Back home

Het leek ons leuk om vanuit de Panormitis baai op Symi naar Rhodos te varen om daar eerst een weekje te gaan liggen in de Mandraki, de prachtig gelegen binnenhaven van Rhodos-stad. Ik had al vele telefoongesprekken gevoerd met Jorgos, de havenmeester daar, en ja, we hadden een goede kans op een ligplaats. Maar of ik een paar dagen vantevoren nog even wilde bellen, voor de zekerheid. En ja hoor, Geen Plaats. We besloten om dan maar te gaan ankeren, maar als we aankomen in de piepkleine ankerbaai voor de scheepswerf waar we voor de komende winter geboekt hebben, staat Kalliope, de eigenaresse, al enthusiast naar ons te zwaaien: we kunnen meteen de kant op. Het is nog een hele klus om de boot achteruit in hun minimale "hauling area"te krijgen maar het lukt en een uurtje later staat de Garuda op een ingewikkeld stelsen van houten palen en gaan wij de komende veertien dagen in ons "hotel op stelten"verblijven. Gelukkig is er een ( eenvoudig) sanitair blok op de werf, alles is geplaveid en de mensen zijn heel aardig en behulpzaam, ook al moeten de werklui er erg aan wennen dat wij er ineens rondlopen en alle klussen zelf doen! Na een paar dagen vind ik een hele stapel oude "Rondje Texel"fleece truien die ik "voor als het koud mocht worden"bewaard had. In geen 6 jaar gedragen dus en weg ermee. Voorzichtig informeer ik of de werklui er misschien interesse in hebben, nou, dat hebben ze zeker! In een mum van tijd is iedereen getooid met een Texelse trui, ook al vallen de vogeltjes dood van het dak van de hitte.
De sfeer wordt daarna ronduit gezellig, wij worden vrolijk uitgezwaaid als we 's middags op onze fietsjes naar het strand vertrekken. Een mooi tochtje trouwens, dwars door de oude, ommuurde binnenstad. 's Avonds genieten we ook volop van de sfeervolle stad en vinden er diverse familie-restaurantjes waar het goed toeven is. Overigens moest er natuurlijk ook nog stevig aan de boot gewerkt worden, van het poetsen van de romp, nieuwe letters erop, nieuwe buiskap bestellen etc tot alles schoonboenen, antifouling erop en ontelbare andere klussen, het leken er wel telkens meer te worden.Na 14 dagen sjouwen we de koffertjes van de Garuda en nemen een Ryanair vlucht naar Charleroi. Goedkoop dus, maar het treinkaartje naar Nederland kost bijna net zoveel als het ticket. Heerlijk om de familie weer te zien en de Texelse vriendinnen op Anita's verjaardag. Na een klein weekje zitten we alweer in het vliegtuig naar Malta; we vertrekken met storm en komen aan met storm en daar tussenin heel veel turbulentie. Gelukkig vaart de boot naar Gozo nog en kunnen we even gaan bijkomen van al het gereis. Hard nodig, want Rob pikte op de valreep nog een griepvirus mee uit Nederland en liep een volle week te hoesten en te proesten. Inmiddels is hij gelukkig weer de oude en kunnen we ons weer in het Gozitaanse gebeuren storten met bezoeken aan concerten, stranden en vrienden. Tot die vriendengroep behoren nog niet Brad en Angelina, die hier aan het filmen zijn. Half Gozo heeft hen & kinderschare al mogen bewonderen maar wij worden maar niet op de koffie gevraagd.Ze zullen het wel te druk hebben.