zucht zucht in ijle lucht

Als we ons in de ochtend voorbereiden op onze bustocht naar Arica, de meest noordelijke stad van Chili, 12 kilometer van de grens met Peru, ontdek ik dat ik mijn trui heb laten liggen in Calama. Dat is niet fijn want ik heb maar een exemplaar mee en we gaan de komende dagen stijgen naar hoogtes boven de drieduizend meter en daar is het niet altijd warm. Snel ren ik een paar blokken verderop om een trui te kopen. Maakt niet uit hoe hij er uit ziet als hij maar past en warm is. Ik heb geluk in het uitverkoop rek van de Santa Isabella vind ik voor omgerekend drie euro een trui. Volgens Christa kleurt hij bij niets, maar ik ben wel op tijd om de bus naar Arica te halen. Wij vermoeden gezien de afstand dat deze reis 3 tot 4 uur zal duren. Dus niet, het wordt ruim 6 uur. De woestijn boven Iquique wordt driemaal doorsneden door een weliswaar opgedroogde rivier maar we moeten wel telkens 1000 meter naar beneden en weer omhoog. Dat houdt dus op. Onderweg zien we veel zandhozen en we moeten 2 maal door de douane controle. Als we in Arica aankomen is het al wat later en het is weer zondag. Dus alle restaurants zijn dicht. We eten wat empenadas met een colaatje in een soort snackbar. De volgende dag bekijken we de stad. Er staat een aardige kerk die ontworpen is door Eiffel. Ja, die van de Eiffeltoren. Zijn stijl is in deze kerk goed herkenbaar. In de middag gaan we naar het strand. Erg groot maar ook rommelig en wat verlaten. S'avonds eten wij een dikke steak met een cola. Men heeft ons wijsgemaakt dat rood vlees en cola helpen tegen hoogteziekte. De volgende dag pakken we de bus naar La Paz in Bolivia. Deze stad ligt op 3650 meter hoogte in een dal. De busrit duurt 9 uur. We rijden Chili uit tussen de besneeuwde toppen van de Andes door. Ik klok als maximale hoogte iets meer dan 5000 meter. Als we de grens passeren en in Bolivia aankomen verandert het landschap in een hoogvlakte. Veelal leeg en af en toe wat bewoning. Alles gebouwd van rode steen. Erg lelijk en veel niet afgebouwd. We zien veel Lama's en Vigunia's. Als we La Paz naderen loopt het verkeer echt muurvast. Het duurt zeker anderhalf uur om bij het centrale busstation te komen. We hebben een fantastisch hotel in La Paz in het oude centrum en als we op straat gaan komen we in een andere wereld. Enerzijds modern met als openbaar vervoer kabelbanen waarmee je je door de stad kunt verplaatsen en anderzijds 100 jaar terug, er zitten overal de indiaanse bevolking met hun rommeltjes op de grond. La Paz wordt wel eens een wat onveilige stad genoemd. Wij merken daar niets van. Heel aardige mensen en mooie gebouwen tussen verwaarloosde maar kleurrijke panden. We treffen het, het is feest. Overal wordt namaakgeld en kleine huisjes, autootjes en andere gekkigheid verkocht die dan door een tovenaar worden betoverd zodat het in de toekomst realiteit wordt. Je kunt ook overal geluksamuletten kopen. Soms enge dingen waar je met verbazing naar kijkt, foetussen gekke dingen op sterk water enzovoort. Een heleboel hocus pocus zeg maar. De indiaanse vrouwen zijn veelal gehuld in traditionele kleding met een bolhoedje op hun hoofd. Het is in La Paz echt veel leuker dan we hadden verwacht. We hebben wel last van de hoogte, de lucht is ijl en we happen bij enige inspanning naar adem. Lichte hoofdpijn werken we weg met veel paracetamol. We kauwen op cocabladeren want dat zou helpen, nou niet bij ons. De mond voelt een beetje raar alsof je bij de tandarts bent geweest en de verdoving nawerkt. Maar dat is alles. We doen maar een beetje rustig aan. Als we op straat lopen klinkt daar plotseling Mariska Veres van Shocking Blue, keihard en we schieten in de lach. Het goede mens is al weer jaren dood en woonde de laatste jaren in armoede maar ze zou eens moeten weten dat haar enige hit 50 jaar later in La Paz weerklinkt. We bezoeken ook de prachtige oude katadraal van La Paz. Daar hangt een hardpaarse Jezus. Op onze vraag waarom hij paars is kregen we het antwoord dan steekt hij mooi af tegen de witte muur. Tja dat is ook een zienswijze. Na drie mooie dagen pakken we de bus naar Copacabana aan het Titicaca meer. Dit hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld ligt op 3850 meter. We moeten dus nog iets ijlere lucht weerstaan. In het busstation spreekt ons een oudere boliviaanse meneer aan. Hij wil graag zijn Engels praktizren. Als hij hoort dat we Hollanders zijn meldt hij trots dat hij in Maastricht is geweest om een concert (ja daar heb je hem weer) van Andre Rieu bij te wonen, op de groote markt. Fantastich de belevenis van zijn leven. In Copacabana hebben we een echt heel luxe hotel genomen. Een kamer reuze groot en een restaurant fantastisch. We blijven hier drie dagen. Kijken wat rond en maken een boottrip naar Isla del sol en Isla de la Luna.