Bon giorno, Brindisi!

Met deze mededeling met een klop op de deur van onze hut, ontwaakten we op de ferry die ons van Griekenland weer naar Italië bracht. Dit klinkt simpel, maar is het niet, want reizen met Grimaldi Lines betekent reizen in complete chaos. Het begon al een paar dagen voor de afvaart. We kregen een volstrekt onverstaanbaar telefoontje dat er een andere boot zou varen, zonder Pullman stoelen, dus we werden ingedeeld in afzonderlijk mannen- en vrouwenhutten. Daar hadden we helemaal geen zin in, wetende dat 90 % van de passagiers Bulgaren zijn, beste mensen maar ze hebben de onhebbelijke gewoonte om op de boot te picknicken met stinkende worst, eieren ( kunnen ook erg muf ruiken) en teveel alcohol. Tot onze vreugde konden we, uiteraard tegen een flinke vergoeding, een privé hut bemachtigen, achteraf een Gouden Zet, want het was chaos bij het inschepen. Honderden Bulgaren drongen massaal voor, gewapend met een arsenaal aan dekens en kussens en natuurlijk proviand. Geen personeel te zien en toen ons sleutelkaartje, dat ons bij het havenkantoor verstrekt was, niet bleek te werken mocht Rob aansluiten achteraan een ellenlange rij, voor de receptie waar een overspannen meisje de computer aan de gang probeerde te krijgen. Ik bleef met onze bagage bij de hut wachten en ontdekte daar , op de gang, een man met een pet: Personeel! Voordat ik iets kon vragen opende hij al, met een diepe zucht, de deur, tot stomme verbazing van Rob die even later even kwam kijken hoe de vlag erbij hing; de rij schoot toch niet op. We konden dus ontspannen. Toch dreigde er nog onheil toen de kurk van onze champagnefles met een daverende knal rakelings langs de plafoniere schoot, maar daarna konden we lekker gaan slapen; het was innmiddels 2 uur 's nachts. De ontscheping de volgende morgen was, zo mogelijk, nog chaotischer. De Bulgaren staken "en mass"" een sigaret op terwijl we allemaal moesten wachten op het autodek, duis we waren erg blij toen we weer in de frisse lucht reden met ons open auto'tje. Eerste overnachting bij Amanthea, een chique hotel met zeezicht voor slechts 39 euro, n koopje! Ondanks een bruiloft aldaar konden we er ook eten, gelukkig maar want ook hier is het flink naseizoen. Daarna vervolgden we onze tocht naar Taormina, op Sicilië. Overtocht op één van de oude schepen van de PSD, de Johan Friso, leuk! Ons hotel bleek 1 parkeerplaats te bezitten, en laat die nu net vrij zijn, een buitenkansje in het drukke stadje. Wat minder geluk haadden we met onze kamer, die naast de waterpomp lag en dat betekende dag en nacht een hels lawaai. Verkassen dus naar een hotel aan de baai van Taormina, want er viel daar veel te bekijken. Het antieke theater was zeer de moeite waard en het stadje zelf beeldschoon. Nu hadden we ook nog strand en zee voor de deur en 's avonds alle restaurants open, wat een luxe. Twee jaar geleden waren we ook al eens in deze contreien, en we wilden nog eens terug naar Castiglione di Sicilia, op de flanken van de Etna. De B & B was zeer pittoresque, het enige restaurant in het stadje serveerde een fantastische maaltijk, alleen 's nachts regende en donderde het flink en werd het nog eens erg koud ook. Terug naar de kust dus, waar we een tropisch aandoend hotel vonden in Fondachello di Mascali. Een enorme kamer, zwembad, uitzicht op de Etna en wij als enige gasten. Vanmorgen reden we 2 1/2 km omhoog de Etna op, sprongen daar in een stoeltjeslift en daarna in een 4-wheel-drive om de hooggelegen kraters en lavavelden te bekijken, zeer indrukwekkend. De top zelf mag je helaas niet op, te gevaarlijk. We hadden goed zicht, en daar moet je hier ook geluk mee hebben want toen we afdaalden met onze auto reden we in wolken met nog geen 20 m zicht. We zitten nu bij te komen aan het zwembad, straks maar een paar baantjes trekken want de siciliaanse keuken kent veel zoetigheden en van een pizza eten wordt je ook niet slanker.