ferry-perikelen

Na een gezellig familie-weekje in Nederland en daarna "vakantie"op Gozo met onze dochter Eva en haar kinderen, vertrokken wij met ons sport-autotje richting Griekenland. Ruim op tijd namen we de boot vanaf Gozo, want we wilden ons niet haasten op Malta, alles lekker relaxed! Bij de "Sea Terminal"in Valletta bleek onze ferry van de Grimaldi Lines daar niet te liggen. Nee, we moesten naar de ándere kant van de baai. Na 2 uur zoeken, vragen en weer zoeken ( geen borden, niks) vinden we in Paola de ferry, om daar te horen dat we niet om 1 uur 's middags vertrekken, maar om 4 of 5 uur. Misschien. We besluiten om onszelf te troosten met een luxe broodje zalm in Valletta. Om een uur of 3 keren we weer terug bij de ferry, en kunnen daar direct doorrijden, geen controle, geen aanwijzingen, chaos. In elk geval arriveren we, na een rustige tocht, om 11 uur 's avonds in Cantania, Sicilie. 't Is jammer dat het al zo laat is, want we hebben er eel leuk hotelletje geboekt voor maar 40 euro, incl. ontbijt, maar wel in een bergdorp! Met behulp van onze routeplanner scheuren we de flanken van de Etna op, de weg is prima maar wel veel bochten, en om half 1 's nachts staan we voor het aangegeven adres: geen hotel te zien! We bellen en de eigenaar vertelt ons dat Moeder naar ons toekomt. En inderdaad, een klein vrouwtje komt in zicht en brengt ons naar het hotel, dat in donker gehuld is. De kamer is OK en het uitzicht ook, zien we de volgende dag. Het ontbijt is erg gezellig, want de familie is erg nieuwsgierig naar ons. We hopen hier nog eens terug te komen want Siciliaanser kan het bijna niet: je verwacht elk moment de Godfather uit een steegje te zien komen! Maar wij moeten door naar de ferry can Sicilie naar het vasteland van Italie. De boot is wederom chaotisch, maar we bereiken Reggio en rijden door naar Coccolino, hadden wij ook nog nooit van gehoord, maar daar staat ons volgende hotel. Ook weer erg goedkoop en leuk. 's Middags zwemmen en 's avonds dineren met uitzicht op Stromboli, want wil je nog meer.
Dag 3 is lang, want we moeten naar Brindisi voor de overtocht naar Griekenland. Hier is de haven goed opgezet maar, na bijna de boot naar Cyprus opgereden te zijn, blijkt de organisatie hier ook weer te wensen over te laten. Maar we vinden onze vliegtuigstoel, ver weg van een luidruchtig stel jongeren, voorzien van talloze muziek-instrumenten. We leggen onze spullen op de stoelen en gaan eerst een hapje eten. Als we terugkomen weten we niet wat we zien: een hele dikke meneer heeft zich in mijn stoel geperst, zijn chagrijnige vrouw zit ernaast. Van onze melding dat hij in onze stoel zit trekt hij zich niets aan: hij wenkt alleen hooghartig naar onze spullen, die in het gangpad gesmeten zijn, en gaat door in zijn boek. Tja, en dan wordt een Wortel boos, heel boos. Ik ga naar de kapitein en vraag om een hut: 100 euro! By the way vertel ik hem even ons verhaal, dat kan niet! roept hij en gaat met me mee. Maar ook hij krijgt ons dikke misbaksel niet uit de stoel. De italiaanse buren bemoeien zich ermee, krijsen dat de man een aso is, maar niets helpt.Rob oppert nog een propellor van de man z'n bril te vouwen, maar dat vind de kapitein geen goed idee: wij krijgen een hut voor 30 euro. Meer geld hebben we niet bij ons, na het wat dure diner, en pinnen kan hier niet. Slapend steken we dus de Ionische zee over in onze rustige hut mét badkamer! Vanuit Igoumenitsa is het nog een kort stukje rijden naar Preveza, waar onze Garuda trouw op ons ligt te wachten.