A ferry good time

De eerste ferry die we namen op weg van Malta naar Griekenland was veruit de beste: binnen de 2 uur reden we weer op Sicilië, richting Modica, waar wij een hotel geboekt hadden. Onze tomtom herkende helaas het adres niet, maar na even vragen aan een siciliaanse sprong deze in haar auto en riep: volg mij! Tien minuten later parkeerden wij voor het hotel, dat in een afgelegen straatje gelegen was, dat hadden wij zelf nooit gevonden. Het luxe hotel was zo goed als leeg, het restaurant gesloten. Gelukkig wist de receptionist een goede pizzeria in de buurt, je moest er alleen wel met de auto naartoe. Jammer, maar daar hadden we geen zin in, we gingen wel lopen, en na krap 5 minuten vonden we de , overigens prima, pizzeria. De Siciliaan loopt dus niet graag!
De volgende dag namen we ferry nr. 2: van Messina naar Reggio Calabria. Je moest er opstellen in rijen van 4 ( geen personeel aanwezig om aanwijzingen te geven), dit werd later 1 rijbaan, dus dat betekent : ritsen. Hier heeft de Italiaan nog nooit van gehoord, wél van voordringen. We reden met ons auto'tje met de kap open, en konden dus volop genieten van het geschreeuw om ons heen. Rob gaf geen krimp en ik gaf met duim en wijsvinger aan hoeveel centimeters er tussen onze auto zaten en die van de buren, en dat was meestal niet veel. Met beleefdheid kom je hier dus nooit bij de ferry, en ons rijgedrag werd daarom volkomen geaccepteerd en gewaardeerd door de Italianen. In dit spektakel moet je ook nog je auto uit om te rennen naar de kaartjesverkoop, heel onlogisch niet naast de rijbaan gelegen, maar verderop. Met het zweet op de neus reden we dus de veerboot op, overigens een roestbak uit het jaar 0. De oude boot van de PSD vaart hier trouwens ook nog en is één van de besten! Eenmaal aan de overkant reden we naar Tropea, waar we, ter ere van onze huwelijksdag, een romantisch Bed & Breakfast geboekt hadden in de oude stad. Prijzig, maar met 9.2 gewaardeerd op de site, dat beloofde dus wat! De oude stad Tropea ligt op een hoge rots, met zeer smalle straatjes, soms maar 1.70 m breed. Parkeren mag alleen buiten dit centrum maar betekent sjouwen met de koffertjes. Eerst maar eens vragen bij onze B & B, die ik, na lang zoeken en vragen, vond in een zijstraatje. Een Palazzo was het niet, wel heel sfeervol. De vriendelijke eigenaresse verzekerde mij dat we onze auto écht wel vlakbij konden parkeren, zij zou de Carabinieri wel even inlichten. Zo reden wij, met ingeklapte zijspiegels en met een paar cm speling aan de weerszijden van onze auto, naar een parkeerplaatsje op een pleintje. Na het inchecken was het daarom eerste zaak om uit te vinden hoe wij ;hier in vredesnaam weer uitkwamen, dezelfde route maar, alleen dus tegen het verkeer in...Ach, het was het allemaal dubbel en dwars waard, alleen nemen we de volgende keer toch maar een hotel ietsje buiten de stad! Op ferry nr. 3, van Brindisi naar Igoumenitsa, konden we gelukkig een hut boeken en meerden om 3 uur 's nachts af op het Griekse vasteland, lang slapen werd het dus niet. In de duisternis reden we direkt door naar Preveza over de onverlichte wegen, waar je je een hoedje schrikt van een plotseling opduikende koe, vos en zelfs een grijze wolf. Wij bereikten veilig de Garuda, en werden de volgende morgen om 9 uur tewater gelaten, om 9.15 meerden we al af in het haventje van Preveza, om even bij te komen. Rob vond dat er "een ander geluid"uit de motor kwam en te weinig koelwater, dat ook nog. Na wat onderzoek ( de motor zoog wat lucht, een ring sloot niet goed enz enz) hoopten we dat het allemaal wel los zou lopen, dus vertrokken we de volgende dag richting Paxos. Na 2 uur heerlijk zeilen hield de wind het voor gezien en startten we de motor. Weer te weinig koelwater, weer een hol geluid, terug dus, want zo wil je niet verder varen. Het laatste stukje voor Preveza moet je door een smalle geul, die door een ondiepte loopt, geen leuke plaats dus voor motorpech. Ik hing dus konstant over de reling om de hoeveelheid koelwater te checken, werd 't nu telkens minder?! Opgelucht konden we uiteindelijk het anker laten vallen bij de werf. Daar bracht een aanrdige Maltezer, naast ons geankerd en onze vlag herkennend, Rob terstond naar de watersportwinkel , waar er 4 nieuwe ringen aangeschaft werden. Gelukkig paste de 1e meteen en het euvel leek verholpen. We konden dus een 2e poging wagen om naar het noorden te varen. Paxos was een succes en momenteel liggen we in de pittoresque haven van Corfu-stad, gelegen in de citadel dus een plaatje. Gisteren hebben we op het eiland het voormalig paleis van Sissi, keizerin van Oostenrijk, bezocht en de prachtige tuinen daar, vanavond hopen we hier een uitvoering bij te wonen van de Carmina Burana hier in het fort, waar we ons erg op verheugen.