terug naar Goa

Ons verblijf in Mamallapuram verloopt in het begin gesmeerd: we bezoeken er de 5 rathas: uit de rotsen gehakte tempels en reliefs en de mooie kusttempel, waar Shiva aanbeden wordt. Het stadje zelf blijkt een interessante mix van westers toerisme, vooral in de vorm van nette restaurants met franse chansons (!) als achtergrondmuziek, en Indiaas dorpsleven, met veel armoede, koeien op straat en het strand als openbaar toilet ( in zee zwemmen doen we dus maar even niet!).Overal het geluid van het uithakken van beeldjes uit graniet, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.Na een paar dagen krijgt ons verblijf echter een vervelend staartje: Rob voelt zich beroerd en heeft nog steeds heel veel last van diarree, en dat verergert snel. Ongerust wil ik (Christa) een dokter laten komen maar zo werkt dat hier niet: per taxi naar het ziekenhuis, dat zich in een dermate armoedige buurt bevindt dat ik me serieus afvraag of dit nou verstandig is... Toch wel, blijkt later, want de Indiase arts blijkt kundig te zijn; ze geeft Rob, na uitvoerige tests, het advies om aan het infuus te gaan, want hij heeft zowel een virus als amoebe dysenterie. Wij denken aan 10 minuten ofzo aan dat infuus, maar het wordt 4 uur. Na de nodige medicijnen knapt ons baasje gelukkig weer snel op, zodat we de volgende dag monter vertrekken naar Goa, per vliegtuig. We vliegen met Paramount Airways, nooit van gehoord, dus wij vrezen een oud toestelletje maar het blijkt een nagelnieuwe kleine jet te zijn met business class als norm, genieten dus. Eenmaal in Goa nemen we een taxi naar Patnem Beach, in het zuidelijkste puntje van Goa. Woorden schieten tekort om dit tropisch paradijs te omschrijven en tot onze vreugde vinden we er een nieuw bamboo hutje op het strand al verblijf, met elke dag de zonsondergang voor de deur en dat alles voor maar 7 euro p.nacht. Rob knapt er weer helemaal op, mede dankzij de voortreffelijke restaurants, waar wij weer helemaal aan toe waren! Ons hutje staat gewoon op het erf van indiase mensen en we hebben er interessante buren: Manuel, een italiaanse schrijver en Smriti, zijn Indiase vriendin, een yoga lerares, uit Varanasi. Smriti begroet ons elke morgen met: good morning Robert-ji and Christina-Dear!! De dagen begonnen dus goed en eindigden vaak in een authentieke italiaanse trattoria, gerund door een vriend van Manuel, waar we urenlang kletsen met George, een Duitse cineast en zijn vrouw Annette, die een soort commune leidt. George heeft er een oude Royal Enfield motor te koop, en laat die nou net bovenaan Rob zijn verlanglijstje staan! Maar... hoe krijg je zo'n gevaarte op Malta? We besluiten om er maar een op Malta te kopen, want zo'n motor past daar goed bij onze stokoude indiase jeep. onze Maruti. Na een heerlijke week in ons hutje hebben we plots geen water meer, problemen met de waterleiding. We hebben helemaal geen zin om 's avonds erg zoutig ons bed in te duiken ( je zwemt hier zeker 7 x per dag) dus we zoeken andere accomodatie. Niets is echter zo mooi als "ons" hutje dus vertrekken we naar Benaulim, en verblijven daar in hetzelfde guesthouse als 2 maanden terug. We voelen ons weer helemaal thuis in het Mango Tree Guesthouse en worden wederom aartslui. Volgende week besluiten we onze reis met een vliegreisje naar Mumbai, en na 1 nachtje hotel daar vliegen we door naar London en Malta. Vanaf half maart hopen we onze kinders weer eens te zien in Holland en daarna wacht de Garud op ons in Faro,Portugal. Het volgende bericht zal dus waarschijnlijk even op zich laten wachten, maar vanaf de Garuda hopen we weer van ons te laten horen!