Geef mij maar jus d'orange

Na het bezoek aan Isla del sol en Isla del Luna vanuit Copacabana, in Bolivia, besluiten we de volgende dag in Copacabana zelf te blijven. Het is dan zondag en een drukte van jewelste. Rijen, met bloemen en portretten, versierde auto's bezetten de straten voor de kathedraal. Daar staat een priester de auto's te zegenen met gewijd water. De motorkappen moeten ook open en kwistig besproeit de geestelijke de motoren, onder geprevel van gebeden. De volgende dag pakken we de bus naar Puno in Peru. Bij de grens is er wat oponthoud want een ouder Duits stel heeft het instempel papiertje van Bolivia niet bij de hand en dan kun je het land niet zomaar uit. Wij hebben ondertussen geleerd dat je alle ogenschijnlijk onzinnige papiertjes netjes moet invullen en goed bewaren. Veel flexibiliteit kent men meestal niet bij dit soort grensovergangen. Puno ligt ook aan het Titicaca meer maar dan dus aan de Peruaanse kant. Vanaf het busstation pakken we de taxi naar ons hotel. Cantuta Inn. We kunnen het niet vinden, samen met de taxichauffeur tellen we de huisnummers af. Nou hier zou het toch moeten zijn. Maar het lijkt niet echt op een hotel, een groot ijzeren hekwerk met daar 10 centimeter achter een oude gesloten deur. Maar daarachter inderdaad een soort hotel. We verblijven daar drie nachten, het is eenvoudig maar de mensen zijn erg aardig en de kamer lekker rustig want we zijn de enige gasten. Vanuit Puno bezoeken we de de Uros indianen die op drijvende eilanden van riet wonen, Het is een leuk tochtje maar het geheel is erg toeristisch en we vragen ons af of deze indianen hier nog wel echt wonen of s'morgens gewoon vanuit Puno naar hun werk gaan op de eilanden om ons te vermaken. De meeste toeristen hier zijn overigens Zuid Amerikanen, en zij vinden het geweldig om alle rommeltjes te kopen die de indianen zouden hebben gemaakt in de stille avonduren op de rieteilanden. Wij vermoeden dat de spulletjes in de Filipijnen worden gemaakt in de fabriek van onze vriend Thomas Buchler, die ons vertelde dat hij deze sieraden over de hele wereld distribueert en dat ze dus overal bijna uit de Filipijnen komen en hij lachte daarbij voldaan. Toch is het een aardige dag en we hebben lol met de Zuid Amerikanen die vinden dat Holland Muy Lejos (erg ver) is. De volgende dag bezoeken we een archeologsche site waar de Inca's hun overledenen in foetus houding in grote torens lieten mummificeren. We hebben een goeie gids en we leren veel. S'avonds vieren we in Puno de voorbereidingen op het feest van de Candalaria. Optochten, muziek en dansen. Vanuit Puno pakken we de bus naar Cusco. In de bus komen we weer het Duitse jonge stel tegen dat we in Bolivia hadden ontmoet en dat een wereldreis aan het maken is. De rit duurt 8 uur maar het is gezellig in de Cruz del Sur bus. Erg luxe, we hebben allemaal ons eigen video scherm met films en vermaak en krijgen onderweg eten en drinken. Cusco ligt op 3400 meter hoogte en dus zijn we 400 meter gedaald. Het klinkt misschien vreemd maar dat merk je, iets meer zuurstof dus meer energie. Het oude centrum van Cusco is prachtig. Oude koloniale gebouwen op veelal fundamenten van Inca architectuur. Het is, ondanks dat het hier laag seizoen is druk. Om de 5 minuten wordt ons iets aangeboden waar we niet in zijn geinteresseerd. Massage, alsof we naar Cusco komen om daar door een niet erg aantrekkelijke mevrouw, die we niet kennen en die ongetwijfeld haar massage diploma bij de lokale supermarkt heeft gekregen, in een groezelig kamertje te worden gekneed ha ha. Nee wij komen voor de cultuur en architectuur!! We hebben hier een fantastisch hotel, El Balcon en kunnen voor onze kamer op een bank genieten van het uitzicht over Cusco en de besneeuwde Andes toppen. In Peru eet men graag Cavia en deze wordt in zijn geheel aan een stok gepresenteerd, zeg maar van kont tot kop. Mij lijkt het wel wat. Christa lijkt het niets en weigert naast mij te zitten als ik deze dis wil eten. Enigszins mokkend en verongelijkt ga ik dan maar aan ceviche van zalmforel, ook wel lekker. S'avonds vinden we in de gemeenschappelijke ruimte van ons hotel een Chinees echtpaar uit Hangzou. Het klikt meteen als ik ze begroet met Kung Hai Fat Choi. (gelukkig nieuwjaar!). We hebben daarna met hun een top avond en veel lol. Vanuit Cusco maken we een trip naar het beroemde Matchu Pitchu, de verloren stad van de Inca's. Via archeologische sites in Pisac en Ollantaytambo komen we bij de trein die ons naar Aguas Calientes brengt. Vandaaruit gaan we met een busje naar Matchu Pitchu. Het is daar druk, maar het moet gezegd, een fantastische plek. Hoge steile bergen, prachtig begroeid met tropische vegitatie, wolkenflarden in het landschap en een wonderlijk mooi verlaten Inca dorp wat prachtig in het landschap past. Nog een nacht daarna in Cusco en dan pakken we het vliegtuig naar Lima, de hoofdstad van Peru. De vlucht moet om 13.00 uur gaan, dus 11.00 uur pakken we de taxi naar de airport, die zo ongeveer midden in de stad ligt. Daar kunnen ze rondom Schiphol en Lelystad nog wat van leren. Op de airport aangekomen zegt de meneer van de bali dat onze vlucht is gecancelled wegens onvoldoende belangstelling. We kunnen 2 uur later of 1 uur vroeger. Ik kijk op mijn horloge, nog een half uur, kan dat? Ja meteen door de beveiliging naar gate 4. Rennen, gate 4, daar staat een heel ander vlucht en andere maatschappij klaar om te boarden! Voordringen vragen waar moeten wij zijn, antwoord, geen idee probeer gate 6. Daar aangekomen is er helemaal niets. Ah, een info bord! Gate 8!!! Rennen, trap af naar beneden, gate 8 Jaaa, onze lucht, net op tijd. We ploffen in onze stoelen. Het vliegtuig vertrekt, we scheren maar net over de eerste Andes top. Strakke turbulentie, de Peruanen heffen van schrik massaal de armen in de lucht en roepen Maria aan. De stewardes rijdt de servicekar de gang in. Pakt de fles coca cola zet hem aan haar mond en neemt een paar flinke slokken en zet de fles weer terug op de kar. Geef mij maar Jus d'orange, zeg ik kijkend naar de lipstick vlekken op de cola fles. Op naar Lima.