Onze eigen Griekse Crisis

Jullie zullen het al begrepen hebben: wij zijn dol op Griekenland. De prachtige eilanden, wonderschone natuur en vriendelijke bevolking staan ons bijzonder aan, en deze indruk werd de afgelopen weken weer versterkt in de Ionische Wateren. Overal waar we -terug-kwamen werden wer herkend, met als gevolg een praatje hier, een praatje daar, gratis kannetjes met wijn in de restaurants, gratis toetjes en fruitjes en borreltjes toe. Ook met mede-zeilers weer gezellige kontakten, menig "Happy Hour" viel ons ten deel en overal blijft men, ondanks de hoge temperaturen, relaxed en lakoniek. Dat moet je ook wel zijn als je een boot hebt, want een ieder weet: alles gaat stuk. Vorige week besloten we om maar weer eens een auto te huren om Levkas verder te bekijken. Er zat niet veel benzine meer in, zag ik, en daar houd ik helemaal niet van. Niks aan de hand, zei Rob, maar ook hij zag het peilstokje alras teruglopen toen Levkas toch groter bleek te zijn dan verwacht, wij persé naar dat afgelegen strandje moesten gaan waar geen pomp te bekennen was en de peilstok inmiddels in de reserve stond. Oké, het strandje deed Caraibisch aan, maar eens moet je de auto weer in en rijdend in een desolaat gebergte hoop je toch de Shell te zien. Gelukkig gaan we straks bergafwaards, zei Rob geeruststellend maar we waren toch wel blij Vasiliki te bereiken waar de benzinepomp ook nog open was! 's Avonds wilden we eten in ons fa voriete restaurant in Nidri, zo'n 2 km varen met de bijboot, want we lagen voor anker. Ons -nieuwe- buitenboord-motortje deed raar, Rob moest steeds meer gas geven terwijl we al langzamer gingen. In Nidri gaf het motortje zijn laatste droeve snik. Uit, en voorlopig niet meer aan te krijgen. Eerst maar eens eten, maar toen we terugkeerden viel het niet mee om 3 kwartier flink terug te moeten roeien naar de boot met ouzo, veel witte wijn en een flinke maaltijd achter de kiezen. We waren teleurgesteld, ons mooie nieuwe motortje van een goed merk... maar gelukkig hadden we nog garantie, en ook nog de bon aan boord. We voeren snel naar Preveza, waar we de aankoop gedaan hadden bij de winkel van Cleopatra Marina. Van tevoren gebeld, als we voor 4 uur aankwamen kon de monteur er even naar kijken. Na enig gejakker wren we om half 2 in de haven. Men verwees ons naar de winkel. "Can you have a look, please"vroeg Rob beleefd. "I have no look"was tot 3x toe het antwoord. Bij de receptie wisten ze wel raad met zulke werknemers, dus konden we de volgende dag om half 9 terecht. Gratis overnachting, dat wel. Om de volgende dag de tijd te doden besloten we de ankerketting opnieuw te markeren. We hadden er alleen geen rekening mee gehouden dat de steiger, waarlangs we lagen, met enorme kabels op zijn plaats gehouden werd, en laat het anker nou nét onder zo'n kabel komen, hoe verzin je het. met behulp van div. touwen kregen we alles weer geklaard, maar toen waren we wel even verder in de tijd. Daarna sloeg de Crisis toe: de monteur werkte 6 uren aan ons motortje, wij mochten niet even kijken in de werkplaats, vreemd. Hierna werd ons medegedeeld dat het onze schuld was, vervuilde carburatuer met zout erin (!). Aangeien wij nog geen 12 uren gevaren hadden met het motortje kwam de stoom toen al uit onze oren, zeker toen 3 andere werknemers ons hetzelfde verhaal vertelden, waar we ze overigens niet om gevraagd hadden, vreemd. Van garantie kon dus geen sprake zijn, eigen schuld dus 90 euro afrekenen. Bij de receptie wist een lief meisje ons ook nog het technische verhaal te vertellen; we kregen er genoeg van, legden 90 euro op de tafel en waren even klaar met de Marina. Geen winterverblijf daar, besloten we. Maar het lieve meisje wist nog een oplossing in de vorm van de manager, Sofia. Deze dame viel direkt met de deur in huis: als we het wintercontract zouden ondertekenen hoefden we de 90 euro niet te betalen, maar dan geen winterkorting. En laat die nog nét 90 euro geweest zijn... Opgezette kaart? We weten het niet,maar we waren nu helemaal klaar met Cleopatra Marina. Ze mogen de 90 euro houden, maar ons zien ze er niet meer. Na een sterke kop koffie gooiden we los, ankerden bij Preveza waar het motortje gelukkig weer bleek te werken, dus konden we door naar Levkas. Na een paar dagen zijn we weer aardig bedaard, de Grieken zijn weer super-aardig dus Sofia zal wel met haar verkeerde been uit bed gestapt zijn.