Keci Bükü

Het verblijf in de Lindos baai op Rhodos is zeer aangenaam. Ondanks de vele toeristen, die op zwoegende ezeltjes de hooggelegen acropolis bezoeken, en teveel water"entertainment"in de vorm van gillende speedbootjes, is het stadje beeldschoon. Na een weekje luieren willen we door naar Rhodos-stad, want onze voorraden raken op aan boord. De schilderachtige mandraki-haven aldaar blijkt helaas vol te zijn, dus ankeren we achterin de industriehaven, niet zo mooi, maar je moet wat. We bezoeken de oude stad, nog net zo mooi als 35 jaar terug bij ons eerste bezoek, en vinden daarna een geweldige grote supermarkt op een steenworp afstand van de ankerplaats. Met een afgeladen bijbootje keren we weer terug naar de boot, waar we voor "happy hour"( wijntje en hapje) nog even de buitenboordmotor van de bijboot willen halen ivm deining door de grote zeeschepen. Net gedurende dit ingewikkeld procédé begint men, vanaf de wal, naar ons te roepen en te fluiten, zelfs toeteren: we moeten weg! Ja hoor, straks wel, zeggen we stoer tegen elkaar, maar als ik in het wiebelende bijbootje sta met het motortje boven mijn hoofd zie ik uit mijn ooghoeken een groot vrachtschip aan komen stuiven en dat betekent maar één ding: wegwezen, en snel ook!
Vliegensvlug ankerop en met brullende motor varen we weg van het schip, dat haar anker al uit heeft om de draai te kunnen maken naar de kade ( wij lagen dus in die draaicirkel). We beseffen dat we geluk gehad hebben om net aan boord te zijn, anders was de Garuda wel een stukje kleiner geworden... we gaan opnieuw voor anker bij de Mandraki haven, slappe grond dus na 3x houdt het anker, maar dan begint het te waarien, veel bootjes om ons heen dus ankerwacht vannacht, niet onze favoriete bezigheid. Alhoewel we het jammer vinden de stad niet verder in te kunnen vertrekken we toch; rhodos-stad komt een andere keer wel. We varen naar Simi, een klein grieks eiland, bijna omsloten door de Turkse kust. De Panormitis baai aldaar is schitterend. Er staat een - voormalig- klooster waar je nu nog vers brood en heerlijk gebak kunt kopen, de taverna is OK en de ankerbaai is helemaal top. Maar Turkije lokt; eerst nog even naar een andere baai op Simi, Pethi, en dan door naar Simi-stad om uit te klaren bij de douane. We liggen hier weer eens aan een kade, voor de verandering, waar het een gekrioel is van bootjes die hun ankers over elkaar heengooien, gelukkig dit keer niet over het onze. Vanwege de hitte zijn we gewend om iedere dag veel te zwemmen, dat gaat hier wat moeilijker dus zetten we zsm koers naar Turkije. We ankeren bij Bozburun, een kleine plaats waar wij ook nog nooit van gehoord hadden, maar waar je kunt inklaren. Als we het plaatsje inlopen, vergezeld van de orientaalse klanken van de muezzin in de minaret van de moskee, vinden we direkt iemand die alle paperassen kan verzorgen. We gaan koffie drinken en een uurtje later is alles geregeld bij de div. instanties en zijn we legaal in Turkije, dit alles voor 110 euro, maar dat weet je als je hiernaartoe gaat. Bij de eerste de beste supermarkt worden we enorm opgelicht; als we buiten staan zijn we zo woest dat we teruggaan en schoorvoetend doet de winkelier "water bij de wijn"want 7 euro voor een piepklein stukje kaas vindt hijzelf blijkbaar ook wel veel. Ja ja. Het restaurant waar we 's avonds eten maakt weer veel goed; het klinkt wel gek maar soms is het voordeliger om hier uit eten te gaan ipv je eigen potje te koken, zowiezo geen hoogtepunt door de aanhoudende hitte. Na een paar dagen Bozburun willen we eens verderop gaan kijken en
gebeurt er iets wat we met dit schip nog niet eerder presteerden: we lopen op een paar rotsen! Niet zo goed op de kaart gekeken dus, pijnlijk voor ons & voor de Garuda. Wat van slag varen we naar een prachtige baai iets ten noorden van Bozburun, Keci Bükü en vinden er een plaatsje aan de steiger van een restaurant. Gratis ligplaats, water, elektriciteit en internet; ze verwachten je alleen voor het diner, geen straf overigens. De Turkse medemens heeft trouwens de watersport ook ontdekt en varen, in grote getale, rond in de mooiste boten, getooid met de amerikaanse vlag, dat schijnt veel geld te schelen hier bij de belastingdienst. Ze komen dus allemaal uit "Delaware", wat "gekkigheid"in het turks betekent, je moet er maar opkomen. De sfeer is relaxed, de menssen erg aardig kortom: niet verkeerd hier!