Een onverwachte wending

Vanaf Limni zeilden we verder richting noord-griekenland en kwamen terecht in Orei, ook op het eiland Evia. Op het eerste gezicht een gehucht, maar wat bleek, het was er geweldig leuk! Goed beschut lagen we er afgemeerd aan een kade met water en electriciteit tussen een bont gezelschap zeilers. De plaatselijke slager verkocht boterzachte biefstukken voor een habbekrats, de eigenaar van de supermarkt bracht je zomaar met zijn auto naar de bank, 6 km verderop en het strand lag op slechts 50 m van de boot kortom, een plaats waar je moeilijk weer wegvaart. Maar dan, na ruim een week, komt er toch een ideale zeildag, iedereen maakte los en wij vertrokken naar het eiland Skiathos. We ankerden er in Koukounaries, bij "het mooiste strand van de Sporaden". De baai lag weliswaar erg open maar inderdaad, het was er schitterend. Helaas nergens internet, tja, je kunt niet alles hebben. Dan rinkelt de telefoon in het begin van de nacht en we weten: slecht nieuws. En inderdaad, Rob zijn vader overleden. Het mag duidelijk zijn dat wij die nacht niet geslapen hebben, eerst de schok en het verdriet en dan: hoe komen we zo snel mogelijk in Nederland. De volgende dag vroeg op pad richting Volos, waar een luchthaven en een boatyard is, gerund door Gregory en met een goede recensie in onze pilot. Eenmaal bij de Golf van Volos aangekomen bleek die minstens zo groot te zijn als het IJsselmeer, dus werd het laat in de middag voordat we Gregory in het oog kregen. De boatyard zag er verschrikkelijk uit, oude oliedrums en stokken onder de jachten, een armoedige toestand. Maar wat moet je, het was onze enige optie, dus doorzetten maar. Ik stond op het voordek de bevelen van Gregory door te geven aan Rob, want die mocht de Garuda parkeren in een "vork"van een Tractor, waar Gregory triomfantelijk opzat. Een oud, tandenloos, mannetje ( z'n opa?) stond tot zijn knietjes in het water om verdere aanwijzingen te geven en wat wazige figuren renden al schreeuwend om de tractor heen. We schoven de vork op, waarna het geschreeuw van de Grieken nog heftiger werd, want er brak een wiel af van de tractor die ons verder het land op zou trekken. De boot helde, ik dacht dat mijn laatste uurtje geslagen had en Rob maakte zich ook grote zorgen . Maar zie, razendsnel kwam Gregory aandragen met grote houtblokken die hij onder de wielen van de vork schoof, anders zouden we weer terugrollen in het water, de boot stond immers onder flinke helling. "No problem captain"riep Gregory, hier kan je ook overnachten! Na dit avontuur gingen we eerst maar de stad in; een vriendelijke booteigenaar gaf ons een lift naar het internet café waar het ons ruim 2 uur kostte om vluchten, hotels, auto etc etc te boeken. Ook hier weer veel hulp van de eigenaar van het café, de Grieken blijven ons verbazen met hun vriendelijkheid.
Die nacht sliepen we dus in een flinke hoek op de Garuda en besloten de volgende dag een hotel te nemen na het aanschouwen van het sanitaire blok op de werf: 2 gaten en 1 tuinslang = 2 toiletten en 1 douche.
Ryanair bracht ons daarna snel van Volos naar Charleroi, maar daar toch weer een heel eind in de bus naar Brussel, waar we met geen mogelijkheid ons hotel konden vinden. "Niet ver"riepen de taxichauffeurs, maar na anderhalf uur rondsjokken begrepen we dat een ritje van 1 km ze te min was. Gelukkig wees een Marrokaanse hoteleigenaar ons uiteindelijk de weg en konden we even bijkomen met een Duveltje en garnalenkroketje. De volgende dag met de trein door naar Nederland, waar we geweldig opgevangen werden door onze familie. Na de crematie vlogen we naar Gozo, waar we nu alweer bijna 2 weken zijn. Over een paar dagen hopen we naar Nederland te vliegen voor de 90e verjaardag van mijn moeder en om weer even bij te praten met de familie, waar we ons weer zeer op verheugen.