Afscheid van de Filippijnen

Na een heerlijk weekje op Sugar Beach besloten we nog wat meer van het eiland Negros te gaan zien, dus namen we eerst de bus naar Dumaguete en daarna een tricycle naar ons guesthouse. Dat laatste ritje gaat moeizaam, ik schijn tegenwoordig in Nederland een ukkie te zijn, maar hier zien ze ons als reuzen, die maar net in zo'n driewieler passen!In Dumaguete streken we neer in een echt backpackers-hol: Harold's Mansion. Een eenvoudig kamertje met eigen badkamer, gratis ontbijt en koffie/thee de hele dag door, gratis wifi, TV en ook nog eens dolgezellig en dat alles voor maar 16 euro.Harold organiseert ook boot-trips, en op zijn lijst voor de volgende dag vonden we wat namen van bekenden dus tekenden wij ook in, ook al betekende dat om half 6 het bed uit.Vanwege de prettige foto's bij Harold waren onze verwachtingen hooggespannen, maar eerst moesten de duikers hun pak uitzoeken ( duurde 1 1/2 uur) en daarna wij onze snorkels ( 5 min) dus daar wordt je niet vrolijk van zo vroeg in de morgen, zonder ontbijt.Eenmaal op 't strand zagen dat de boot bestond uit een soort vlot met aanhangsels, een gammel geheel dat woest lag te zwaaien in de hoge branding. De "crew"bracht onze tasjes hoog en droog aan boord, wij kwamen daarna, iedereen doorweekt en sommigen gingen zelfs kopje onder!Eenmaal op de "boot"beseften wij ons lot voor de komende uren,het leek precies op "The perfect storm": een zenuwachtige kapitein draaide als een gek aan zijn stuurwieltje om de boot rechtop te houden, de golven rolden over het dek ( lees: over ons) heen, en als we willen ontsnappen naar een hoger gelegen zitplaats roepen ze: sit down! en balance!We zagen dat het dek begon te scheuren, de zwemtrap raakte gemeen los, maar de matrozen gaven geen krimo. Vicky, een engelse verpleegster, zat bibberend van angst met een te klein zwemvest om, Annette, een duitse, had er zelfs 2 omgedaan en Steven, onze langharige Schotse vriend van 2 meter, zat stoicijns knalrood te worden.De trip was bedoeld om de beroemde walvishaai te zien; die bleken in een afgezet gebied te zwemmen, waar de golven overigens nog steeds enorm waren. De duikers sprongen overboord, wij zijn meer van de zwemtrap, maar die bevond zich pal ónder de drijvers. Steven ging als eerste, stootte gemeen zijn hoofd en dreef groggy af in een razend tempo, door de stroom. Wij zagen het gebeuren,sloegen alarm en binnen no time sprong de filippijnse crew overboord om Steven te redden. Gelukkig had hij een zwemvest om , dus bleef steven behouden, maar voor ons was de lol er goed af, dan maar geen walvishaai.De catering hield in dat iedereen één sandwich kreeg, niet bepaald riant voor een trip van 12 uur..., maar om het allemaal goed te maken meerde de kapitein af bij een leuk eilandje. Hier geen golven maar kristalhelder water en tropische vissen en koralen, zo mooi hadden we het nog nooit gezien!De ellende was weer snel vergeten, zelfs toen men besloot dat de duikers een 2e duik gingen maken en we terug moesten naar de woeste baren.De beloofde zoetwaterdouche aan boord was stuk, (?!) maar gelukkig spoelde een enorme tropische hoosbui het meeste zout eraf en de rest in de truck waarin we weer teruggebracht werden naar ons guesthouse.Steven nam onmiddellijk een pizza en toog daarna met ons naar een prima restaurant in Dumaguete waar hij ook nog eens 2 hoofdgerechten verorberde.De volgende dag waren we allemaal bekaf, maar 24 uur later namen we toch de boot maar weer naar Cebu. Deze boot leek op een tube tandpasta, met als toegevoegde waarde: airco, TV en deuren die maar moeizaam open en dicht gingen, vandaar dat men vlak voor de afvaart met een gebed begon: dat we allemaal maar veilig en gezond zouden mogen aankomen!(misschien een ideetje voor de teso).Op de boot ontmoetten we Karin en Herbert, kennissen van Sugar Beach. Ze waren uitgenodigd door iemand uit Cebu om de stad te zien, en wij mochten ook mee.In Cebu bezochten we de Tops, voor het mooie uitzicht, Mr. A, voor het heerlijke eten en daarna een Filippijnse bar, voolr de gezelligheid, waarna we vermoeid in onze bedjes vielen van ons overigens waardeloze hotel.De dagen hierna bestonden uit (vlieg) reisjes: eerst naar Clark, bij Manila en daarna met Air Asia naar Kota Kinabalu, op Sabah, het maleisische deel van Borneo.Momenteel zitten we er even uit te blazen op het strand van een klein eilandje voor de kust, waar we met een snelle speedboot heengingen en waarhet prachtig snorkelen is want er zwemmen werkelijk psychadelisch gekleurde vissen rond, dus hier houden we het wel weer even uit.