Trizonia, eiland der verloren dromen

We vliegen eind april van Malta naar Athene voor 17 euro met Ryan air (inclusief priority) en pakken daar de bus naar Preveza. We werken 5 dagen hard aan de boot, het gewone onderhoud, antifauling aanbrengen en poetsen. Als extra werk vervang ik alle oude isolatie materiaal in het motorruim door nieuwe mooie aluminium afgedekte platen. Op 2 mei gaan we te water en we varen aansluitend naar Nidri op Lefkas. We willen rond de Peloponesos varen, maar voortdurende zuiden wind (en daar moeten we dus heen) doet ons besluiten om de golf van Patras op te gaan. Via Itaka, Keffelonia en Zakinthos varen we naar Kilini aan de ingang van de golf. We hebben een paar mooie zeiltochten. Het is overal nog erg rustig en het seizoen moet in Griekenland nog duidelijk beginnen. Vanuit Kilini gaan we naar Messolonghi. De Marina daar is nog steeds gesloten. Nu al 2 jaar. De eigenaar, een Nederlander kreeg ruzie met zijn Griekse partner, die hem nu aan alle kanten dwars zit over vergunningen die hij niet heeft. Als we op kantoor vragen of ze al weten wanneer de Marina weer open gaat meldt men gelaten dat er nog 7 ministers een handtekening moeten zetten. Tja, dat kan in Griekenland nog wel even duren. De Nederlandse eigenaar, een jaar of zestig oud, ziet er wat tobberig uit. Ik begrijp dat wel, hier verdampt immers zijn pensioen. Vanuit Messolongi varen we naar ons favoriete Griekse eiland. Trizonia. Dit eiland is fantastisch maar roept altijd weer gemengde gevoelens op. Enerzijds het fijne relaxte Griekse sfeertje, er wonen 64 mensen op het eiland en iedereen is waarschijnlijk familie van elkaar. Door de weeks is het rustig en in het weekend komen wat Grieken naar de paar hotelletjes om vakantie te vieren. Er zijn een paar taverna's waar je goed kunt eten. Wij eten altijd bij Calypso en we worden elk jaar weer als oude vrienden onthaald. Je kunt er prachtig wandelen, wel veel insecten. We nemen altijd een stok mee om de reusachtige spinnenwebben die tussen de bomen hangen los te maken zodat de boel niet in je nek valt. Het zijn akelige grote harige spinnen. Alhoewel natuurliefhebber, vindt ik deze beesten minder sympathiek. Er is geen winkel op Trizonia dus als je boodschappen nodig hebt moet je naar de vaste wal. De ferry is 6 meter lang en er passen 10 passagiers op. De schipper stuurt het bootje met in de ene hand een beker koffie, in de andere hand een sigaret en zijn mobiel tussen schouder en oor geklemd naar de overkant, zoals een echte Griek betaamd. (een bevriende Griek beweerde ooit dat de Grieken er om bekend staan dat ze minimaal drie dingen tegelijk kunnen doen, hijzelf stond op dat moment te filmen, te roken en te dansen). De overtocht duurt 15 minuten en kost een euro. Op het eiland zijn geen auto's en het leven is "slow". Er is hier ook een start gemaakt met een heuse Marina voor jachten. Niet afgemaakt dus, maar wel gratis liggen aan betonnen steigers. De gemengde gevoelens ontstaan door de deplorabele staat waarin sommige jachten verkeren. Ze liggen soms al jaren verlaten te vergaan. We noemen Trizonia wel eens "het eiland der verloren dromen". Op sommige schepen wonen toch nog mensen. Allemaal boven de 70 jaar. Duitsers, Fransen, Engelsen enzovoort. Vaak met een vergeeld bordje erop "te koop". Men zit dag na dag gelaten te wachten tot deze dag ook weer verstreken is, zonder koper. Er is deze winter ook een circus groep neergestreken, met bont geschilderde bootjes. Een Albanische en een Spaanse jongeman moeten op de bootjes passen. Dat is natuurlijk niet veel werk en s'avonds verdienen ze wat bij door muziek te maken in de taverna. Nou bijverdienen, ze krijgen daar dan te eten wat er nog van de vorige dag over is. Het zijn leuke jongens, alhoewel ze lijken ons zeker niet ideaal als schoonzoon. Zeg maar weinig vooruitzichten, haha. Enkele dagen geleden hebben ze een zeilboot van 16 meter gekocht. Van een Nederlander. Dat kon ik zien want er zat een kadaster registratie nummer op van het zelfde jaar als het onze. 2007. Het is een houten schip en ze hebben er 1 euro voor betaald. Ik ga even kijken en zie al ras, het is niet veel!! Je moet echt heel jong zijn om hier nog je tanden in te willen zetten. Het goede nieuws daarbij is dat je je tanden op dit schip niet snel zult breken. Het meeste hout kun je met je vinger wegpulken. Het dek is met beton bekleed, ook geen goed teken! Ik vraag, "zouden jullie niet eerst het onderwaterschip eens goed bekijken?, voordat je aan de slag gaat". "Nee", zeggen ze optimistisch, we beginnen aan de bovenkant. "Okay", zeg ik dan. Ik voel geen enkele behoefte om hun droom te verstoren. Hier in de Marina zijn al genoeg dromen in rook opgegaan. Wij blijven er 4 dagen liggen met een groep andere zeilers die de sfeer hier prettig vinden. Daarna gaan we naar Ithea. Een andere niet afgemaakte Marina bij een aardig stadje. Vervolgens varen we weer terug naar Trizonia en worden door iedereen weer van harte welkom geheten. Ook door Karufanja, de serveerster van onze taverna. Zij komt trots met mijn trui aangelopen. Die was ik de vorige keer vergeten. Het was mij nog niet opgevallen maar ik ben wel blij met deze eerlijke en aardige mensen. Want die trui is nog spik splinter nieuw en hij was niet goedkoop!