De Piano

Even weer een teken van leven van ons, want we hebben een paar bijzondere weken achter de rug. Het begon allemaal rustig, met een vakantie op Gozo; daarna ging Rob naar Texel terug ( er moest ook nog gewerkt worden..) en ik bleef in Marsalforn want daar zou Harry, onze brabantse verhuizer, de spullen komen brengen, en dan is het natuurlijk handig als er iemand thuis is. Maar ja, de week vorderde gestaag en,,, geen Harry. Nu moest de man wél helemaal naar Rome rijden met z'n verhuiswagen, dan op de ferry, dan op Malta onze spullen overladen in een kleinere vrachtwagen en dan pas naar Gozo (waar hij nog nooit geweest was).Rob zou nog een paar dagen terugkomen naar Gozo om te helpen uitpakken, maar zag op de veerboot een oude vrachtwagen staan met onze piano trots tussen de spullen dus hij dacht: dat móet Harry zijn! "Heb je d'r nog een beetje zin in Harry?"vroeg hij de man, die natuurlijk stomverbaasd was, want hij had Rob nog nooit ontmoet. Door dit gelukje loodste Rob het geheel snel naar Marsalforn; nu nog even uitladen. Harry verzuchte helaas meteen al dat "alles dit keer fout liep"( ferry 8 uur vertraagd, collega ziek, etc) dus daar werden we niet vrolijk van, maar komaan, na een week wachten ben je toch blij dat de man er is, ook al riep z'n Malteser kompaan ( die helemaal geen verhuizer was!) dat die piano wel érg zwaar was.In een rap tempo werd alles naar onze flat op de 1e verdieping gebracht, het was warm, het was zwaar, maar het ging. Tot dat de piano aan de beurt was. Volgens mij had Harry het hélemaal gehad, want hij zei op droeve toon onderaan de trap "Het gáát gewoon nie..."Nu moet je zoiets nóóit tegen Rob Wortel zeggen.
Er werd een draagband gefabriceerd, die Rob om z'n nek (!) deed, Harry & een wildvreemde jongen die kwam helpen ónder de piano, Rob en de Malteser erboven, en dan beetje voor beetje naar boven. Ik kon er niet naar kijken, verwachtte ieder moment een doffe klap, en die draagband vond ik helemaal verschrikkelijk maar ja, het ging wél.
Daarna, dus ná de trap. het "Hondje"(plankje met 4 wieltjes) eronder en daar rolde mijn piano de flat in, omdar voor de rest van zijn leven
te blijven, want Rob heeft gezworen hem nóoit meer te verhuizen. Haary kwam na een bak koffie en een broodje spek ( speciaal verzoek) ook weer op adem en heeft toch maar mooi onze spullen 3000 km verhuisd, niets kapot, zelfs de antieke kasten hebben de reis overleefd!