Climate Change?? Nou niet in de Med!!

Als we op Malta landen kan de winterjas weer aan. We verblijven 6 weken op Gozo en hebben het in de voorgaande jaren nog niet zo koud gehad. Elke dag de gaskachel aan en een dikke trui. Van zwemmen komt het zowiezo niet veel, want het water is voor Gozo, in deze tijd van het jaar erg koud. Bovendien staat er de meeste dagen een gure wind of regent het. Om toch wat warm te blijven worden we lid van de "wednesday walkers" en maken mooie stevige wandelingen op ons prachtige Gozo. We komen op plaatsen waar we nog nooit zijn geweest en de club is erg gezellig. Om 11.00 uur verzamelen we op een vooraf afgesproken plaats en dan wandelen, met elkaar praten, onderweg de zelf meegenomen lunch nuttigen en dan een uur of drie een kop koffie in een uitspanning en weer naar huis. Een internationaal gezelschap wandelt mee, Duitsers, Engelsen, Maltezers, Amerikanen, Zweden en Ieren en nu ook dus Nederlanders wandelt mee. Erg gezellig en zo maak je in rap tempo weer nieuwe vriendschappen. Het is ook weer de tijd van het Gaulitana muziekfestival en vele avonden brengen we in de Gozo music-hall en verschillende kerken door en beluisteren prachtige muziek van, je gelooft het niet, internationale artiesten.
Alles gaat hier weer gemoedelijk en ook hier ontmoeten we weer nieuwe vrienden. We eten bij elkaar en het klikt bijzonder. Na 6 weken vertrekken we weer even naar het warme Nederland, Malta 16 graden, Scheveningen 24 graden. Christa gaat hier op 24 april voor het eerst in 10 jaar weer eens haar verjaardag vieren. De kinderen komen alle drie, de kleinkinderen komen alle 5 en bijna al onze schoonzoons zijn aanwezig. Een van hen had helaas een belangrijke afspraak, maar maakte het goed door een paar dagen later voor ons een heerlijke maaltijd te koken. Het was allemaal erg gezellig. Op 2 mei vliegen we dan naar Preveza naar de werf waar onze Garudaboot staat. Ook hier is het weer pet weer, winderig, af en toe regen en echt niet mediterraan warm. Hard werken, poetsen, verven en technisch onderhoud. De schroefas moet worden getrokken om een nieuw binnenlager annex, waterafdichting te plaatsen. Los maken gaat goed, Christa zit op mijn benen, zodat ik niet in de bilge val, terwijl ik naar beneden hang om de moeren los te draaien waar de as aan de keerkoppeling zit. Als ik daarna de bekijk hoe de flens los moet komen van de as, zie ik dat dat niet eenvoudig wordt. Ik heb een 40 millimeter dopsleutel nodig. Die zit niet in mijn gereedschap setje grrrr. Ik herrinner me nu ook weer dat ik op Texel in de gelegenheid was om gereedschap uit de werkplaats bij Teso te lenen. Nu realiseer ik mij zelfs weer dat ik de flens er indertijd heb moeten afpersen met een hydraulische pomp, grr. Dat gaat dus zo niet lukken. Dan maar op pad naar Vasili de mechanicien van de werf. Ja, dat wil hij wel proberen, misschien vandaag of morgen. In de middag nog maar even vragen, nee niet vandaag, misschien morgen. Volgende dag, ja hoor uur of 10 kom ik. Uur of 12 nog maar eens vragen. Nee, drie uur misschien. Drie uur weer heen. Nee, morgen misschien, rustig blijven denk ik, niet boos worden want dan wordt het helemaal niets. Dus blijf ik met een verkrampte glimlach vriendelijk kijken en zeg, morgenochtend moet het echt want daarna gaan we te water. Geen probleem volgens Vasili en de volgende dag om 9.00 uur komt hij inderdaad met het nodige gereedschap aan boord en een uur later kan ik de as weer vastzetten. Nog even snel de zeilen er op. Niet gezien dat Christa haar nylon parapluutje te drogen had gelegd precies op de plaats waar ik mijn voet moet zetten om er dan net bij te kunnen. EEn erg glad parapluutje dus en voor ik het weet lig ik 2 meter lager in de kuip. Eenieder op de boten om ons heen vraagt verschrikt of ik niets gebroken heb. Het doet allemaal erg pijn, maar de botten zijn nog heel en wederom met een krampachtige glimlach doe ik of er niets aan de hand is. Au, Au, Au, denk ik diep van binnen maar dat slik ik in want je bent natuurlijk wel een man, en dan vlug de boot in om nog maar een 5 pleisters te plakken. Het lijkt onderhand wel of ik door pleisters bij elkaar wordt gehouden, haha. De volgende dag gaan we te water en varen na een nachtje achter het anker in Preveza naar Corfu met een mooie halve wind en een swell van een meter of drie, zo hoog hebben we het hier nog niet eerder gezien. Het heeft in het westen vast flink gestormd. Goed om weer even in te slingeren het zeilers bestaan kan weer beginnen.