In de korjaal

Het viel niet mee om Bonaire weer te verlaten. Dit kwam niet door onwil, maar door ons vliegtuigje dat maar niet kwam opdagen. Na een lange middag wachten op de luchthaven stegen we pas om 19.15 op naar Curacao, lastig als je vervolg-vlucht om 19.45 vertrekt. Dat werd dus rennen op Curacao langs immigratie en security en met het zweet op de neus kwamen we, te laat, bij onze gate aan. Wat bleek: de vlucht naar Paramaribo was vertraagd! Het werd dus een late aankomst in Suriname, toch nog zo'n 2 1/2 uur vliegen. Daarna nog een uur met de bus naar het centrum, maar in die tid werden we getrakteerd op de verhalen van onze surinaamse mede-passagier, een onderwijzer die op st. maarten woonde. "Oost West Thuis Best"klonk het om de 5 min door de bus, tussen zijn "tips"en anekdotes in. Na een half uurtje begon hij te vertellen, met luide stem, hoe erg hij gediscrimineerd werd op de Antillen, ja, ze hadden het daar achter de ellebogen, allemaal. Wij uitten nog flink protest tegen deze boute bewering maar hij was van zijn denkbeelden niet af te brengen, dus we waren blij toen we bij ons guesthouse aankwamen, in een héle gevaarlijke straat, beweerde de onderwijzer in zijn laatste "tip". Onze kamer was ietwat donker uitgevallen en lag precies onder de, overigens gezellige, verandah, maar het was er al met al goed toeven en we ontmoetten er interessante mensen ( "veugeltjes van diverse pluimage"zouden ze op Texel zeggen). We verkenden Paramaribo met z'n Fort Zeelandia, Waterkant en de historische binnenstad en smulden er in de avonduurtjes van heerlijke maaltijden in Indonesische warungs of surinaamse eethuisjes. Ook huurden we een auto om de omgeving te verkennen; we reden via Domburg naar White Beach, een aangelegd strand langs de Suriname rivier, populair bij de stadsmensen om er lekker te dobberen in het warme water. Oo bezochten we de Vlindertuin en Cola Kreek, ook een recreatiegebied aan de rivier. Op zondagmorgen wachtte een andere interessante gebeurtenis op het Onafhankelijksplein streden vele gekooide vogeltes om de 1e plaats van een zangconcours. Twee aan twee staan hun baasjes te noteren hoeveel trillers er door hun lievelingen geproduceerd worden gedurende 8 minuten, alles in volle ernst. Op maandagmorgen vertrokken wij uit de stad voor een tocht naar het binnenland. Eerst 3 uur in de bus naar Arjoni, daar houdt de weg op dus stapten we in een korjaa, een lange en zeer smalle boot gemaakt uit een boomstam. Gelukkig wel voorzien van een buitenboordmotor, anders kom je echt niet door de stroomversnellingen. We lopen herhaaldelijk vast en schuren vaak over de rotsen want de waterstand hier is in tijden niet zo laag geweest. Spannend tochtje dus, zeker als je koffertje voorop de boot balanceert, overigens heel normaal hier. Het resort blijkt een pareltje te zijn: een tropische cabana wacht er op ons met uitzicht op de rivier vanaf je verandah, 2 grote ara's als buren en aapjes in de bomen en dat alles in een overweldigende natur. We maken in 3 dagen vele tochten in onze korjaal naar de christelijke en traditionele dorpen in de omgeving. Fotograferen is er niet toegestaan, als je het toch doet wordt je beogeld met potten en pannen, gezellig hier... De afrikaanse tradities heersen hier nog volop, waarschijnlijk door het grote isolement waarin men hier leeft. Bernard, onze gids, wist er pakkend over te vertellen. Hij is zelf, op 42 jarige leeftijd, vader van 10 kinderen ( van 3 verschillende vrouwen), kapitein van het dorp en weet veel van vruchten en kruiden in het bos, vooral van datgene wat invloed heeft op het liefdesleven, vertelt hij grijnzend. 's Avonds werd er gegdanst, geen ontkomen aan, zelfs voor Rob niet. De tochten in de korjaal werden trouwens al spectaculairder en we bechouwden het als een wonder dat we met droge kleding tijdens de terugreis terug bij de bus kwamen die ons terug bracht naar Paramaribo.