Op naar de Carieb

Vanuit Villa de Leyva pakken we ´s morgens de collectivo naar Tunja. Ons hotel aldaar heet "Parque Santander" en dat klinkt goed. Als de taxi voor het hotel stopt kost het ons enige moeite om in het gebouw een hotel te herkennen. Smal, ondiep en 4 verdiepingen hoog. De toegangsdeur is op slot, maar als we aankloppen doet de receptioniste, die 1 meter achter de deur zit, open. Wij stommelen naar binnen en om de deur weer te kunnen sluiten moeten we achter haar bureau gaan staan. De rest van het hotel is niet veel ruimer. Na het inchecken gaan we de stad in, die juist weer veel leuker blijkt dan we dachten. Prachtige Plaza Mayor met oude gebouwen langs de randen en gezellig druk. We bezoeken twee koloniale huizen met bijzondere plafond schilderingen. De één gratis toegang, de ander toegang 60 eurocent. De musea in Colombia zijn óf erg goedkoop óf gratis, maar altijd mooi verzorgd. Daarna gaan we op zoek naar een geschikt restaurant. Dat valt nog niet mee. Veel donkere hokjes met 1 of 2 tafeltjes, maar ondanks de vermelding op de gevel voldoen die niet aan onze definitie van restaurant. Dan ontdek ik een " wimpy" achtige pizzeria, maar die ruikt niet fijn, volgens Christa. Na nog een half uurtje zoeken zitten we daar aan de pizza, litertje huiswijn erbij en vrolijk lopen we daarna terug naar het hotel. Op onze kamer horen we alle televisies van de andere buren en daarbij onstaat een soort achtergrondgeruis waarbij we makkelijk in slaap vallen.
De volgende ochtend vroeg op , met de bus naar San Gil. Drie dagen in een perfect hotel met zwembad en ´s avonds perfect eten ( wel eten wat de pot schaft, maar erg lekker). Vis, vlees, heerlijke salades, vruchtensappen en wijn. Daar bekijken we de stad San Gil ( overigens gauw mee klaar) en gaan met de bus naar watervallen ( prachtige wandeling door de natuur) en baden met z´n tweeen in de kom onder de waterval.
In San Gil bereiden we ook weer hetvolgende traject van de reis voor.Naar welke plaatsen gaan we, welke hotels en hoe komen we daar. We ontdekken onder andere dat er tussen Bucumaranga en Santa Marta, aan de kust, alleen nachtbussen rijden. Dat vinden wij niet leuk, bovendien worden die wel eens overvallen door de Farc (revolutionaire garde) medewerkers, hetgeen ook niet top is om als enige gringo´s in de bus te zitten, dus boeken we alvast een vlucht Bucumaranga via Bogota naar SantaMarta. Maar eerst pakken we vanuit San Gil de collectivo naar Barichara. Weer een mooi oud koloniaal dorp in de Andes. We logeren er weer in een prachtig oud huis, met vriendelijke echtpaar. Ze laten ons bij het ontbijt graag kennis maken met het lokale eten. Als verrassing krijgen we ´s morgens een soepje, waarin op het eerste gezicht het oog van een blinde geit drijft. Ik durf CHrista niet aan te kijken, want dan schiet ik in de lach. Na 41 jaar kan ik haar gelaatsuitdrukking al raden. En inderdaad, zij had de vergelijking met een oogbal ook al gemaakt. " Dat ga ik niet eten" zegt ze. Ik prik onderzoekend in de witte bol en het blijkt een ei te zijn, in heet water gegooid en gestold, beetje kruiden en een aardappel en klaar is kees. Best lekker, zeg ik.
Overdag bekijken we het prachtige dorp en wandelen we een oude route naar Guane, een ander dorp, ongeveer 2 uur door prachtige natuur. ´s Nachts slapen we prima, met als enige geluid de wind en af en toe een waakhond. Na 2 van deze nachten reizen we terug naar San Gil en reizen met de bus door naar Bucuramanga.