The curious couple

We landen op het vliegveld van Lima en ademen de vette, dikke en zuurstofrijke lucht van zeeniveau weer in. Dat scheelt! In Lima hebben we een 4 sterren "Boutique" hotel geboekt. We zoeken de taxichauffeur op met bordje "Robert Wortel" en rijden in drie kwartier naar de wijk Miraflores, waar ons hotel staat. Op het adres aangekomen zien we een gewoon woonhuis op het corresponderende adres. En erger, daarnaast staat nog een gewoon woonhuis, maar dit bedekt met bouwkleden en nu reeds klinken er doffe dreunen bij pogingen de muren naar beneden te halen. We bellen aan en worden van harte welkom geheten door een dame. Ze zegt, " zodirect stoppen ze met de werkaamheden". Wij gaan even de buurt verkennen en uit mijn ooghoeken zie ik een ander, echt hotel staan. Lekker hoog en drie sterren. Terug in het huis klinken er nog steeds doffe dreunen door de muren. Via booking boek ik hotel Lexus en we melden de dame dat we er weer vandoor gaan. Ze begrijpt het wel en zegt geen kosten in rekening te brengen. Nog eens 5 minuten later staan we in de receptie van hotel Lexus en melden dat we een reservering hebben. De man kijkt ons bevreemd aan, controleert zijn email en jawel we staan er in. Een kamer "muy tranquillo", zegt Christa, en die krijgen we. In Lima bezoeken we de oude stad die zeker de moeite waard is. We bekijken het San Francisco Klooster. We kunnen nog net aansluiten bij de verplichte rondleiding, in het engels. De gids houdt van opschieten en wij niet. We dralen, rondkijkend, wat achter in de groep. De gids kijkt telkens wat geirriteerd om waar we blijven. We besluiten de zaak wat te traineren. Telkens als hij verder wil gaan stellen we een vraag. Christa, "waarom zijn hier alle hoofden op de muurschildering verwijderd". "Goede vraag", zegt de gids. Hij kijkt nadenkend en we zien in zijn ogen de afweging, "wat zal ik eens zeggen", maar zegt dan toch maar, "dat weet ik niet". Verbaasd kijken we hem aan, als je hier nou toch elke dag rondloopt?! Volgende halte, het laatste avondmaal, de gids legt het een en ander uit en wil doorlopen. Christa," vind je ook niet dat vaak de apostel ter rechterzijde van Jezus erg vrouwelijk lijkt"?. Hij kijkt haar verbaasd aan. Stottert wat en Christa meldt dat sommigen denken dat het de vrouw van Jezus is. Er ontspint zich een curieus gesprek en de gids geeft ongedurig zijn visie weer, dat het een heel jonge apostel is. We gaan de crypte in. Talloze beenderen liggen daar. Naar zeggen van 25.000 mensen. De gids geeft uitleg en wil verder lopen, Rob, "waarom liggen hier zo weinig schedels van mensen en eigenlijk alleen botten"? Zuchtend meldt de gids dat hij het niet weet. Aan het eind van de rondleiding blijven wij achter om te kijken wat we aan het begin hadden gemist. De gids mist ons bij de uitgang en zoekt ons weer op, als hij ons ziet, verzucht hij, " ha, the curious couple". Dan geven we hem toch maar een fooitje. We zijn ook naar Lima gekomen om lekker te eten. Hier staat het op 4 na beste restaurant ter wereld, Central. Helaas volgeboekt tot eind april, daar kunnen we niet op wachten maar we vinden in Lima goede alternatieven. Vanuit Lima moeten we omhoog en de kust is daar weinig spectaculair. We boeken een vlucht naar Piura, blijven daar een nacht over en pakken dan de bus naar Mancora. Voor we de bus instappen moeten we een vingerafdruk op een formulier achterlaten. Dat is nieuw voor ons. Waarschijnlijk om makkelijker te identificeren na een ongeluk, opper ik optimistisch. Mancora is DE badplaats van Peru. Vele Peruvianen hadden ons reeds gemeld dat we daar heen moesten. Er zou daar ook een grote opblaasbare olifant staan werd trots vermeld. Nou die hebben we niet gezien, waarschijnlijk leeg gelopen, maar een bijzondere badplaats is het wel. We boeken 4 nachten in een hostal van een Russische dame "Ludmilla"aan de rand van het dorp. En dat is maar goed ook want in het dorp is het een ongelooflijke herrie met muziek van alle kanten. oorverdovend maar de Peruvianen vinden dit heel gezellig. We zijn duidelijk weer uit de touristen trail geraakt. Het is hier 99% Peruvianen die de klok slaan. Het goede nieuws daarbij is dat ik niet opval als ik mijn kunsttand niet in heb. Iedereen hier mist wel een of meer voortanden. Voor mensen van mijn leeftijd is het hier zowieso een uitzondering als je nog tanden hebt. Wij zitten aan een rustiger stukje strand, maar de Peruviaan rijdt ook graag heel hard op squads over het gehele strand, dus het blifjt opletten geblazen. Verder ligt er een dode grote soort zeehond op het strand en zijn er veel vogels om naar te kijken. Fregatvogels, albatrossen,gieren. Het eten is goed in het dorp en s'avonds lopen we over het donkere strand in 20 minuten weer terug naar ons bed. Er zitten leuke mensen in ons hostal, we vermaken ons goed. Vanuit hier boeken we de bus naar Guayaquil in Ecuador. Weer met Cruz del Sur, de meest luxe busmaatschappij hier in Zuid Amerika. We verwachten dan ook een snelle grenspassage. Dat valt dus tegen. De bus komt 2 uur later dan gepland in Mancora aan en bij de grens moeten we drie uur wachten op een stempel van Ecuador. Er staan honderden mensen in de rij voor het loket. Er wordt flink voorgedrongen, maar dat kunnen wij ook als het erop aankomt. Per persoon duurt het zeker 5 minuten voordat de ambtenaar een stempel zet en er worden ook nog eens moeilijke vragen in het Spaans gesteld. Christa mag er ter vertaling niet bij staan, dus ik ben geheel op mijzelf aangewezen. Ik denk wel altijd, ze vragen vast niet of het ontbijt goed heeft gesmaakt. Dus ik gok veelal op de vragen, hoe lang wil je blijven," trente dias", wat is je beroep, "pensionado", wat kom je hier doen," tourista". Dat roep ik dan in een willekeurige volgorde als men mij vragen stelt. We komen om 10 uur s'avonds in Guayaquil aan. We hebben daar een voortreffelijk hotel en verkennen de volgende dag de stad. Vandaar uit gaan we weer naar de kust, Puerto Lopez. In een natuurpark en met een mooi strand. We maken een trip naar Islas de Plata, men noemt dit wel de "poor mans Galapagos", Ja het moet als pensionado natuurlijk uit de lengte of de breedte. Daar wandelen we tussen de blauwvoet genten en fregatvogels die echt niet voor je opzij gaan. Je kunt ze recht in de ogen kijken. We zien grote zeeschildpadden en snorkelen voor de kust. Het is hier nu regentijd en als ik dit schrijf regent het al 24 uur gestaag door. Ik hoop dat de was wat wil drogen want morgen gaan we weer op pad.