No Worries mate!

zeggen de meeste Australiers in elke zin. In het begin schudden wij nog verbaasd ons hoofd, nee hoor wij maken ons geen zorgen!! Maar na een paar dagen vragen we ons toch af of de Australiers wel zo'n onbekommerd volk zijn als wij meestal denken. Men heeft hier voldoende om zich zorgen te maken, cyclonen, bosbranden, overstromingen, droogtes, hagelstenen zo groot dat de autoruiten barsten, daarbij zeekrokodillen, witte haaien en een kwal na wiens steek je binnen 2 minuten het loodje legt. Voldoende zaken om te worrieen zeg maar. Dit uit zich langs de weg in een overdaad van waarschuwingsborden. Bij elke poel staat een waarschuwing voor krokodillen, bij elke oprit wordt je eraan herinnerd dat je links moet rijden, bij elke verdieping in de weg wordt het overstromingsgevaar vermeld en als we bij Coober Pedy aankomen, een mijnstad, dan wordt er gewaarschuwd dat je in een gat zou kunnen vallen. No worries, zegt ook de receptioniste van ons ondergronds motel alhier. Veel mensen wonen hier in een dug-out onder de grond, in verband met de warmte. Het is hier kaal en erg warm en ook veel hotels zijn uitgegraven in de bergen. Voordeel is dat een dergelijk huis zich zelf betaald. Tijdens het uitgraven vindt men veelal opaal dat dan weer kan worden verkocht. We bezoeken hier een opaalmijn en een ondergrondse orthodoxe kerk. Er wonen veel Grieken in Australie en s'avonds ontmoeten we een Grieks gezelschap uit Melbourne. Aardige mensen en de hilariteit stijgt tot grote hoogten als we wat Grieks met ze beginnen te praten. Een van hen komt van het eiland Leros waar onze boot ligt. We moeten met ze op de foto. Het diner nuttigen we hier in het Shell-tankstation, volgens de Grieken, hier veruit het beste restaurant. We eten kip souflaky en tzatziki en concluderen dat het lekker is maar niet op de Griekse schotels lijkt. Vanuit Coober Pedy rijden we naar de Zuid kust van Australie. Via Port Augusta rijden we naar Adelaide. Wel weer even wennen om hier dwars door het centrum te rijden na de rustige outback. Het eten in Australie is wat eentonig, fish and chips, steak of een "dubbele whopper" bij de "Hungry Jack", daar loopt het meestal maar op uit,. In Aidelaide staan we weer eens voor een Gaming-club naar het menu te kijken als we Dianne en Alan ontmoeten, 2 echte Aussies uit de outback, hadden vroeger een boerderij van een paar honderden hectaren met Black en Red Angus koeien en Alan vraagt mij lachend of ik het verschil kan proeven tussen een gewone steak of een Angus, nou ik niet zegt hij, maar de prijs is wel beter ha ha. Met deze twee hebben we vervolgens een genoeglijke avond en horen veel over het leven in Australie, vanuit farmers oogpunt dan. Vanuit Aidelaide gaan we langs de kust via Robe en Bushfield naar Melbourne, een stad met 4 miljoen inwoners en de navenante drukte. we maken er een leuke stadswandeling en zwemmen op mooie stranden. Na Melbourne moeten we door het gebied dat door bosbranden wordt geteisterd. We moeten onze geplande route langs de kust verleggen omdat daar de wegen zijn afgesloten. We gaan binnendoor over de Hume Highway richting Canberra om de bosbranden heen rijdend. We hebben een app gedownload waarmee we de ontwikkelingen van de bosbranden kunnen volgen. We zien hier en daar wel verbrand bos maar geen verbrande huizen of gebouwen. We reizen verder langs de kust via Batemansbay en Berarra naar Sydney. Daar brengen we nog 2 dagen door verkennen de stad en zien dat er nu heftige regen aankomt met verwachte overstromingen. Goed tegen de bosbranden natuurlijk ,maar niet goed voor ons dus we leveren de Hyundai Tucson na 7000 kilometer weer in en pakken het vliegtuig naar Auckland, waar onze goede vrienden Hera en Gerald van de zeilboot Antares op ons wachten en waar het weer goed schijnt te zijn.