De Visayas

In Manila zie je niet zoveel toeristen, en dat is jammer, want er valt veel te zien.. In de Intramuros, het oude spaans-koloniale kwartier, staat bv de San Augustin kerk mét klooster, tuinen en div. tentoonstellingen, waar je dus niet snel uitgekeken raakt. Luzon park, met z'n fonteinen die werken op de maat van populaire deuntjes ( met vuurwerk)is natuurlijk ook leuk en zelfs het Paco kerkhof, waat "Let it be"van de Beatles keihard uit de luidsprekers schalt, is de moeite waard. Het straatleven in Manila is ook heel bijzonder: oversteken doe je tenmidden van 10-tallen filippinos, anders is het geen doen. Een, tot zijn tanden gewapende beveiliger geeft je grijnzend de menukaart van een nabijgelegen restaurant, z'n shotgun en munitie wapperen voor je ogen, kortom, het is geen saaie stad. Na een paar dagen krijgen we zin in een wat rustiger omgeing dus verlaten we ons hotel om 8 uur 's morgens en zitten om 9 uur al in de lucht, aan boord van een piepklein vliegtuigje, op weg naar Caticlan, op de Visayas eilanden. Daar aangekomen stappen we in een soort prauw, want we willen naar Borocay. Eenmaal daar persen we ons in een "tricycle"( motorfiets met bak) om ons naar Diniwed te laten brengen. Ja, daar hadden wij ook nog nooit van gehoord, maar we kregen een tip van onze zwitserse vriend Thomas, die al 25 jaar op Boracay woont, en inderdaad, we vinden er een vriendelijk guesthouse en wonen zo een paar dagen boven een filippijnse familie. Het is er heerlijk; overdag lopen we vaak naar White Beach, het beroemde hagelwitte strand van Boracay dat er op en top tropisch uitziet, en ook 's avonds eten we daar graag in een fantastisch steakhouse. 's Nachts is het heerlijk rustig in Diniwed, dus wat wil je nog meer? Nou, meer zien van de Filippijnen, dus vanmorgen weer overgestoken, daarna 5 uur in de bus en nu in Olioli aangekomen, waar we beland zijn in het Bavaria hotel, ja, met Bierstube maar de menukaart ziet er veelbelovend uit dus.....