Hondenleed

Veel Nederlanders denken dat het hier, in Griekenland, áltijd mooi weer is. Natuurlijk geldt dit voor de zomerperiode, maar in september kan het hier flink spoken. En dan verandert het mooie vakantieplaatje van de griekse eilanden direkt in een druilerig geheel van lege terrassen, ondergelopen straten en kleumende zeilers. Want ja, wij merkten dat er nog flink geboekt was om lekker in de zon te varen met een huurboot. Maar af en toe viel er dus niet veel te varen, maar te schuilen, en dat deden wij dus ook met de Garuda in onze geliefde Vlicho Bay op Lefkas. Twee dagen petweer, het ene moment 2 Beaufort wind, vijf minuten later windkracht 9 en regen, veel regen. Het is dus zaak je anker goed uit te brengen met vooral véél ankerketting. Dit hadden sommige vakantievierders niet helemaal begrepen, dus sloeg men op die dagen massaal van het anker af. Wij waren al gevlucht naar een rustig gedeelte van de baai, maar onze vriend Gerald zag een onbemande catamaran op zich af stormen, anker los en alleen een hond aan boord. Daar heb je dan écht niets aan, dus kon Gerald de cat alleen nog ontwijken door razendsnel zijn ketting te laten vieren en eromheen te varen, los van het gevaarte. Wonderbaarlijk genoeg pakte het anker van de cat daarna weer, alsof er niets gebeurd was!Het volgende natuurgeweld bestond uit enorme onweersbuien met hoosregens, niet leuk als je net aan de wandel bent in je zomerse outfitje. Natuurlijk waren er ook heerlijke zonnige dagen, en op één dezer dagen troffen wij onze jeugdvriend Jan van Deijzen op Lefkas, compleet met echtgenote Ilona en 2 gezellige vrienden. Het werd dus een vrolijk weerzien in Sivota, zowel aan boord als in de taverna.
Begin oktober begon het seizoen echt af te lopen. Vele winkels en restaurants gingen al in de winterslaap, dus verlieten wij Lefkas en voeren naar het stadje Preveza, om daar nog wat te klussen aan de boot. Rob ging dus onmiddellijk naar de plaatselijke watersportwinkel om inkopen te doen, maar keerde subiet terug naar de boot want hij was zomaar gebeten door een (zwerf)hond die op de steiger lag. Het akelige beest had hem onverhoeds in zijn been gebeten, zonder enige aanleiding. Later bleek dat Rob al nummertje 10 was die dit mocht ervaren.... een duitse dierenliefhebster op onze steiger vond het nodig het gemene beest dagelijks te voeren, dus hij was niet weg te slaan, letterlijk en figuurlijk. Rob heeft nog flink met de ( volle) boodschappentas naar hem gemept, vervolgens haalde hij de pikhaak van boord en rende, tot grote hilariteit van de rest van de haven, al schreeuwend achter de hond aan, roepende "Ik maak hondensouvlaki van je!"maar het mocht allemaal niet baten, het mormel was hem telkens te snel af. Een gesprekje met de duitse mevrouw leverde ook al niets op; ze had het buskruit niet uitgevonden, praatte wartaal en keek alleen maar met liefdevolle blik naar het vlooienbeest, die gemeen voor zich uit bleef grommen. Tja, en wat doe je dan? Verkassen dus maar naar een verderop gelegen steiger, waar we omringd werden door andere slachtoffers van de hond, ook al gevlucht. Bij navraag in het havenkantoor blijkt de griekse politie voor dit soort zaken niet thuis te zijn, sterker nog, het is nog strafbaar ook om de hond een forse oplawaai te geven.
Wij zullen het beest dus maar mijden, hebben onszelf getrakteerd op een lekkere appeltaart na de Tetanus injectie voor Rob, overigens gewoon verkrijgbaar en gezet in de plaatselijke apotheek voor een tientje. En nu maar hopen op een relaxed, zonnig laatste weekje hier.