Met de kippenbus naar het kippenhok

Het vervoermiddel in Midden Amerika is de " chicken bus" , stokoude vehicels die hier rondscheuren als ware het snelle Ferrari's. Meestal zitten ze overvol, dus dan neem je bv platas op een baaltje meel ofzo. Op Omepete, in Nicaragua, zaten deze bussen zo vol dat we maar een taxi namen om div. plaatsjes daar te bezoeken, die overigens allemaal zeer de moeite waard waren door het prachtige natuurschoon en het uitzicht op de vulkanen. Het waaide er alleen als een tierelier en in Playa Santa Domingo, waar wij neerstreken, waaide het nog harder, minstens windkracht 8! Het hotel aldaar had nog 1 hutje vrij en dat was waarschijnlijk vorig jaar nog het kippenhok geweest, want daar leek het heel erg op. Maar goed, je hebt geen keus en het hutje lag niet onaardig, het ienie-mienie badkamertje voldeed en de wind waaide vrolijk door het hokje dat voorzien was van opengewerkte stenen, dus geen airco nodig en de was droogde er in horizontale positie. Toch beviel het kippenhok ons buitengewoon, met een paar stappen stonden we op het strand en achter ons noodde de jungle tot mooie tochten, in het gezelschap van vele apen. En mede door het prima restaurant bleven we er wat langer, maar de " mooiste stad van Nicaragua" Granada, lonkte, dus stommelden we de krakkemikkige ferry weer op die het overigens zwaar te verduren had door de harde wind. Eenmaal aan de overkant stond er slechts 1 taxi klaar, getooit met het bordje "Roberto en Christina", fijn dus om zoiets van te voren te bespreken! Helaas wist de chauffeur absoluut de weg niet in Granada, dus doorkruisden we menige achterbuurt voordat hij ons hotel gevonden had, dat gelukkig in een wat betere buurt gelegen was. Granada was inderdaad heel mooi en bovendien oergezellig. De kerken zijn er in felle kleuren geschilderd, de gebouwen zijn hier piekfijn gerestaureerd, natuurlijk een beetje veel toeristen. Wij trokken op met onze hotel-buurman Ed Murphy, nee niet de filmster maar een 81-jarige reiziger ( He got the money, I got the looks), een gezellige vent dus. En dan blijkt onze fijne camera ineens kapot te zijn in de meest fotogenieke stad van midden amerika...Rob haalt er 30 schroeven uit om hem te repareren maar helaas, lens kapot. Tja. Om wat op te vrolijken nemen we de kippenbus maar weer naar Apoyo, een kratermeer waarin je prima kunt zwemmen, en reizen de volgende dag per minibús ( het kan ook te gek) naar Leon, een stad in het noorden van Nicaragua. Dit was ten tijde van de revolutie een Sandinistisch bolwerk, hetgeen ons allemaal haarfijn uit de doeken Word gedaan door een ex-strijder, die in het " museum" werkt, dat overigens gelegen is een een groot, zwaar verwaarloosd gebouw. Wij raken diep onder de indruk van alle ellende die men hier heeft moeten doorstaan, en om ons een plezier te doen neemt de gids ons mee naar het gammele dak van het gebouw, waar we, staande op oude verroeste golfplaten, genieten van een fantastisch uitzicht op de omringende, soms rokende, vulkanen. Na nog een dagje naar het strand reizen we met de internationale Ticabus via Honduras naar El Salvador. Een lange reis van minstens 8 uur, maar we krijgen van alles dus het is goed te doen. Eenmaal in El Salvador rent onze steward nog snel een Burger King in om ons te tracteren op een hamburger en daarnaar rijden we de hoofdstad San Salvador in. Dat zien we trouwens niet, want hij had allang de lichten van de bus uitgedaan, bedtijd, dus met de kippen op stok om 8 uur 's avonds.