En toen kwam de wind...

De te verwachten harde wind op Paros kwam veel eerder dan voorspeld.'s Nachts begon het al flink te waaien, maar de volgende morgen zagen wij pas hoe hard: we lagn te zwaaien achter ons anker in een soort branding, helemaal niet fijn. Iedereen ging ankerop, maar het kleine haventje lag al propvol, dus gooiden wij ons anker maar weer uit op een luwer plekje, en komen vervolgens 2 dagen de boot niet af vanwege de hoge golven, geen doen om daar met de bijboot door naar het stadje te gaan. Bovendien hadden we nog een ander probleem, en wel een zeer genante: de afsluiter van ons tioletje zat verstopt, en alle viezigheid die we de afgelopen tohten geproduceerd hadden was in de vuilwatertank gelopen, die nu dus propvol zat en een ziekmakende geur verspreidde. Gelukkig was de grote baai uitgestorven door het slechte weer, dus ging Rob te water, getooid met duikbril en een van ijzerdaad gemaakte constructie. Na een half uur onderwater-prutsen was de afsluiter weer ontstopt, hij liep met een akelig gegorgel leeg, met alle gevolgen van dien. We zullen dit praatje maar besluiten met het heuglijke feit dat we gelukkig geen buren hadden die deze vertoning zouden volgen, en dat het voor Rob lang geleden is dat hij netjes gekleed in een keurig kantoor zat in plaats van erg vieze klusjes te moeten doen. Maar goed, na flink douchen rook de boot weer een stuk frisser, en Rob ook. Vanaf Paros was het een flink stukje varen naar Kithnos, waar we tot onze verbazing langszij een stevige steiger konden afmeren, wat een luxe! Hoe luxieus we lagen bleek later, toen er vele huurboten aankwamen in het kleine havenkommetje, die moesten daar dan hun anker uitgooien, dus de volgende morgen was het weer spektakel toen alles verward bleek te zitten en men de meest waanzinnige capriolen moest uithalen om te kunnen vertrekken. Op Kithnos hadden we ook een leuk strandje tot onze beschikking, compleet met een "helende"warm water bron, een soort pruttelpotje dus. We ontdekten er weer een prima restaurant en waren er niet weg te slaan. Maar ja, dan komt er toch weer een dag dat je losgooit, naar Páros, weer 50 mijl varen. Het was zeer de moeite waard: een beeldschoon eilandje met schitterende bebouwing. Alleen onweer en regen gooiden roet in het eten, maar dat vergaten we snel toen we aan de borrel zaten bij onze nieuwe Engelse buren. Helaas kwam na een dagje rust een chartervloot aanzetten en moesten we ons mooie plaatsje aan de kade verlaten, dan maar ankeren in de alweer prachtige Russian Bay. Er zaten daar alleen een griezelig soort kwal in het water, wat het zwemmen niet aangenamer maakte, dus door naar Aegina. Gelukkig vonden we er snel een goed plaatsje in de drukke haven, het was vrijdag en dan komt er een soort vloot vanuit Athene aanzetten voor een weekendje frisse lucht. Op Aegina staat de best bewaarde temel van Griekenland, en het lijkt ons een prima idee om die eens te gaan bekijken.