon Guatemala richting Honduras. De chauffeur blijkt alleen met daglicht goed te kunnen rijden, na de grens valt de duisternis in en dan begint het gevaarlijkste stuk van de reis, niet door hondurese bandieten maar door een nachtblinde chauffeur. Gelukkig is het vanaf de grens maar 20 minuten rijden naar Copan, waar we al snel een geweldig hotelletje vinden met als grootste bonus een comedor ( eetzaal) ernaast, handig, want we hadden deze dag alleen maar een ontbijtje genuttigd en dan lust je wel wat om 8 uur s avonds.