Steigertijgers

Wij snappen waarom de held Odysseus, ondanks vele ontberingen, toch zo graag terug wilde naar Ithaka: het is hier geweldig! Overal zijn er mooie ankerbaaien, elke dag mooi weer en we ontmoetten er weer vele oude bekenden en nieuwe vrienden. Je danst hier de sirtaki met de kok, de ober en de eigenaar van je restaurant, waar je na afloop slechts 25 euro hoeft te betalen voor een heerlijke maaltijd en de nodige wijntjes. Gelukkig zijn we inmiddels weer gewend geraakt aan de aparte manier van afmeren hier, maar je moet er soms wel stalen zenuwen voor hebben. Eergisteren waaide het windkracht 5 tot 6, maar zagen wij een vrij plaatsje aan de kade bij Eufemia, op Cefallonia. Dwarswind, dat ook nog. Van meerpalen hebben ze hier nog nooit gehoord, dus gooi je het anker uit ter hoogte van de vrije plek, liefst niet over het anker van de buren, en vervolgens vaar je achteruit naar je doel, dat meestal bestaat uit een roestige ijzeren ring aan de kade. En dan maar hopen dat er iemand staat om je lijntje door die ring te halen, want zelf even op de kade stappen vereist een reuzensprong, die meestal alleen vertoond wordt door Duitse mannen op een huurboot. Intussen moet je onderweg gecheckt hebben of je anker echt goed in de grond zit, want 's middags kan het hier nog flink opbriesen en los raken is dan al helemaal niet leuk. Maar goed, als alles er goed uitziet komt de beloning: je installeert je met een stoeltje op je voordek, net als de buren, om de capriolen van de volgende boten gade te slaan. Er is trouwens ook nog een middenweg: afmeren bij de steiger van een restaurant, gratis ligplaats dan , vaak met electriciteit en water, alleen moet je er 's avonds gaan eten, geen straf. E'en van onze favorietjes is Babis, op het eilandje Meganisi. Na een leuke dag daar kan er wel 's nachts een deining gaan lopen, waardoor we laatst z'o lagen te schommelen dat het niet leuk meer was. De volgende dag dus maar door naar VLikho Bay op Levkas, wel 5 mijl verderop en ook al een toppertje. Door de stevige wind sloegen daar helaas vele boten van het anker; Rob waarschuwde nog een stokoud Engels echtpaar dat hun boot richting de rotsen dreef, maar kreeg als dank een snauw en een grauw, want ze lagen net te snurken....
Toch zijn we momenteel van fanatieke ankeraars een beetje aan het veranderen in " steigertijgers" , want 's avonds is het er oergezellig met al die lotgenoten om je heen, dat schept een band.
Hier, op Ithaka, is er van bovengenoemde afmeer-stress helemaal geen sprake. We liggen er met de Garuda in een beschut hoekje van de baai, jawel, aan een kade. Strandje en stadje om de hoek, alleen is het er snikheet dus als jullie je afvragen wat we hier allemaal doen: niks dus.