Omepete

Het Costa-Ricaanse Parque Manuel Antonio bleek een juweeltje te zijn. We maakten er prachtige wandelingen door het tropisch regenwoud, luierden op het schaduwrijke strand en aten ´s avonds smakelijke lokale maaltijden in de ¨soda¨( eenvoudig restaurant) . Edoch, we wilden weer verder reizen, dus weer 3 uur in de bus naar Puntarenas en daarna ruim een uur op de ferry naar het schiereiland Nicoya. Hier hadden we een kamer gehuurd bij 2 noren, die in Paquera waren neergestreken om een guesthouse te beginnen. Onze kamer bevond zich in een boomhut, met nog 2 kamers boven ons en een gedeelde badkamer en keuken én bibliotheek! Echter wel 252 traptreden af naar hun ¨restaurant¨, goed voor de conditie dachten we want er werd heerlijk gekookt. De andere 2 stellen waren gelukkig erg gezellig en samen met de noren brachten we er 3 genoeglijke avonden door. Alleen bleek de boomhut zéér gehorig te zijn, alles kraakte en piepte, weinig slapen dus en in de morgen vroeg wakker door de brulapen om ons heen, en die kúnnen brullen!Het complexje lag aan zee, maar zwemmen was best wel eng want het wemelde er van de Stingrays, die gemeen kunnen steken ( denk maar aan de australische natuurvorser Steve Irving, die hieraan overleed.....) en ook zwommen er een soort opblaasvisjes rond die ook venijnig konden bijten.... wij namen dus vaak de douche op het strand!De 252 traptreden weer omhoog daarbij opgeteld zorgden ervoor dat we behoorlijk gesloopt de ferry terug namen naar Puntarenas. Weer 4 uur in de bus, die gelukkig een leuke video vertoonde van onze nationale trots Hans Klok en daarna naar de badplaats Playa del Coco, in het noorden van Costa Rica. Bij toeval vonden we daar een fijn hotel, kamer met cokplete keuken, terras en gerund door een joyeuze Italiaan die verschrikkelijk op Marcello Matroiannni leek. We kwamen er weer helemaal bij, dronken in het stadje heerlijke margarita´s voor slechts 1 dollar en aten er smakelijke mahi´mahi vismaaltijden. Er woonden in Playa del Coco veel gepensioneerde Amerikanen, die er ´s avonds flink aan het musiceren sloegen in de lokale kroeg, en wij swingden vrolijk mee!Het viel dus helemaal niet mee om deze geweldige plaats te verlaten, maar toch maar weer 2 uur in de bus naar de grens met Nicaragua. Daar stond de door ons verfoeide rij weer te wachten in de zon, 4 uur wachttijd, maar een Amerikaan, die we in de bus ontmoet hadden, loodste ons in 10 minuten door de douane heen, het was natuurlijk een beetje vals spelen maar dat moet ook maar eens kunnen. In Nicaragua bleek direkt het verschil in levensstandaard met Costa Rica. We stapten in een stokoude bus, overvol natuurlijk maar met behulpzame mensen. We scheurden ermee ( meestal aan de linkerkant van de weg, de chauffeur hield van doorrijden) naar Rivas, daarna weer door naar San Jorge en daar nog eens ruim een uur met de ferry ( een oud misbaksel) naar het eiland Omepete. Dit bestaat uit 2 hoge vulkanen, door een smalle landengte met elkaar verbonden en gelegen in een enorm meer van 100 x 80 km, beeldschoon. Daar vonden we een tuk´tuk karretje dat ons naar het guesthouse bracht dat we uitgekozen hadden, natuurlijk weer zeer afgelegen. Gelukkig hadden ze nog net 1 hutje vrij, dus jullie begrijpen dat we na deze dag hard toe waren aan een biertje.