meer belevenissen in India

Even weer wat belevenissen van deze oude backpackers (getooid met mini-rolkoffertjes) in India.Vanuit Varkela reizen we naar het zuidelijkste puntje van India, Cape Comorin of Kanyakumari. We gaan zelfs nog een stapje verder, en nemen de ferry naar het Vivekanda (= indiase filosoof)Memorial, 400 m. uit de kust. Zoals we al vrezen is de ferry overvol met Indiase toeristen. Na veel geduw en getrek (niemand wacht hier op z'n beurt)belanden we in de boot, waar iedereen een nogal antiek zwemvest MOET omdoen. De matrozen houden alles goed in de gaten en duwen frele indiase oma'tjes met kracht een zwemvest over de grijze haarknotjes (iets voor de TESO?)De hele overtocht duurt nog geen 10 min. en daarna blijkt het een heel gedoe zo'n oranje mormel weer uit te krijgen! Daarna reizen we 7 uur met de bus naar Madurai, voor nog geen euro p.p. Iedereen hier is gelukki8g erg behulpzaam, want de letters staan in Tamil-taal, onleesbaar voor ons. Onderweg moeten we helaas vaststellen dat 4-baanswegen in India gebruikt worden als 2 tweebaanswegen, dus OVERAL tegenliggers, van vrachtwagens tot ezels; de ned. verkeerscentrale zou het hier erg druk hebben...In Madurai bezoeken we het Ghandimuseum en de beroemde tempel, die helaas net in de steigers staat. Desondanks mogen we erin, met 1000-den indiase toeristen/pelgrims en ik (Christa) wordt wederom gezegend door een Brahmaan. Rob loopt er rond in een dhoti (lendendoek), wat tot enige hilariteit leidt want precies bij het poortje van de security zakt de dhoti naar beneden... De politieman die Rob eigenlijk moet fouilleren maakt er werk van om de dhoti op de juiste manier vast te maken en is zo trots op z'n werk dat het fouilleren er totaal bij inschiet. Met een "Indian head knob" = een soort wiebelen met je hoofd, tussen ja en nee in, erg verwarrend voor ons maar het is goedkeurend bedoeld) worden we verder begroet in de tempel, de dhoti zal nu dus zeker goedzitten!
Overigens: foto's van deze uitdossing later, als we weer op Gozo zijn) Per trein reizen we verder naar Trichy, een belangrijke stad voor Indiers, want de Shribanam tempel is er drukbezocht. Er zijn daar bijna geen westerse toeristen, dus we worden aangestaard alsof we van Mars komen. We krijgen het er flink aan de stok met een riksha-driver, die plots een prijsverhoging aankondigt terwijl we al onderweg zijn. Geen stijl, dus we willen eruit, maar hij geeft extra gas en begint t4e onderhandelen terwijl we door de straten scheuren. Bij elke meter neemt onze woede toe ( en zakt onze prijs) maar hij geeft geen krimpt totdat Rob hem in z'n nekvel vat onder de kreet STOP!! waardoor hij eindelijk naar de kant gaat. Als we uitgestapt zijn probeert hij nog voorzichtig 30? ( iets minder dan de afgesproken prijs) maar 1 blik op ons doet hem besluiten ons met rust te laten, want het stoom komt ons uit de oren! Trichy valt ons dus niet mee en na een "foute" fruitsalade trekken we, gewapend met Imodium anti-diarree tabletten, verder naar Pondicherry, 6 uur met de bus. Aldaar blijken de hotels overvol te zijn, onze buiken dulden geen uitstel dus dan maar in een dure kamer. Pondi is een oud franse koloniale stad, erg leuk, en de volgende dag vinden we er een leuke kamet met zeezicht voor 1/2 van de prijs van de vorige kamer. En om maar met het begin te eindigen: deze oude backpackers nemen lekker een taxi naar Mamallapuram (vlakbij Chennai/Madras). We verblijven daar in een relaxed hotel, met zwembad, en boeken er een vlucht naar Goa, want wederom 20 uur in de trein... 't kan ook te gek!