Gelukkig Nieuwjaar

Allereerst iedereen een Gelukkig -Chinees- Nieuwjaar, want op 14 febr. begon hier het Jaar van de Tijger. Maar eerst even terug in de tijd: het Maleisische eiland Lankawi, dat we met gemengde gevoelens verlieten. Aan de ene kant een prachtig eiland met schitterende stranden, waar we 's avonds heerlijke cocktails drinken met nieuwe vrienden Peter en Paivi; aan de andere kant veel te veel toeristen, die ook nog eens behoorlijk de beest uithangen, zoals 3 jonge Finnen, die onze laatste nacht dusdanig verpesten met hun dronkemansgelal dat we in staat waren om ze aan hun oren door de brievenbus te trekken ( als die er was). Snel door dus naar Sanut, Thailand. Daar krijgen we een visum voor maar 15 dagen i.p.v. de gebruikelijke maand. Men wil alleen " rijke" toeristen die met een internationale vlucht komen i.p.v. met een schamel ferry bootje, zoals wij... Wat verbouwereerd trekken we verder naar Hat Yai, en in deze leuke zuid-thaise stad vinden we een prima hotel met de 3 C's: clean, comfortable en cheap en vooral: geen toeristen. We zetten deze trend nog even voort in Sichon; heeft ook niemand van gehoord. Minpuntje is wel dat we langs de snelweg uit de bus moeten stappen, geen mens te bekennen en daar sta je dan met je koffertje in de tropenzon. Dapper lopen we een dorpje in, waar al snel een auto stopt met een vriendelijke dame erin. We noemen het resort waar we naartoe willen ( dank je wel voor de naam, Eva!), ze belt en regelt stoeltjes in de schadus en binnen de 5 minuten staat er een minibusje voor onze neus, en na nog eens 5 min. betreden we onze fijne bungalow met zeezicht! Sichon is nog niet ontdekt, en daar houden wij van. Na een paar dagen toch weer verder, naar Kho Pangang, een eilandje voor de kust. Daar moet je in het hoofdstadje Hat Rin niet zijn, tenzij je uit je bol wilt gaan op de " full moon " parties. wij gaan naar de noordwest hoek, waar we een fijn strand treffen met confortabele bungalows erop, een prima restaurant en een onbewoond eiland voor de deur, waar je met laagwater naartoe kunt lopen. Vanuit hier gaan we weer verder naar Ko Tao; de minibus van het resort is niet duur maar dan zitten we dan ook met z'n 23-en in... Op Ko Tao aangekomen schrikken we van het " hoofdstadje" want het is net Hat Rin. Een jongen vertelt ons van " zijn" rustige bungalows aan de andere kant van het eiland, dus rustig en erg goedkoop: 250 Baht ( 5 euro) Samen met een kunsthandelaar uit New York en zijn broodmagere vriendin ( een model) wagen we het erop en hobbelen we over het eiland in een soort truck; verharde wegen zijn er niet. De " bungalows" blijken hutjes te zijn met een bed en open badkamer, emmer en water, that's it! Prachtig gelegen op een steile berghelling en gerund door een erg aardige familie: een nachtje moet kunnen beslissen we. Het Model denkt daar anders over en wil z.s.m. weg, wij genieten er van de kookkunsten van moeders en worden 's avonds geplaagd door een nummer aflatende stroom mieren, die door ons hutje galoppeert. De volgende dag hobbelen we weer terug naar de ferry-pier om de boot naar het vasteland te nemen. Die ferry blijkt een ramp: te druk, te chaotisch en ook nog te laat, niets voor Rob! Bovendien blijkt de aankomst" pier" ( een gammele stellage van rotte planken) bij Chumpon een desolate plek te zijn, wat nu? We vinden gelukkig al snel vervoer naar het nabijgelegen strand. Geen hond gaat hiernaartoe, maar wij wel, en tja, weer zo'n leuke bungalow met zeezicht! Verder alles Thais; 't zal nog niet meevallen om vanuit hier naar Bangkok te reizen...