Terug uit een Fout Landje.

Het is nog niet zolang geleden dat ik ons laatste reisverslag schreef, maar op elke reis is er een moment van verbijstering. Zoals dit jaar in Paraguay.
De grensplaats Encarnacion viel uiteindelijk reuze mee. Ondanks de enorme verschillen tussen arm en heel rijk was de sfeer er relaxed en de mensen uiterst hulpvaardig en vriendelijk. Er viel niet veel te bezichtigen maar op het (rivier) strand was het goed toeven tussen de uitgelaten Paraguayanen. Wel weer veel zwaarbewapende politie hier, zelfs op het strand. En streng waren ze, een jongen die zich buiten hem zwemgebied had gewaagd werd door 4 man afgevoerd. Er was nog een vervelende bijkomstigheid, want ivm het carnaval was er voor het komende weekend geen hotelkamer meer te krijgen. We namen dus maar de bus naar Trinidad, waar zich de voormalige missieposten van de Jezuiten bevinden, wilden we toch al naartoe. Er vlakbij vonden we een mooi gelegen huisje, dat we voor een paar dagen konden huren, er hoorde zelfs een waakhond bij, Binky. Die beschouwde ons direkt als zijn nieuwe baasjes, en kon alleen met een keihard: Binky, hou-op weer tot de orde geroepen worden als hij weer eens oervervelend was.
De eigenaar van het complex was Duits; Hij deed er alles aan om het ons naar de zin te maken, van proeverijen van zelfgemaakt bier, wijn en bonbons tot vele tips om de omgeving te bekijken. Onze eerste excursie, een bezoek aan een nabijgelegen indianendorp, ging al direkt de mist in. Vlak voor vertrek vroeg men ineens 3 x zoveel als afgesproken en dat doen we dus niet. Dan maar geen indianen. Bovendien wordt zo´n bezoek bij ons toch vaak geen succes omdat wij geen plek ( en zin) hebben in huisgemaakte souvenirs, en daar rekent men toch vaak op. Wij waren de enige gasten, dus in de avond gezellig tafelen met onze duitse gastheer. Naarmate de drank vloeide werd hij al losser; ineens begon hij met afkeer te praten over de rol van Amerkaanse joden en daarna kwam de klap op de vuurpijl: zijn vader was een Nazi geweest. Al geen leuk bericht, maar ja, eerst denk je nog `zo vader, zo zoon`gaat niet altijd op. Nou, in dit geval wel. Volgens de man had de hele Holocaust niet plaatsgevonden.... Na zo´n opmerking voel je de afschuw in je omhoogborrelen, Rob en ik waren verbijsterd. En dan komt de vraag of je direkt vertrekt of een gesprek aangaat. Wij kozen voor de laatste optie, het werd natuurlijk een heftige discussie want de man wilde zelfs niets weten van de Neurenberger processen van net na de oorlog, waarin alles klip en klaar verteld werd door de kopstukken van de nazi´s.
Maar ja, als je bedenkt dat Dr. Mengele jarenlang , na de oorlog, in Paraguay heeft gewoond, omringd door zijn vrienden en feestvierend in Hotel Tirol (!) dat hier om de hoek ligt, dan zegt dit wel iets over dit land. Ondanks alles werd het toch een zeer interessante avond; de duitser bleef erbij dat er ´maar`500.000 joden vermoord waren ipv 6 miljoen,maar toen wij vroegen of dat dan zoveel beter was, zweeg hij. 5 waren er al teveel geweest, mompelde hij... De volgende dag meldde hij dat hij slecht geslapen had, er is dus nog hoop.
De missieposten werden daarna toch nog bezocht en bleken zeer de moeite waard te zijn. De taxirit ernaartoe verliep onder de uitgelaten tonen van jodel-muziek, want jullie raden het al: de chauffeur was ook een duitser.
Encarnacion werd nog even bezocht op de terugreis naar Argentinie. Een uitreisstempel van de doune van Paraguay kregen we niet bemachtigd maar ja, we waren toch al niet van plan om daar terug te keren.
In Argentinie bezochten we in San Ignatio ook nog een prachtige missiepost en namen daarna weer de bus terug naar Iguazu, Brazilie. We zitten nu even bij te komen van alle emoties maar ook van de hitte want het is hier 37 graden.