De andere kant van Colombia

,s Morgens voor we uit Barichara vertrekken spreken we tijdens het ontbijt de enige andere gast in hot hotel. Een belgisch heerschap, die ons vertelt dar er "wel" overdag een bus tussen Bucumaranga en Santa Marta rijdt. Grrrrrr, net een vliegticket geboekt! Maar gedane zaken nemen geen keer, dus via collectivo en taxi naar Terminal de Transportes ( busstation) in San Gil. Daar wachten ons een aantal heren en dames op, die allemaal de beste bus naar Bucumaranga hebben. Wij kiezen voor "Liberdad" , wifi aan boord! (Die overigens niet werkt...) Na een half uur rijden we hoog in de Andes, haarspeldbocht na haarspeldbocht. En onze chauffeur houdt van doorrijden. Elke bocht goed schrap zetten om niet te worden gelanceerd. Hij mag ook graag langzamere vrachtverkeer inhalen. Zicht 100 tot 200 meter tot de volgende bocht, gas geven en dan zijn er telkens drie oplossingen als er toch een tegenligger aankomt, bus geeft gas, tegenligger remt af, bus geeft gas en vrachtwagen remt af, of meestal bus geeft gas, tegenligger remt af en de vrachtwagen remt af, en dat alles onder heftig getoeter! Wij zeggen dan altijd ter geruststelling tegen elkaar: hij heeft het waarschijnlijk vaker gedaan, en wil ook niet dood! Maar als we op een gegeven moment zo n 1500 meter diep een rivier naast ons zien liggen, en de helling daarheen zo´n 90 graden is, zijn we toch wel blij met ons vliegticket voor het verdere traject. In Bucumaranga aangekomen gaan we ´s avonds lekker eten. Van de menukaart begrijpen we niet veel, onder het hoofdje " carnes" wijzen we iets willekeurigs aan. Christa neemt " pequeno" (klein), ik " medio". We krijgen even later allebei een varkenslap, Christa 20 x 15 en ik 20 x 30 cm. Met daarbij yaca, een erg melig geval. We eten ongeveer 1/4 op en de bediening is enigszins beledigd als we de rest niet mee naar huis willen nemen.
De volgende dag gaan we naar het vliegveld en checken in voor de eerste vlucht naar Bogota. Als we in de rij staan om in te stappen volgt de mededeling " technisch probleem". Nog 10 minuten! Na een half uur gaan we vragen hoe het ervoor staat. Kan wel 19.00 hrs. worden, zegt de meneer. Dat is niet fijn, want onze vlucht naar Santa Marta vertrerkt om 18.30 hrs. We vragen of we niet met een andere vlucht mee kunnen, die om 17.00 hrs vertrekt. Na enig getwijfel kan dat, nieuwe boardingcards uitgeprint en een gratis lunchcoupon! Als we weer in de vertrekhal zitten hoor in spaanse getallen, die op ons vorige vluchtnr. lijken. Tot mijn schrik zie ik ze nu instappen, snel Christa zoeken! We rennen naar de gate en vragen of we nu weer toch met deze vlucht meekunnen. Dat kan, en zo komen we om 20.30 hrs, precies op tijd, in Santa Marta aan. Een andere wereld! Na de betrekkelijke rust in de Andes zitten we nu in de Carieb. Overal keiharde muziek, samba, salsa enz.enz. Tropische geuren en drukte. De volgende dag gaan we naar Minca, een bergdorpje. We nemen de taxi naar de standplaats voor de collectivo´s. Daar aangekomen zien we geen busjes staan, wel een oude landrover, waarbij iemand zegt dat dat de collectivo is. Christa gelooft daar niets van en beent verontwaardigd weg. Na 10 minuten zoeken zijn we weer terug en zien dat er inderdaad Minca opstaat, met het tarief. We melden ons aan en horen dat er minimaal 6 passagiers nodig zijn. Dat wordt dus even wachten. Geen verheffende omgeving. Keiharde muziek, urinelucht en ook kakkerlakken everywhere. We mijden het altijd daarop te staan ivm de eitjes die aan je zolen kunnen komen. De Colombiaan maalt daar niet om. Het volgende uur zie ik de kakkerlakken steeds platter worden. Dan arriveren er 3 Canadezen en 2 Amerikanen, dus we kunnen naar Minca. Minca is erg klein, paar huizen, kerkje, 1 winkel, paar hostals en 1 hotel. Hotel Minca, daar slapen wij 3 nachten. Mooi gelegen, uitzicht op de bergen en honderden kolibnries om ons heen. We maken daar prachtige wandelingen naar de watervallen in de ochtend, en ´s middags relaxen bij het zwembad. We ontmoeten er een ander Amerikaans echtpaar dat net zo reist als wij maar dan met 2 hele grote koffers, moet geen sinecure zijn in de bussen!
Na drie dagen gaan we naar Nationaal Park Tayrona. We hebben 3 nachten geboekt bij Posadas Seineken. De eerste kennismaking gaat wel stroef. Onze accomodatie staat vlak naast een bouwput met het nodige lawaai. De mevrouw begint ons ook nog wijs te maken dat we haar als gids nodig hebben om het park in te gaan. Daar houden wij niet van. Als we haar eindelijk duidelijk gemaakt hebben dat we op ons zelf het park in gaan, is de sfeer wat minder. Daarna merkt Christa op dat ze een andere cabana wil, verder van de bouwput gelegen. Dat lukt, maar de sfeer is even koel. Maar door deze aktie kunnen we nu in ee prima hutje, gebouwd van hout en palmbladen in indiaanse stijl. De sfeer knapt alras weer op en we hebben daar drie genoeglijke dagen. De eigenaresse kookt ons prima maaltijden ´s avonds. Overdag maken we een trektocjht in het reservaat, zo´n 12 kilometer heuvel op, heuvel af, prachtig, wel weinig wild te zien ( alleen een paar apen), en daarna zwemmen in zee. De volgende tocht gaat voor 2 nachten naar Hacienda Valencia, een zeer afgelegen locatie. Midden in de natuur, we zijn de enige gasten en eten hier wat de pot schaft. Het wordt tijd voor wat meer luxe en lekker eten, dus we gaan weer naar Santa Marta. Bovendien zijn we al 8 dagen niet meer in de buurt van een ATM en het cash geld raakt op.