Lekker cruisen

Cruises, zo zegt men zijn er voor de "newly wed or nearly dead". En het is natuurlijk niet moeilijk te raden onder welke categorie wij vallen!! Maar niet somber worden we voelen ons nog prima! Na 2 dagen te hebben rondgezworven in de stad Havanna varen we naar Jamaica. Onderweg vermaken we ons met lekker eten, zonnen, zwemmen, fitnessen en danslessen (Christa). Ik krijg thuis wel weer prive lessen van haar, want de les gaat mij veel te snel. Wel een uitstekende lerares, met zuid amerikaans model, als de les begint roept ze "Lookie, Lookie, then Tookie, Tookie en "then Pookie Pookie!!". Christa leert zo de salsa, cha cha cha, Meringue en nog wat duistere danspasjes. Als we bij Jamaica zijn blijkt dat de meeste passagiers bijna allemaal met de georganiseerde excursies aan land gaan. Men reageert wat schrikachtig als wij besluiten op eigen houtje de zaak te gaan verkennen. "Dat is gevaarlijk meent men??". Wij snorren een taxichauffeur op die ons voor een zacht prijsje wat van Jamaica wil laten zien. Het is hier mooi maar erg toeristisch en ook erg duur. De Jamaicaan weet wel dat de cruisereizigers niet tot de meest armlastige wereldburgers behoren. We eindigen de rondrit op een strand waar we wat zwemmen. Als we terugrijden naar de boot wil onze sympathieke chauffeur toch wat meer geld als afgesproken, maar onder het motto, chauffeurs die vragen worden overgeslagen, geven we hem een hand en wensen hem het beste. S'nachts varen we naar de Cayman Islands. Daar kan het schip niet afmeren, dus moeten we met kleine bootjes naar de kant worden gebracht. Eerst natuurlijk de mensen die een echte excursie hebben geboekt en dan de rest, tenminste als je zo slim bent als Christa en nog voor het ontbijt een kaartje hiervoor hebt gehaald. Wij zijn groep H, vele kennissen hebben U tot Z!! Wij staan om 10.30 aan de wal zij om 13.30. En de boot vertrekt weer om 16.00. De Cayman Islands worden voornamelijk gebruikt om geld voor rijke lieden te parkeren, vandaar waarschijnlijk dat wij hier niet erg bekend zijn. Met een openbare bus rijden we naar 7 mile beach en zwemmen wat. Veel is hier niet te zien, het eiland is zo plat als een pannenkoek. Om 17.00 vertrekt de boot naar Mexico, het eiland Cozumel. Daar kunnen we weer gewoon via de gangway naar de kant en hebben de hele dag te besteden. We huren een scooter en rijden het hele eiland rond. Mooi eiland, oerwoud en mooie rustige, verlaten stranden. De oude honda scooter brengt ons weer op tijd naar de boot voor vertrek, terug naar Havanna. We genieten weer van de uitstekende diners, dit keer kledingvoorschrift "Gala". We pakken uit, Christa in avondjurk, ik in strak pak, met puntschoenen. De helft van de passagiers is gala gekleed en de andere helft lapt dit aan zijn laars. Tja cruisen is blijkbaar niet meer helemaal wat het vroeger was. Op de uitnodiging stond dat men met de bemanning (kapitein enzovoort) mag dansen. Dit leek mij meer iets voor Christa, maar zij zag daar van af en ik bedankte zeker voor die eer. De volgende dag komen we aan in Havanna en dankzij onze handbagage zitten we weer vlot in de bus naar het hotel. Helaas vertrekt de bus echter niet zonder de anderen, dus dat is even wachten. De volgende dag vliegen we terug naar Nederland. We zitten tussen leuk gezelschap. Naast Christa zit een dame van onze leeftijd die haar scheiding van een bekende voetballer uitvoerig toelicht en blij is met haar nieuwe man, naast mij zit een wat jongere dame die uit Scheveningen komt en mij haar niet geheel volgens plan verlopen liefdesrelaties uitlegt. We hebben nog een leuke week in Scheveningen met familie en vrienden en vliegen op 29 maart naar Gozo om daar uit te rusten en de administratie te verwerken want ik wordt in mei 65 jaar!! En de AOW nadert. Op Gozo gaan we de eerste avond zoals gewoonlijk uit eten. We lopen naar het dorp om te constateren dat alle restaurants gesloten zijn. Terug naar de flat en de auto gepakt, dan blijkt 100 meter verder op Baijar restaurant wel open te zijn. Ha fijn, een lekkere pizza eten. Als ik op de helft van mijn pizza prosciuto ben vind ik de prosciuto wel erg glimmen en haal verbaast de velletjes plastic van mijn pizza. Zo worden de plakjes altijd keurig van elkaar gescheiden weet ik. Ik verwijder ze persoonlijk liever even, maar het kan zijn dat de Gozitan hier iets anders naar kijkt. Ik roep onze bevriende gerant die zijn handen ten hemel strekt en "Mamma Mia" roept, het huilen staat hem nader dan het lachen en hij blijft roepen, You tell me what to do". We zijn dus weer thuis!!